Waarom het ECHT niet nodig is om alles perfect te doen
Perfectie nastreven in je huishouden en het ouderschap, dat is zóó jaren vijftig/tachtig/negentig. Anno 2020 telt er eigenlijk maar één ding, vindt Janneke.
Ik heb niets dan respect voor hoe mijn ouders mij en mijn zussen hebben grootgebracht. We zijn er prima uit tevoorschijn gekomen en daar ben ik dankbaar voor. Maar weet je wat volgens mij wel definitief tot de jaren vijftig/tachtig/negentig behoort? Perfectie. Neem mijn ouders nou. Mijn moeder hield het huis perfect op orde, mijn vader deed alle klusjes en verbouwingen eigenhandig, onze kleren waren altijd smetteloos en gestreken en vaak ook nog zelf genaaid, verjaardagstaarten werden zelf gebakken, familiediners bestonden uit vier gangen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het zal jullie vast niet verbazen dat ik een perfectionistische tik van de molen heb meegekregen. Als kind begon ik al te huilen als ik de tafel van negen niet in één keer begreep of als ik een vlek op mijn jurk had gemaakt.
Lees ook: 15 Manieren om een luie (dus relaxte) ouder te worden.
Toen was ik op een goeie dag 36 en werd ik moeder van een tweeling. Met pijn in mijn hart moest ik mijn perfectionistische aard voorgoed vaarwel zeggen. Een perfect huishouden voeren? Kleren waar geen vlekken op komen? Zelf gebakken verjaardagstaarten? Vergeet het maar. Ik ben sinds ik moeder ben al blij als het bezoek zijn nek niet breekt over rondslingerend speelgoed, mijn kinderen niet al te erg plakken, en ik bij een etentje zelfgemaakte lasagne serveer. Soms bak ik weleens iets, maar dat is meestal al op vóór het bezoek is gearriveerd. De verjaardagstaart van mijn kinderen liet ik maken door het hotel waar we op dat moment vakantie vierden en ik vond het echt prima dat ie geen drie verdiepingen had en er nergens een Disney-creatie op prijkte. Let wel: moeders van nu houden veel meer ballen in de lucht dan onze moeders deden en hetzelfde geldt voor de vaders. In alle gezinnen die ik ken werken zowel de moeders als de vaders en doen ze het huishouden er nog zo’n beetje naast. Bovendien steken ouders van nu veel meer tijd dan vroeger in het contact met hun kinderen. Dat kán gewoon niet allemaal perfect en wie het toch probeert, krijgt vroeg of laat een burn-out.
De laatste die dat lijkt te begrijpen, is de generatie die ons voorging. Mijn ouders bijvoorbeeld vinden het volgens mij maar jammer dat ik mijn perfectionisme ergens onderweg ben kwijtgeraakt. Laatst kwam mijn vader op bezoek. Het huis was best netjes, het aanrecht was schoon, ik had al boodschappen voor het avondeten gedaan, ja, zelfs de tuin zag er opgeruimd uit, maar mijn vader zei: “Je moet de dakgoot schoonmaken. Dat kan écht niet zo.” Ik keek eens omhoog: de dakgoot was inderdaad een beetje smerig en er groeiden een paar struiken op het dak. Maar dat was bij de buren net zo en het leek mij persoonlijk een prima klus voor over een jaar of drie, vijf, tien. Een paar dagen later kwam mijn moeder op bezoek. Toen ze de was opruimde zei ze: “Al je witte was is goor. Je gebruikt een verkeerd wasmiddel en je scheidt je was niet goed.” Ik keek eens goed naar de was. Tja, die witte rompers waren inderdaad groezelig als je ze tegen het licht hield. Maar die zaten toch onder andere kleren? En ja, misschien moest ik inderdaad grotere slabben gebruiken, zoals mijn moeder dringend aanraadde. Maar het lastige is: mijn kinderen wíllen helemaal geen slab om en ik heb geen zin om daar elke keer strijd om te voeren. Laat staan om af te studeren op elke vlek die ze maken.
Dus ik bedankte mijn ouders vriendelijk voor hun tips, maar dacht er intussen het mijne van. Want weet je wat ik denk? Anno nu is het helemaal niet meer zo belangrijk dat alles smetteloos en perfect is. Ja, op Instagram en Facebook misschien, maar iedereen weet hoe die vork in de steel zit. Mooie plaatjes zijn leuk om naar te kijken, maar hoeven maar weinig met de werkelijkheid te maken hebben. Ikzelf lakte laatst één duimnagel om een leuke Instagram-foto te maken waar toevallig mijn duim op stond. Zonde van mijn kostbare tijd om al die andere nagels ook nog te lakken. En als ik een mooie foto van mijn huishouden wil maken, veeg ik alle troep gewoon aan de kant of maak ik de foto vanuit een gunstigere hoek. Volgens mij doen al die andere Instagram- en Facebook-ouders dat ook, en zo niet, dan raad ik ze dat bij deze aan (of fotografeer gewoon de troep erbij, dat is ook heel hip).
Want weet je wat het is? Ik koester maar heel weinig herinneringen aan de perfectie van mijn ouders. Ik herinner me de smetteloze overhemden van mijn vader niet, wél dat hij ’s avonds accordeon kwam spelen naast ons bed als we niet konden slapen. Ik weet niet meer hoe mijn moeder eruitzag als ze weer eens een dieet had gevolgd, wel hoe het voelde om met mijn hoofd op haar zachte schoot te liggen. Ik herinner me niet hoe schoon mijn jurken vroeger waren, wel hoe leuk het was als we in het kippenhok mochten spelen. Ik weet niet meer wat voor cadeaus we vroeger kregen, wel dat mijn vader een keer avonden bezig was om een sinterklaassurprise voor me te maken die helemaal vol zat met snoep. Ik herinner me niet meer dat mijn vader promotie maakte, wel die ene keer dat ik hem heb zien huilen. Ik weet niet meer hoe het voelde om onder een gestreken dekbed te slapen, wel hoe het was om op zondagochtend met z’n allen in het grote bed van mijn ouders te liggen en dat je dan altijd op een paar beschuitkruimels lag. Ik weet zelfs niet meer hoe de zelfgebakken verjaardagstaarten smaakten, maar wel hoe het was om samen met mijn zussen paardje te rijden op mijn vaders knieën.
De liefde, de warmte, de lol die we hadden en zelfs het verdriet dat we deelden: dat herinner ik me allemaal. De rest is niets dan een vage herinnering aan een herinnering, die ingehaald is door de tijd.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
