Van kinderen word je vergeetachtig en dom

Ik sta voor het stoplicht vlak voor een kruispunt, op weg naar mijn werk. Het licht wordt groen en ik schrik wakker. Sliep ik? Dat kan niet, niet met mijn ogen open. Toch weet ik zeker dat het is gebeurd: ik ben in slaap gevallen in de auto, met het stuur in mijn handen. Jezus, dit wordt écht te erg. Wat beschaamd geef ik gas. 

Als ik daarna in mijn achteruitkijkspiegel kijk, schrik ik me opnieuw lens. “Papa, waar gaan we heen?” Drie kleine koppies achterin. Ze zitten op de plek waar ik dacht dat lege stoeltjes waren. “We moeten toch naar school?” Vergeten. Zo hevig had ik het nog niet meegemaakt. Je hoort wel eens dat mensen hun kinderen per ongeluk ergens achterlaten, en dat klinkt dan heel dom. Maar ik kan het me inmiddels levendig voorstellen.

Er zijn momenten dat ik van alles vergeet: kleine irritante dingen, zoals waar ik iets gelaten heb, of dat mijn schoonvader een kop koffie komt drinken, maar soms ook alarmerend grote zaken, zoals welke dag van de week het is of de namen van de kinderen. Slaapgebrek speelt een grote rol, natuurlijk. Maar volgens mij heeft het ook te maken met de constante stroom van indrukken die er op me afkomt. Wel eens geprobeerd om op een schoolplein vol krijsende kinderen, terwijl de voetballen om je oren vliegen, met drie ouders afspraken te maken over wie waar-en-hoe-laat gaat spelen? En dan tegelijkertijd wél signaleren, dat je dochter aan je jas trekt om je te vertellen dat ze haar eigen plannen heeft…

“Eigenlijk weet ik helemaal niet hoe je dochter heet,” zei één van de drie ouders, voor hij mijn middelste meenam. Ik vertelde hem haar naam, maar sms-te hem achteraf toch nog maar even om het recht te zetten. Wie kan er nadenken in zo’n situatie? Ook heb ik eindeloos door vinexwijken gedwaald op zoek naar het huis waar mijn dochters speelden, omdat ik geen tijd had om het adres op te schrijven, en vertrouwde op mijn gemankeerde intellect.

Om heel eerlijk te zijn, vind ik het doodeng. Voordat de kinderen kwamen, was ik een belezen mens met een brede interesse en een mening. Ik studeerde geschiedenis en literatuurwetenschap, omdat ik dol was op feitjes. Ik las naslagwerken voor mijn plezier. Nu is dat allemaal weg. Mijn hoofd zit vol troep, ik neem niets meer op, probeer het niet eens meer. In plaats daarvan geniet ik nu van de simpele dingen in het leven. Volgens mij ben ik dommer geworden.

Lees ook: Hoe je kind je een spiegel voorhoudt