Waarom ik er soms van baal dat mijn tweede kind minder aandacht krijgt
Het is zo’n cliché en zo waar: als tweede kind glibber je toch een beetje mee in de slipstream van de oudste. Franke vindt dat soms heel erg jammer, want verdient de tweede eigenlijk niet gewoon hetzelfde?
Lees ook: De top 8 van irritant advies (voor jonge ouders)
Ik weet nog goed dat Olle werd geboren. Er kwam een handjevol mensen op kraambezoek. Er vielen welgeteld vier kaartjes in de bus. Hij kreeg drie knuffels en een boekje. Hartstikke leuk en attent, natuurlijk. Het stond alleen niet in verhouding met de aandacht voor Puk, die twee jaar eerder geboren was. Het kraambezoek heeft bij haar bijna een jaar geduurd. Echt werkelijk iedereen kwam langs. En dat niet alleen: we kregen ook bezoek van mensen die we totaal niet kenden, waaronder veel vrienden van ouders. Uit alle hoeken en gaten ze gekropen, de kraambezoekers. Ze werd bedolven onder de cadeautjes. Ook kreeg ze 150 kaartjes, als het er niet meer waren. Ik had er een dagtaak aan, al die aandacht.
Maar bij de tweede bleef het verrassend stil. Sterker nog, ik durf zelfs te beweren dat Puk even veel, zo niet meer cadeautjes kreeg bij de geboorte van Olle. Omdat de ‘grote zus’ ook verwend mocht worden. Op zich vond ik het niet heel erg voor mezelf dat kraambezoek wegbleef, want ik had die platgelopen deur bij Puk als intimiderend en vermoeiend ervaren. Maar voor mijn kersverse baby vond ik het wel een beetje zielig. Alsof hij minder bijzonder was, ofzo. En het erge is: in de jaren die volgden bleef dat eigenlijk zo. Zijn er vriendinnen die de verjaardag van Puk uit hun hoofd kennen, die van Olle? Geen idee. Zijn ze ook nog goed op de hoogte van elke scheet die Puk laat, bij baby 2 is het toch meer van: ‘Jeetje wat is hij groot opeens!’ Terwijl ik écht niet minder over hem praat, hoor. Het lijkt wel iedereen die eerste wél ergens opslaat in het brein, maar die tweede gewoon niet. Zeker niet bij kinderloze vriendinnen.
Natuurlijk gaat die tweede mee in de slipstream. Dat snap ik ook wel. Wij als ouders doen daar natuurlijk zelf ook hartstikke aan mee. Olle droeg de eerste maanden louter rompertjes van zijn zus (ja, ook de roze, lekker belangrijk. Waarom nieuwe kopen als-ie er toch maar max drie weken in lag te liggen?). Ik maakte minder foto’s van hem die eerste maanden (maar dat kwam niet zozeer omdat ik hem minder boeiend vond, maar omdat ik er gewoon echt geen tijd meer voor had), en alle mijlpalen waren ook nét wat minder indrukwekkend. We hadden het al eerder meegemaakt, dat eerste hapje, dat eerste stapje. Hartstikke leuk blijft het, maar ik was er niet meer tot tranen toe geroerd, geloof ik. En zo is dat ook wel een beetje bij mijn vriendinnen gegaan, moet ik toegeven. De tweede ronde kraambezoekjes was allengs minder, en ook voor de cadeautjes rende ik wat minder hard. Gek eigenlijk, hoe zoiets werkt. Dus ik weet dat Olle niet de enige is, dat het altijd zo gaat. Dat dat de natuurwetten zijn. Dat hij weer tal van andere voordelen heeft. Zoals dat tweede kinderen over het algemeen relaxter zijn, zelfstandiger, populairder bij andere kinderen en beter in hun carrière – omdat ze meer hun best hebben moeten doen die aandacht te krijgen. Dus het komt wel goed met hem.
Toch vind ik het soms jammer. Zoals laatst, toen hij twee jaar oud werd. Zijn eerste verjaardag hadden we niet gevierd, omdat we toen met zijn vieren plat lagen met een buikgriep. Die tweede verjaardag vond ik dus best bijzonder, dat moest een gezellig feestje worden. Maar in de aanloop naar de dag dacht ik: dit wordt niks. Mensen zeiden af. Waren op vakantie. Hadden het niet genoteerd in hun agenda. Vroegen: Olle?!? Wie is dat?! En waarom wordt hij alweer twee? Zelfs mijn moeder presteerde het om te zeggen: ‘Zal ik niet even een ander keertje langskomen?’ Nu snap ik best dat kinderfeestjes niet zo boeiend kunnen zijn, en ik ben al helemaal niet de party koningin, maar wederom: het stond niet in verhouding met die 80 man die stond te zingen voor mijn dochter, dat eerste jaar. Ach ja, het maakt niet uit. Het is nou eenmaal zo. Het werd overigens een fantastische dag. Juist omdat er maximaal twintig mensen waren, kreeg mijn zoon alle aandacht die hij verdiende. Met armpjes wijd open liep hij rond om knuffels en cadeaus in ontvangst te nemen. Hij vond het prachtig.
Maar ik heb wel een lesje geleerd: mochten er nog vriendinnen zijn die een tweede krijgen, dan zal ik daar extra attent voor zijn. Want al mogen dat de relaxte, zelfstandige, stoere en populaire kindjes worden later, dat kleine beetje extra aandacht hebben ze ook wel verdiend. Als was het alleen maar om hun mama een fijn gevoel te geven.
Tof als kraamcadeau of gewoon voor jezelf: bestel hier de boeken van Franke.
