Waarom bevallen niet altijd de hel is, maar ook een schitterende ervaring kan zijn
Als je al de enge verhalen op internet moet geloven is bevallen pure hel. Het kan ook de mooiste ervaring uit je leven zijn. Vanessa zegt: zo kan het ook.
Ik durf het nauwelijks te zeggen, maar de twee bevallingen die ik heb meegemaakt, waren de twee meest fantastische gebeurtenissen in mijn leven. De eerste keer beviel ik in het ziekenhuis. Ik had complicaties en de kans dat ik een keizersnede zou moeten ondergaan was 50%. Toch koos ik ervoor natuurlijk te bevallen. Omdat ik nieuwsgierig was naar hoe het zou zijn, maar vooral omdat ik als de dood ben voor naalden en nachtmerries kreeg van groene operatielakens en ruggenprikken. Ik had veel gelezen over natuurlijk bevallen, over de functie van pijn. Over hoe menselijk ingrijpen soms een remmende invloed kan hebben. Ik negeerde alle horrorverhalen, liet al het goedbedoelde advies links liggen en nam één tip ter harte. De tip die de onderbuurvrouw me in het voorbijgaan op de trap toevertrouwde: “Wat er ook gebeurt: laat het gebeuren. Geen weerstand.”
LEES OOK: Bevallen in Amerika, hoe is dat?
Met veertig weken en tien dagen het was zover. Ik verzette me niet tegen mijn angst en ook niet tegen de pijn. Het enige wat ik deed was ademen. Ademen, elke wee opnieuw, zoals me verteld was bij het pufklasje. Ik dacht aan mijn buurvrouw. Geen weerstand. Eén wee tegelijk. Niet verder kijken, niet achteruit kijken, niet nadenken. Alleen deze wee. En daarna de volgende. Ik kotste het uit van de druk op mijn buik, ik registreerde de pijn, maar schonk er geen aandacht aan. De bevalling zette door. Zeven uur later werd mijn dochter geboren.
Het was een schitterende ervaring. Ik had geluk gehad. Het hielp dat er in mijn man een verborgen bevallingscoach school. Dat ik in een fijn ziekenhuis terecht was gekomen, met een geduldige gynaecoloog. Dat het zo zou verlopen, had ik niet verwacht. Ik, die al op de bloedprikpoli door 2 kloeke dames moest worden vastgehouden omdat ik gilde en huilde van angst, (die NIPT: horror!). Maar nu was ik he-le-maal niet bang geweest en dacht alleen maar: eruit jij, voordat die naald/dat mes er straks ingaat. Natuurlijk deed het loeiend pijn, maar daardoor wist ik wel wat me te doen stond: dóórgaan! Geen verzet. Voor mij hielp dat echt, en dat gaf een magisch gevoel.
Bij de tweede moest het nog maar blijken hoe het zou verlopen. Ik wilde in elk geval opnieuw naar hetzelfde ziekenhuis. Vanaf 34 weken kon ik niet meer zitten en lopen door te laat ontdekte bekkeninstabiliteit. Ik moest plat. Toen de fysiotherapeut me vertelde dat ik na mijn bevalling de eerste tien dagen zo veel mogelijk moest blijven liggen, besloot ik thuis te bevallen. Iedereen verklaarde me voor gek, wat als er nou toch iets gebeurde? Ik kon nauwelijks bewegen en verging al weken van de pijn. Maar toen zowel de fysio als de verloskundige zeiden dat de bekkeninstabiliteit een thuisbevalling niet in de weg zou staan, wist ik het zeker. Mij kregen ze met geen stok meer naar het ziekenhuis.
Op de uitgerekende datum was ik de wanhoop nabij. Lopen, staan, zitten, liggen – alles deed zo’n pijn. Ik had al weken niet meer goed geslapen. Ik werd gestript en zeven uur later begonnen de weeën. Het was middag, er was niemand thuis. De verloskundige zou er over 20 minuten zijn. Mijn man moest mijn dochter nog weg brengen. Als ik daarop moet wachten, kom ik nooit meer boven, dacht ik. Dus gooide ik de voordeursleutels naar buiten, hoopte dat de verloskundige ze zou vinden en kroop de trap op. Ik klauterde als een oude vrouw mijn bed met klossen op. Trok mijn gelukssokken aan en begon mee te ademen. De verloskundige vond de sleutels. Mijn man en zij schoven aan. Anderhalf uur later werd mijn tweede dochter geboren.
Ja, een bevalling kan verschrikkelijk zijn. Het kan grandioos tegenvallen. Je hebt er zelf zo weinig invloed op. Toch wil ik tegen alle aanstaande moeders zeggen: je naderende bevalling zou ook zomaar eens de mooiste, meest magische, meest geruststellende, meest fantastische gebeurtenis kunnen zijn die je ooit gaat meemaken. En ik kan het weten.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
