Vergeet de übermoeder, ruim baan voor de tijgervader!
Mama heeft de broek aan in het huishouden? Vroeger wel, ja. Maar wie tegenwoordig een kijkje neemt in de speeltuin, of in het overblijflokaal op school, ziet steeds meer vaders die de scepter zwaaien. De participerende papa rukt op. Move over mama, hier komt de tijgervader!
Je ziet het steeds vaker: een hippe dude in skinny jeans (met baard en bril natuurlijk) op een bakfiets vol met kinderen. Het zijn namelijk niet alleen maar meer de moeders die de luiertassen om hun schouders gooien en met hun kinderen richting het klimrek gaan, vaders doen tegenwoordig veel meer dan alleen maar het zondagse vlees snijden. Sterker nog: de heren winnen steeds meer terrein als super-opvoeder. Het is een trend: het betrokken vaderschap. Voor een ‘papa-dag’ doen de mannen anno 2016 het niet meer, ze willen met hun baby naar het Consultatiebureau, chef sportdag zijn en als het even kan ook nog luizenvader. En wordt er over de huidige moedergeneratie gezegd dat ze teveel ‘helicopteren’, die vaders kunnen er helemaal wat van. Ja, die mannen van tegenwoordig zitten er bovenop.
Lees ook: Waar staat papa? Een speciale hoogleraar gaat op zoek naar het antwoord!
Vooral hoogopgeleide vaders, die relatief laat kinderen krijgen, laten zich de kaas niet van het ouderschapsbrood eten. Deze mannen gaan er helemaal voor. Voor de ambitieuze dertiger-papa is een kind vaak een soort project dat hij kan ‘micromanagen’. Móet micromanagen zelfs, vindt hij, want in de competitieve wereld van tegenwoordig is het belangrijk dat een kind zijn mannetje weet te staan. En wie beter om hem daarin te begeleiden dan papa, tenslotte? Waar vroeger de heren zich op de borst klopten na het binnenslepen van een grote promotie, is nu een succesvolle kroost reden voor Bokito-gedrag. Want, mannen blijven tenslotte mannen, een zorgpapa zijn is tot daaraan toe, maar er moet natuurlijk wel wat te winnen blijven op de apenrots.
Het is even wennen voor de moeders. Ik vind het in ieder geval best wel even omschakelen. Laatst moest mijn baby haar eerste vaccinaties halen bij het Consultatiebureau. Het leek me niet meer dan logisch dat die afspraak in míjn agenda zou komen te staan. Maar opeens verkondigde Mario dat híj wel zou gaan. Hij was tenslotte toch de vader, dus hij kon best een paar uur vrij nemen van zijn werk. En met twee kleuters en een baby in de draagzak naar de kinderboerderij kon hij trouwens ook. “Ja joh schatje, komt goed, dan ga jij lekker werken”. Ehm, oke… En enigszins in de war droop ik dus maar af richting kantoor. Waar ik heel ambitieus carrière ging zitten maken, terwijl mijn man thuis de huisvader uithing. Het is dat hij een te dikke kont heeft voor een skinnyjeans, maar anders had hij zo mee kunnen lopen in de hippe papa parade.
Het is een positieve ontwikkeling, het oprijzen van de participerende papa, dat staat buiten kijf. Want we roepen met z’n allen tenslotte al jaren dat we meer vaderlijke inmenging nodig hebben in de Nederlandse huishoudens. Dat het goed is als er wat meer testosteron in de opvoeding komt. Dus laten we de mannen vooral met hun designerluiertassen de speelplaats op sturen. Op zich juich ik het ook van harte toe dat niet ik, maar híj straks op de school van Arwen kabouters gaat vouwen en paashazen gaat plakken. Maar, waarschuwen wetenschappers, we moeten wel oppassen dat we onze kinderen niet gaan verstikken met al dat ouder-management. Want één helicoptermoeder (en lets face it, wij moeders zitten er inderdaad vaak bóvenop) is al vermoeiend, laat staan als daar ook nog eens een helicoptervader boven gaat hangen. Daar word je als kind namelijk gillend gek van. Juist het feit dat vaders er van oudsher minder bovenop zaten, hun kinderen hun eigen fouten liet maken en soms dus uit het klimrek lieten storten, zorgde ervoor dat ze zich konden ontwikkelen tot stevige en autonome mensen. Maar twee ouders die constant met zachte heelmeesters de, al dan niet spreekwoordelijke, blessures van kinderen proberen genezen, creëren uiteindelijk waarschijnlijk juist alleen maar stinkende wonden.
Mario mag van mij dus met Arwen naar het Consultatiebureau. Hij mag haar handje vasthouden tijdens de prikjes en zelfs een beetje met haar meehuilen. En als het echt moet, mag hij wat mij betreft zelfs zijn baard laten staan en een skinnyjeans kopen. Maar daarna moet ‘ie gewoon weer naar z’n werk gaan en op zondag het vlees komen snijden. Want ergens moet ik toch een grens trekken.
(Bron: De Groene Amsterdammer)
Lees ook: Waarom taarten bakkende vaders geen superhelden zijn.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
