Waarom borstvoeding in het openbaar geen issue is

Na een jaar borstvoeding – verdeeld over twee baby’s – mag Marieke zichzelf ervaringsdeskundige noemen. En heeft ze één ding geleerd over borstvoeding in het openbaar: het is geen issue.

We waren in Artis en Nora (toen zes maanden) had honger. Dus wat doe je in zo’n geval: je zoekt een bank, vraagt je af waarom je nou net die jurk met die iets te krappe hals aan hebt, trekt de iets te krappe hals ongeveer aan gort en legt je kind aan. Dan vouw je daar een doek overheen zodat je in geval van onverhoeds loslaten niet halfnaakt in een dierentuin zit (een actie die overigens zelden succes heeft, want die doek glijdt altijd op het verkeerde moment naar beneden. Althans, bij mij.). Kind stil, probleem opgelost. En terwijl ik daar zo zat, op dat bankje, realiseerde ik me dat dat dus gewoon kon. Niemand die vreemd opkeek, niemand die een opmerking maakte of er zichtbaar aanstoot aan nam dat ik mijn kind daar eten aan het geven was. De enige reactie die ik kreeg was van een man die naast me ging zitten, opzij keek, zich vrolijk verontschuldigde en een bankje verderop ging zitten.

Nu kan je zeggen: het is Artis en daar valt een zoogdier meer of minder niet op, en dan heb je een punt. Daarom een ander voorbeeld: een restaurant. Ik heb er genoeg: van mini Italiaan tot medium-chique tent, ik heb er gevoed. Bij één restaurant keerde de bediening zelfs om met onze borden toen ze zagen dat ik nog bezig was. Prima service. Nog nooit heb ik ook maar één opmerking gehad, niet van de bediening en ook niet van andere gasten. Dat geldt ook voor voeden in de trein, het vliegtuig, diverse parkeerplaatsen langs Franse snelwegen, de supermarkt (ik krijg geen baby’s die erg goed zijn in wachten op eten), het pretpark, talloze verjaardagen, het park en de wachtkamer van het ziekenhuis (al telt die misschien niet, want daar hing zelfs een speciale ‘borstvoedingsplek’-sticker). Geen mens die er ooit een opmerking over maakte. Als ze het al hebben gemerkt, want met een beetje subtiliteit en die afzakkende doek kun je in mijn optiek best heel onopvallend borstvoeding geven.

Voor de zekerheid eerst nog even deze disclaimer. Het zit namelijk zo: ik vind het allemaal best. Borst, fles, allebei – laat iedereen lekker zelf kiezen. Ik ben voor- noch tegenstander, zal never nooit iets vinden van welke melk er in andermans baby verdwijnt en snap werkelijk niet waarom anderen zich het recht toe-eigenen om te oordelen over iets wat in mijn ogen gewoon een persoonlijke keuze is. Het enige waar ik wel een mening over zou hebben is mensen die hun baby helemaal niks te eten geven, maar dat zijn er gelukkig niet zoveel.

Maar waar ik zo langzamerhand een beetje moe van word, is die eindeloze rij borstvoedingsstatements. Getuige allerlei verhalen op social media is borstvoeding zo ongeveer het laatste taboe in de Westerse samenleving. En daarom worden we doodgegooid met die zogenaamd taboedoorbrekende hashtags als #NormalizeBreastfeeding omdat er blijkbaar een of andere borstvoedingsmaand gaande is en met hordes voedende moeders die woedend reageren als er ergens in Shanghai iemand een keer is aangesproken op het geven van borstvoeding in een hotellobby terwijl er net een conferentie van de Verenigde Naties gaande was, of iets dergelijks. Ook de diverse foto’s doen het extreem goed op internet: foto’s van vrouwen die ergens op een bruiloft of begrafenis of in een winkel of vliegtuig hun kind gaan voeden en er dan zo bij kijken van: wie maakt me wat, ja?! Nou, ik niet, en het grootste deel van de mensen eromheen ook niet. Maar die foto’s scoren wel tien- of honderdduizenden Facebook-likes en reacties die de moeder in kwestie aanmoedigen borstvoeding vooral uit de taboesfeer te trekken en zich niets aan te trekken van de mensen om haar heen.

Maar die taboesfeer, dat is het probleem. Want nu ik mezelf na twee keer zes maanden borstvoeding ervaringsdeskundige mag noemen, heb ik moeten constateren dat het met dat taboe wel meevalt. Sterker nog, het is eerder een taboe om te zeggen dat je géén borstvoeding geeft. Dan kun je pas reacties verwachten. Maar toch is er die grote discrepantie tussen het internet waar het taboe veelal door moeders zelf in stand wordt gehouden (zij zijn immers degenen die en masse liken en boos reageren en daardoor het grootste punt maken) en de samenleving waarin het allemaal echt niet zo erg is. Het probleem is niet de borstvoeding in het openbaar, het probleem is dat alles wat ermee samenhangt meteen tot enorme grootte wordt opgeklopt. Dat er meteen een ‘wij’ en een ‘zij’-kamp is en dat een met een half oog gelezen bericht door fuliminerende moeders wereldwijd wordt gedeeld. Misschien moeten we daar eens mee ophouden. Pas dan zal breastfeeding echt normalizen.