Waarom ik een groot fan ben van een Schema in de babytijd
Janneke durft er nu wel voor uit te komen: als ze dat eerste jaar geen Schema had toegepast (met een hoofdletter, ja), dan was ze waarschijnlijk licht gek geworden. Hoewel ze aanvankelijk sceptisch was over schema’s, ging ze uiteindelijk toch voor de bijl en werd het Schema zelfs een beetje heilig.
Volgens mij begin ik in herhaling te vallen als ik zeg dat de eerste weken na de geboorte van onze kinderen gekenmerkt werden door CHAOS. Twee te vroeg geboren, onrustige baby’s die zich volgens mij afvroegen wat ze hier in godsnaam deden – en dat uiteraard luidkeels – een moeder (ik dus) met een ontstoken keizersnede, iets met darmkrampjes en verborgen reflux, en ik begin echt niet wéér over die katten die ook nog eens vlooien kregen. Ik hunkerde naar ritme en regelmaat, maar die waren ver te zoeken. Elke drie uur anderhalf uur voeden en de overgebleven tijd ging geloof ik op aan kolven en troosten.
Lees ook: 31 First world problems van een baby.
Naarstig sloeg ik er het boek ‘De tevreden baby’ van Gina Ford op na. Gina’s baby’s (ze spreekt de hele tijd over ‘mijn baby’s’, terwijl ze, ik heb het even opgezocht, zelf helemaal geen kinderen heeft) huilden nauwelijks en sliepen altijd door. In elk geval vanaf het moment dat Gina zich ermee ging bemoeien. Dat wilde ik natuurlijk ook! Maar die schema’s van Gina – ik werd al gestresst als ik er alleen naar kéék. Voor elke twee weken was er een nieuw schema, maar voor tweelingen (van twee tot vier weken, voor de rest moest je het maar uitzoeken) was er maar één schema en dat begon zo:
6.50 uur:
* Zorg dat één van de baby’s wakker is en de luier verschoond. Voed hem niet later dan 6.50 uur. (hoezo ‘zorg dat een van de baby’s wakker is’? Ik wilde veel liever weten hoe je zorgde dat ze om 6.50 uur nog sliepen.)
* Laat hem minstens een kwartier aan de borst alvorens u de tweede baby gaat wekken. (Wekken? Die baby ligt dus al sinds 4.30 uur te brullen. )
* Wanneer de eerste baby 15-20 minuten gedronken heeft, geeft u de tweede baby een schone luier en gaat u hem voeden. (De eerste baby laat je intussen aan z’n lot over?)
* Zodra de tweede baby 20 minuten gedronken heeft, maakt u de voeding van de eerste baby af en daarna maakte u de voeding van de tweede baby af. (En wat doen we dan tussendoor met de baby die niet aan het drinken is, Gina? Want die van mij gingen echt niet geduldig liggen wachten, die wilden namelijk boeren, omhoog gehouden worden en uitvoerig brullen als dat niet gebeurde.)
* Laat ze na 8.00 uur niet meer drinken, anders hebben ze bij de volgende voeding geen trek meer. (Vanwaar die dreigende ondertoon, Gina? Wil je erover praten?)
Op dat punt aangekomen voelde ik me al behoorlijk recalcitrant worden, en dan waren we pas bij 6.50 uur. Ik accepteerde dus maar dat bij ons voorlopig de chaos overheerste en dat onze baby’s nooit Gina’s baby’s zouden worden. Maar ergens in mijn achterhoofd bleef ik toch verlangen naar iets meer overzicht.
Eigenlijk kwam die pas na een tip van het Consultatiebureau. Ik zei dat ik het avondritueel zo verwarrend vond, omdat de laatste voeding elke avond op een ander tijdstip uitkwam en we de ene keer om elf uur naar bed gingen, de andere keer al om negen uur (moesten we dan nog de wekker zetten om twaalf uur voor de aller- allerlaatste fles?). Hun advies: geef de laatste fles altijd op hetzelfde tijdstip, ongeacht hoeveel tijd er tussen die voeding en de vorige heeft gezeten. Briljante, want vanaf dat moment kregen we onze kinderen ineens veel makkelijker in een ritme, omdat ze algauw elke nacht om ongeveer dezelfde tijd wakker werden. Na 2,5 maand was dat, en vanaf dat moment ging ik ook los met het Schema.
