Waarom bestaat er ‘mom-shaming’ maar geen ‘dad-shaming?’
Sorry voor de Engelse termen in de kop, maar een goede Nederlandse vertaling voor het woord mom-shaming is er helaas nog niet. En toch….weten jullie meteen waarover ik het heb, of niet? Mom-shaming staat voor moeders die elkaar een schuldgevoel aanpraten. Het is een ding in Amerika, maar net zo goed hier in Nederland. Femke vraagt zich of waarom. En vooral: waarom die eer vaders dan weer niet ten deel valt.
Een paar jaar geleden kreeg model Chrissy Teigen samen met haar man, zanger John Legend, een kind. Ongeveer tien dagen na dat heugelijke feit ging ze een hapje eten met haar man en werd vervolgens helemaal kapotgemaakt op social media. ‘Waar slaat dat op? Je zo snel na de bevalling weer in zo’n strak pakje hijsen. Ik heb mijn beide kinderen de eerste drie maanden nooit alleen gelaten’, werd er getwitterd. ‘Wat zielig voor de baby, zo’n rijke verwende moeder’, werd er getwitterd. ‘Hoezo heeft Chrissy behoefte om in een bar te staan, terwijl je een band moet opbouwen met je baby?’, werd er getwitterd. En geinstagramd. En gefacebooked.
Lees ook: 18 Dingen die ik bewonder aan andere moeders.
Ik heb me er enorm over opgewonden. Want: hoezo is het zo bizar dat een vrouw een avondje met haar man uiteten wil nadat ze tien dagen klokje rond met haar pasgeborene in de weer is geweest? Mag ze even wat tijd? Mag ze even ademhalen? Ja, het klopt, veel vrouwen redden het lichamelijk niet om na anderhalve week alweer in vol ornaat de straat op te gaan. Ze kunnen nog amper zitten op hun onderkantje en moeten om het uur een enorm maandverband verwisselen, omdat de bloedingen onstopbaar zijn. Klaarblijkelijk was die hele bevallingsheisa voor Chrissy niet al te zwaar, want anders was ze heus wel onderuit gegaan op het moment dat ze een stap over de drempel van haar huis zette.
Ik stond zelf negen dagen nadat ik was bevallen op de boekpresentatie van mijn beste vriendin, dat wilde ik echt niet missen, en ik heb daar op en top van genoten. Feit was wel dat ik me constant licht in mijn hoofd voelde, maar verder vond ik het heerlijk om te merken dat er nog een wereld bestond buiten die wollige baby, slapen, voeden, huilen, flesje, boxje, bedje, kleertje, knuffeltje. Ik kan me zo voorstellen dat Chrissy daar ook heel even behoefte aan had. (Het schijnt dat ze maar een uurtje weg was, dus waar ging het allemaal over?) Als je lichaam het toestaat waarom niet? Waarom komt er dan een hele horde vrouwen met lange nagels op je afgerend om je te krabben? Om je te laten weten dat je niet goed bezig bent. Geen Goede Moeder. In ieder geval niet zo goed als zij. Is het verveling? (zij kan wel uit, ik niet, want mijn man is altijd weg, en ik verveeeeel me) Is het jaloezie? (ja, zij is rijk en beroemd en heeft genoeg geld om uiteten te gaan én een oppas te regelen) Is het uitgestelde agressie? (Mijn kinderen hebben de hele dag lopen gillen en dreinen en nu heb ik even een facebook-momentje voor mezelf en ga ik een beroemdheid beschimpen). Ik heb werkelijk geen idee.
Feit is dat het hier in Nederland net zo goed gebeurt. Heel recent nog. Barbara schreef het artikel Van dit moment kan ik geen genoeg krijgen wat begint met een scene waarin ze thuiskomt en een klap in haar gezicht krijgt van haar peuterzoon. Op Facebook reageerde iemand als volgt: ‘Ik denk dat als je peuter je met twee handen in je gezicht slaat je het echt al veel te ver hebt laten komen. Mijn peuter heeft mij 1 keer zacht een tik in mijn gezicht gegeven en die heb ik gelijk op de gang gezet en daarna is het nooit meer gebeurt’ Mijn klomp brak werkelijk toen ik dit las. Want we zien allemaal wat deze mevrouw onderhuids probeert te zeggen: ‘Jij doet het verkeerd. Neem een voorbeeld aan mij. Ik doe het goed.’ Uhm? Wat??? Op het gebied van peuters die slaan heb ik ruime ervaring en ik kan je vertellen dat mijn zoon Max zo’n zes keer per dag slaat en ook zo’n zes keer per dag consequent op de gang zit en dat helpt dus niet. Het ene kind is het andere niet en je kan en mag een andere moeder niet de les lezen. Vaak ken je de context niet, het kind niet en ten derde heeft iedereen ook nog eens zijn eigen methode. In moederschap zouden we elkaar dus enkel moeten steunen en nooit afvallen.
Maar goed, we zijn vrouwen…en vrouwen zeiken/ zuigen/ roddelen… Nee, niet alle vrouwen, maar wel veel. Ik ook. Het gekke is echter dat we het alleen richting elkaar doen en niet richting mannen. Terecht vroeg John Legend zich na die hele social media-tirade richting zijn vrouw Chrissy af waarom er wel mom-shaming en geen dad-shaming bestaat. Ook hij verliet zijn baby al naar anderhalve week, maar niemand die dat een probleem vond voor de vaderband. Volgens mij heeft zelfs dít te maken met emancipatie. We roepen met z’n allen dat we even goed als mannen carrière kunnen maken, dat we gelijke lonen willen, dat we het thuis fifty-fifty willen doen in het huishouden/gezin, maar ondertussen werken we drie dagen, krijgen we minder betaald dan mannen en loopt het grootste deel van het huishouden/gezin op ons denkvermogen en onze inzet. Het allervreemdste is nog wel dat we in gevecht gaan met elkaar over wie de beste moeder is en wie haar huis er het stijlvolst uit heeft zien, terwijl we de battle om het glazen plafond te doorbreken eigenlijk te vermoeiend vinden.
Heel soms denk ik wel eens dat vrouwen eigenlijk niets liever willen dan weer terug achter het aanrecht in een lekkere Mad Men-setting. En zo niet, laten we dan stoppen met mom-shamen, of in ieder geval ook gaan dad-shamen.
Lees ook: Wat niemand je vertelt over stoppen met baren na één kind.
