Waarom ik een andere achternaam heb dan mijn kind
In de reacties op een van onze blogs op Facebook noemde iemand het ‘feministisch gezeik’ als je van achternaam verschilt met je kind. En dat schoot Julie even in het verkeerde keelgat.
Wat?! Sinds wanneer is het ‘feministisch gezeik’ als je niet de naam van je partner aanneemt? Ik vind het juist ongelooflijk ouderwets dat het nog steeds gebruikelijk is dat vrouwen massaal de achternaam van hun man aannemen als ze trouwen. Vooral omdat het nooit een optie lijkt om, als je dan toch dezelfde naam wilt delen, allebei de achternaam van de vrouw aan te nemen. Want: “Haha, nee joh, dat zou écht niet kunnen. Dat zou hij nooit willen.” Maar andersom is het blijkbaar wel helemaal prima. Ik vind het maar raar.
LEES OOK: Waarom mannen dus nog steeds veel minder doen dan vrouwen
Trouwens, hetzelfde geldt voor de achternaam van je kind. Waarom zou je die altijd de naam van de vader meegeven? Toen ik zwanger was, hebben we getwijfeld welke van onze achternamen we onze baby zouden geven. Het liefst waren we voor het Spaanse model gegaan van een dubbele achternaam, maar dat mag niet in Nederland. (Bovendien is dat ook niet ideaal, want als je kind dan later een kind krijgt, geeft hij alleen de achternaam van zijn vader door en zit je alsnog met hetzelfde probleem.)
Bij ons ging het tussen mijn redelijk doorsnee achternaam en de bijzondere, mooie en zeldzame Vlaamse achternaam van mijn vriend. Tja, daar hoefden we niet lang over na te denken. Maar: als de situatie omgekeerd was geweest, hadden we ons kindje ook zonder problemen mijn achternaam meegegeven.
