‘Vala heeft de groep verlaten’ (Hou toch op met al die klassen-apps!)
Iedere ouder wil graag weten hoe het met z’n kind gaat op school, wil op de hoogte gehouden worden. Maar voor je het weet zit je in tien verschillende app,- en Facebookgroepjes en heb je er een dagtaak aan. Vala logt dus even uit.
Gisteravond werd ik gebeld door mijn ex-man. “Ja, wat wilde je nou doen met de ouderavond?” Ik had geen flauw idee waar hij het over had. Welke ouderavond? Hoezo? Wanneer? “Dat staat toch in de Parro-app?” riep hij ongeduldig. Oh ja. Natuurlijk. De Parro-app. De nieuwste schoolgroep waar ik onlangs aan toegevoegd ben. Maar waarvan ik de updates altijd mis. Niet omdat het me niet interesseert wanneer de ouderavond is, maar omdat ik door alle oudergroepjes die ik moet bijhouden de meldingen niet meer zie, zeg maar. Mijn telefoon plingt en plongt zich de hele dag drie slagen in de rondte door alle kindgerelateerde informatie die er binnenkomt. Toen mijn kinderen nog op het kinderdagverblijf zaten was het te overzien. Eén app, af en toe een foto of een mededeling over lege wc-rollen die de juffies spaarden en dat was het. Maar nu heb ik drie kinderen op drie verschillende plekken en zit ik dientengevolge in 300 verschillende informatiegroepen. En zo langzamerhand is de harde schijf een beetje vol. Niet die van mijn telefoon, die kan zo nog drie galerijen met foto’s van de themaweken aan, maar de harde schijf in mijn hoofd.
Lees ook: De slangenkuil die schoolplein heet.
Ik wil heus graag betrokken zijn bij de school en het reilen en zeilen in de klas. Vind ook dat dat moet. En ik snap ook dat even iets in een app, of op een Facebookpagina gooien een stuk eenvoudiger is dan alle ouders steeds maar te moeten mailen. Doeltreffender misschien ook wel, want iedereen is vergroeid met z’n telefoon. Dus de kans dat de juf die wc-rollen waar ze om vraagt ook daadwerkelijk krijgt is waarschijnlijk groter als ze appt dan als ze mailt, of, helemaal ouderwets, een brief mee naar huis geeft. Maar moeten het dan echt twintig berichtjes of notificaties per dag zijn? Allemaal in een andere groep? Ik word er namelijk knettergek van. Met als resultaat dat ik die wc-rollen voor de kleuterjuf aan onze gastouder geef. Op de verkeerde school zit voor de ouderavond. En bij een andere moeder bevestig voor een verjaardagsfeestje van een kind dat helemaal niet bij haar hoort. Bij wijze van spreken dan hè, maar hallo: TMI! Onderzoek wijst uit dat mensen gemiddeld genomen maar vijf echte vrienden kunnen hebben. Ik vermoed dat hetzelfde van toepassing is op social media kanalen. Maximaal vijf en daarna weet je gewoon niet meer wie er nou weer tegen je aan zit te lullen.
En het zijn niet alleen groepjes vanuit de school zelf, want voor je het weet word je ‘s morgens wakker en ben je opeens toegevoegd aan allerlei digitale theekransjes van ouders die je
A. nog nooit hebt gezien, en B. ook helemaal niet per se hoeft te leren kennen. Dat klinkt misschien onaardig, maar sorry, ik heb al genoeg vrienden (vijf dus in totaal). Want beste ouders, heel leuk dat onze kinderen bij elkaar in de klas zitten en nog veel leuker als ze ook nog elkaars bff for life zijn, Teuntje en Fleurtje zijn van harte welkom bij mij thuis en als je ze dan komt ophalen krijg je ook nog best een kopje thee van me en ik onthoud je naam en een paar leuke trivia die ik via mijn kind over je heb vernomen. Maar de foto’s van het afzwemmen van jouw kind hoef ik dus eigenlijk niet op mijn telefoon te hebben. En als het broertje van Teuntje voor het eerst op het potje heeft gepoept, dan hoef ik dat ook niet te weten. Echt niet. App die drol lekker door naar oma, of voor mijn part privé naar de juf als je denkt dat dat belangrijke informatie is. Maar in mijn timelines en inboxen is het al druk genoeg.
Toen ik vroeger zelf op school zat, kregen we eens per maand een brief mee naar huis met mededelingen, en een plastic tas volgepropt met knutselwerkjes. Dat was makkelijk, want die konden mijn ouders dan in één keer weg donderen en daarna hun agenda’s trekken om de ouderavonden in op te schrijven. Tegenwoordig echter ben je iedere avond twee uur kwijt met het doorscrollen van je fotogalerij om de helft te deleten aangezien je eigen kind daar niet op staat. Alsof we al niet genoeg te doen hebben. Ik wel in ieder geval, en dus pleit ik voor het in ere herstellen van de maandelijkse papieren brief van school. En een verbod op het ongevraagd toevoegen van ouders aan social media groepen. Wil je vakantiekiekjes en voor anderen volstrekt irrelevante gezinsanekdotes delen, helemaal prima. Maar mijn telefoonnummer mag je alleen gebruiken voor noodgevallen. Vraag je bij iedere nieuwe groep en bij ieder nieuw berichtje dus af: is er een kind dood? En is het antwoord vervolgens nee? Dan spreek ik je vast wel een keer op school. Of niet. En als Teuntje op woensdagmiddag bij ons komt spelen en vertelt dat-ie z’n zwemdiploma heeft gehaald, zal ik heel hard klappen. Echt waar.
Lees ook: Renée zegt: lang leve het continurooster.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