Niet met het schema van Gina trouwens, maar ik liet me er wel door inspireren: ik centreerde de dutjes rond de ochtend en vroege middag, en in de late middag gingen we spelen of naar buiten. Het idee van Gina (en van mij) was dat ze dan ’s avonds makkelijker weer in slaap zouden vallen. Ik hield me strikt aan de tijden van dit schema en deed elke voeding om exact dezelfde tijd als de dag ervoor; was het tijd voor een fles of een dutje minder, dan stippelde ik in Excel het nieuwe schema uit (oké, niet in Excel, ik háát Excel). Ik legde ze ook altijd stipt tegelijkertijd in bed. Sliepen ze erg kort, dan haalde ik ze niet uit bed, maar probeerde ik ze weer in slaap te krijgen. Sliepen ze erg lang, dan maakte ik ze wakker, zodat het schema niet in de war raakte. De dutjes vonden ALTIJD plaats in hun eigen bed, ook al betekende dat dat we behoorlijk aan huis gebonden waren. Als we in het weekend eens ergens gingen koffiedrinken, was dat altijd op loopafstand en moesten we vaak na drie slokken koffie alweer op huis aan omdat het tijd was voor het dutje. Menige uitnodiging, verjaardag of feestdag lieten we aan ons voorbijgaan omdat die het schema in de war zouden schoppen. Was dat leuk? Nee. Maar het was wel een zegen. Algauw sliepen onze kinderen vrijwel altijd direct in, en sliepen ze altijd tegelijk. De avonden daargelaten, want die bleven nog wat langer lastig. Maar overdag konden we sowieso rekenen op een paar uur voor onszelf, tijd die ik gebruikte om bij te komen en te herstellen.
Stiekem was ik wel jaloers op die voeders op verzoek, zoals bijvoorbeeld mijn zus, die gewoon al borstvoedend met haar kind de hele stad doortrok en zelfs een weekendje ging skiën, terwijl haar schoonmoeder met baby en al ergens in een skihut wachtte tot het weer tijd was voor een voeding. Die geen een verjaardag miste, maar gewoon met baby in de draagdoek of wagen haar entree maakte. Maar voor ons was het schema inmiddels heilig en al die relaxte nonchalance en speelse flexibiliteit bleken gewoon niet te passen bij ons gezin.
Pas sinds kort – ze zijn nu anderhalf – laat ik de teugels van het schema een beetje vieren. We gaan weer naar verjaardagen en zien tegenwoordig de bodem van ons koffiekopje weer. Eten geef ik wanneer het zo uitkomt en als het echt niet anders kan, slapen ze in de auto. Wel plan ik hun inmiddels enige middagdutje nog steeds in de ochtend plan, zo tussen elf een een. Ik heb wel geëxperimenteerd met een later dutje, maar als we dan in de ochtend op pad gingen, vielen ze geregeld op de terugweg in slaap en sliepen ze de rest van dag helemaal niet meer.
Erg tevreden baby’s heb ik nooit gehad, maar inmiddels heb ik wel erg tevreden dreumesen. Die rustig anderhalf uur in een hoekje spelen zonder dat ik ze hoef te vermaken. Die altijd in slaap vallen zodra hun hoofd het kussen raakt. Negen van de tien keer is dat nog steeds tegelijkertijd. En ’s morgens worden ze pas na zo’n twaalf uur onafgebroken slaap weer wakker – uitzonderingen daargelaten. Ik wil geen vergelijkingen trekken, maar mijn zus loopt nu nóg met haar dreumes rond in de draagdoek en twaalf uur non-stop slapen zit er daar ook nog niet in. Nu weet ik dat elk kind anders is en dat je bovendien nooit te hard moet roepen dat je kinderen het zo goed doen, want dan kun je er de donder op zeggen dat vanaf morgen alles weer anders is. Maar laat me tot die tijd nog even in de waan, oké? Want ik mag graag denken dat ik alles te danken heb aan het Schema. Een beetje van mezelf, en een beetje van Gina.
Lees ook: 11 Tips waar ik wél iets aan had toen ik net moeder was.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
