Vertrouw altijd op jezelf. En op Marcel.

Marcel is 44. Hij is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard alsmede een bijna negen maanden oude dochter die Sammie heet. Op me-to-we.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Zijn we er toch ingetuind. We zeiden het nog zo tegen elkaar: laten we ons niet teveel aantrekken van alle boeken en internetfora. Doe vooral wat we zelf denken dat goed is. Zo zijn we ons leven tot nu toe prima doorgekomen en hoe moeilijk kan het nou helemaal zijn, zo’n baby.

Lees ook: Marcel blijkt ont-zet-tend goed te zijn in opvoeden. Vindt hij zelf.

Ga af op je eigen intuïtie, beste bloglezer, dat is over het algemeen namelijk een prima ding. En als je het echt even niet meer weet dan bel je je moeder, of je zus, of je oom, of je vader, of dat ene stel met die hippe banen en toffe kleding dat toch tussen neus en lippen door drie hoogbegaafde, uiterst sportieve en superknappe kinderen uit de schutting heeft weten te zagen. Die weten vast raad.

Wat je niet doet, naar mijn altijd bescheiden mening, is een adviesboek kopen. Of het internet afstruinen op zoek naar totaal onbekende vaders en moeders met net zulke moeilijke kinderen als die van jou. Je kent die mensen niet. En je leert ze ook niet kennen, want ze droppen hun ellende altijd anoniem. Types die zichzelf Trotsemoedervanvier of Papa-en-Mama-van-Jolanda noemen. Types van wie je in het normale leven niks zou aannemen, zeker geen wijze raad. Dus waarom zou je ze geloven als zij zeggen dat het vol-strekt normaal is dat je kind zes dagen per week drie uur lang de duivel uithangt en dat je dat het best kunt bestrijden door die kleine naakt en overgoten met bakpoeder op het dak van de schuur te zetten?

En de mensen die die boeken schrijven, die zou ik ook niet vertrouwen. Ik heb vrienden die adviesboeken-op-divers-gebied hebben geschreven en toch zo gek als een deur zijn. Ik heb er verdomme zelf een zooitje geschreven en jullie nemen ook niks van mij aan, toch? Jullie weten wel beter. Nee, bloglezer, vertrouw toch maar gewoon op jezelf. Dat doe ik ook.

Op dat ene moment van zwakte na, dus. Niet dat ik een boek kocht, maar wel een app. En ik koop nóóit apps. Deze kostte twee euro en heette Oei, Ik Groei. Ja, die van dat boek dat iedereen heeft. De mensen op Carlijn d’r werk hadden hem allemaal en het was superleerzaam en handig, zeiden ze. Met name vanwege de ‘sprongenkalender’. Dan kon je precies zien wanneer je baby in een kutbui was. Dat leek me op dat  moment van zwakte ineens wel handig, dat je je daar op kon voorbereiden. De oppas hosselen op Sammie’s meest beroerde dagen en dan zelf lekker uit eten gaan. Een uitstekend idee, vond ik, hoe meer ik er over nadacht.

Dus kocht ik die app. Waar geen zak van klopt. Op de dagen dat er donderwolkjes staan aangegeven, schijnt Sammie de pan uit en op de momenten dat ze vrolijk en energiek zou moeten zijn geeft ze ons hel. Dus nogmaals: vertrouw op jezelf. Doe het. En natuurlijk op mijn in mei te verschijnen boek The Dad, Opvoedboek Voor Vaders.

Lees ook: Marcels baby is heel bijzonder. Nee, écht.