Vent, doe het verdomme uit jezelf. Je vrouw wil er niet om hoeven vragen!

Als Annemieke er niet om vraagt/smeekt/schreeuwt, gebeurt er niets in huis. Daar wordt ze schijtziek van. Ze heeft al een baby waar ze voor moet zorgen, kan haar volwassen vriend niet zelf nadenken?

Mijn dochter doet het inmiddels al 14 dagen zonder vitamine D druppels. Mijn vriend geeft ze namelijk alleen als ik erom vraag. Als ik geen opdracht, bevel of vriendelijk verzoek tot het toedienen van vitaminedruppels aan onze dochter geef, gebeurt er niets. Waarschijnlijk zou dit ook zo gaan met luiers verschonen, aankleden en voeren, maar dat durf ik niet uit te proberen want dat is zielig voor de baby. Dus doe ik het zelf maar weer en hoop dat die twee weken pauze de groei en ontwikkeling van haar botten en tanden niet al te zeer geschaad hebben.

Nee, ik overdrijf niet

Ja, ik klink als een zeikwijf. Denk je dat ik overdrijf? Was het maar zo. Dribbel de hond krijgt ‘s zomers grashalmen in zijn vel en moet daarom iedere dag gekamd worden. Aangezien ik onze baby in bad doe, is de verzorging van de hond zijn verantwoordelijkheid, zo hadden we vooraf afgesproken. Helaas… K. checkt liever z’n mails dan de hond met het gevolg dat het arme beest een ontsteking gekregen heeft doordat een gemiste grashalm te diep in zijn huid gedrongen is. Een zieke hond, een dierenartsrekening van een paar honderd euro en een schuldgevoel van hier tot Tokio – dat alles had vermeden kunnen worden als hij alleen even elke avond de hond gekamd had. Maar dat kan hij blijkbaar niet, dus scheld ik ‘m uit voor dierenverwaarlozer en neem me voor dit zelf maar weer te doen. K. belooft beterschap. Drie keer raden wie vervolgens tweemaal daags Dribbel’s wond schoonmaakt en antibiotica toedient. Juist ja. De ene avond dat ik het vergeet, liggen de volgende morgen nog steeds alle pilletjes in de doordrukstrip te wachten.

Ik wil er niet om hoeven vragen

Het is niet zo dat mijn vriend lui is hoor. Als ik ‘m vraag boodschappen te doen, springt ‘ie gelijk op. Als ik –vloekend- met baby in draagdoek en volle wasmand in mijn handen bijna over de hond struikel, stelt ‘ie voor dat ik rustig koffie ga drinken. En vraagt ‘ie of hij de was even in de wasmachine moet doen en zo ja op hoeveel graden. (‘Nee lul, nou hoeft het niet meer! Je had vanochtend de volle wasmand moeten zien, de was moeten sorteren – ook je vuile boxershorts die je altijd naast de douche op de grond gooit waar ze verdomme niet horen – , eindelijk eens leren dat kleur betekent op 40°C, de huilende baby uit haar box moeten halen en knuffelen en de hond eten moeten geven!’ wil ik zeggen, maar ik hou het op ‘Laat maar’). Als ik hem iedere avond gevraagd had Zoë haar vitaminedruppels te geven, dan had ‘ie dat ook heus wel gedaan. Maar dat is ‘t ‘m nu juist: ik wil er niet om hoeven te vragen. Ik wil dat hij het uit zichzelf ziet en doet. Ik word namelijk een beetje moe van aan hondertwintigduizendmiljoen dingen tegelijk denken. In mijn hoofd draaien zich permanent to do lijstjes af met daarop boodschappen die nog gedaan moeten worden, mensen die nog teruggebeld moeten worden en pakketjes die nog verstuurd moeten worden.

Mama de manager

Dit schijnt voornamelijk een vrouwenprobleem te zijn. Na een rondje vriendinnen om raad vragen, blijkt dat moeders in de meeste huishoudens ook automatisch managers zijn. Cartoonist Emma noemt dit ‘the mental load’ en heeft er een geniale comic over gemaakt die heel toepasselijk ‘You should’ve asked’ heet. Waarschijnlijk is het mijn eigen stomme schuld: toen we nog met z’n tweeën waren, deed ik het regelen er makkelijk bij en zat ik al slavendrijvend mijn vriend achter z’n vodden. Maar toen kreeg ik last van zwangerschapsbrein (ja, het bestaat echt, nee, het gaat niet over na de geboorte van je kind) en was het gedaan met multitasken. Probleem. Want ik trek dit niet. En wil het ook niet meer – we werken alletwee dus het huishouden moet ook eerlijk verdeeld worden. Helaas, een baby betekent dat nog meer dingen op mijn bordje terecht komen. Zoals voeden. Toegegeven, bij de eerste oefenhapjes was K. druk in de weer met slabbetjes, lepeltjes en fototoestel. Maar nu het nieuwtje eraf is, heeft Zoë blijkbaar geen eten meer nodig? Althans, zo lijkt het, want meneer doet het niet uit zichzelf. Niet om 17u, niet om 18u, niet om 19u en ook niet om 20u. Als ik voordat ik naar bed ga boos gil waarom ‘ie verdomme ons kind laat verhongeren, is zijn antwoord een oprecht verbaasd “Maar waarom vraag je dan niet of ik het even wil doen?” AAAAAARGH! Tips? Iemand?

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

Lees ook: 14 manieren om niet door te draaien met een peuter in huis