Waarom iedere moeder haar gezin één nachtje per jaar uit logeren moet sturen
Sinds de geboorte van Max was het één keer eerder voorgekomen dat Femke een avond, nacht en dag alleen was. Ze vond het heerlijk, maar de herinnering was vervaagd. En toen overkwam het haar nog een keer wat er toe leidde dat ze er een regel van wil maken: één keer per jaar is mamma een nachtje alleen thuis. Want MENSEN dat is Te Relaxed.
LEES OOK: Moet jij ook altijd zo vechten voor je vrije tijd? HELP!
Voor wie zich nu afvraagt wat daar nu zo relaxed aan is…ik zal een klein tipje van de sluier oplichten. Mijn vrijdag en zaterdag zagen er namelijk ZO uit:
Vrijdagochtend zoende ik mijn beide mannen ter afscheid en vertrok naar mijn werk, wetende dat ik die avond in een leeg huis thuis zou komen. Van het vooruitzicht alleen al begon ik te watertanden. Die dag werkte ik tot zes uur, ging ik een hapje eten met een vriendin en stapte om 22.30 de drempel van mijn huis over. Waar ik normaal ofwel door een gillende zoon onthaald wordt, die zich een weg slalomt tussen rondslingerend speelgoed ofwel door een man die de languit op de bank ligt te netflixen of te gamen zonder acht te slaan op een ontplofte keuken…. was er nu niets. Leegte. Stilte. Weet jij nog hoe stilte klinkt? Ik wist het niet meer. Eerlijk waar niet.
Er is, met een pittig kind en twee wilskrachtige volwassenen in huis, altijd wel iets aan de hand. Altijd wel geluid: muziek, discussies, aanvaringen met kind, ruzie tussen de ouders. En nu dus niks. Ik wist van de weeromstuit niet wat ik moest. Ik zeeg met mij jas nog aan op de bank en heb wel een halfuur voor me uit zitten staren. Lege tijd. Wat moest ik doen? Er waren zoveel opties en deze lege tijd zou ook niet oneindig lang duren. Ik moest keuzes maken, maar kreeg er bijna stress van. Hahaha. Het voor me uit staren en bankhangen beviel me eigenlijk wel goed. Ik dronk een glas, ik las een hele krant, ik ging op de wc zitten met de deur open zonder dat er een kind binnen kwam vallen, ik deed een muziekje van mijn eigen keuze op, ik maakte een cracker met kaas zonder te roepen ‘wil jij ook?’
Om twee uur in de nacht ging ik naar bed. Ik kan me niet herinneren wanneer ik het voor het laatst twee uur heb zien worden (afgezien van de spooknachten met kind). Geen man die al in bed lag en naar beneden begon te roepen: “Femmert, zou je niet eens gaan slapen, het is morgen weer vroeg dag!” want dat was het hele punt: het zou morgen pas dag worden WANNEER IK DAT WILDE. Ok, ik zal toegeven, de volgende dag werd ik gewoon om acht uur wakker, zoals elke ochtend, maar ik kon me gewoon weer omdraaien. Zoals dat hoort op een zaterdag. De volgende keer dat ik op de wekker keek was het elf uur. ELF UUR, mensen. Ik voelde me voor het eerst sinds tijden uitgerust. Ik at een broodje, rookte een stiekem sigaretje (alsof ik een student was, want roken doe ik thuis nooit meer overdag en ja ik moet er uberhaupt snel mee stoppen) en belde twee uur met mijn moeder. Ik herhaal: ik belde midden op de dag twee uur met mijn moeder zónder een krijsend kind die aan de hoorn stond te trekken omdat hij met mij met zijn hotwheels baan wilde spelen.
Nadat ik uitgebeld was, gedoucht had en in de kleren gestoken was ging ik richting stad om cadeaus voor de decembermaand in te slaan. Er zat geen wiebelend kind in het zitje achterop, ik kon mezelf horen denken, at in alle rust een salade bij een lunchtentje in het centrum en fietste op mijn dooie akkertje weer terug. Op het moment dat ik mijn straat in kwam fietsen hoorde ik van verre het stemmetje van mijn hartendiefje Max. Mijn zoon kwam met een rotvaart op me afgerend en omhelsde mijn benen. De stilte, de leegte en de rust waren voorbij. Het was niet erg. Ik genoot ervan om man en kind weer in mijn armen te sluiten. Een ander leven dan dit zou ik niet willen. Maar juist daarom is het goed om jezelf af en toe een momentje te gunnen waarin je kunt reflecteren, waarin je kunt ademhalen, waarin je terug naar je kern kunt en beseft dat het pad waarop je zit het goede is.
LEES OOK: Want moeders hebben never nooit genoeg tijd
