Vaders hebben ook weleens last van hun hormonen…

Mannen kunnen er ook niets aan doen dat ze soms zo onbenullig doen. Martijn Adelmund, 38 jaar, dichter en vader van drie dochters, doet een boekje open over dit hormonale defect, en vertelt hoe hij er plezier aan beleeft met zijn kinderen. Zo speelt hij op oudejaarsdag steevast ‘kind-gitaar’.

Als man laat je je niet zo vaak leiden door je hormonen, is de gangbare opvatting. Toch zijn er van die momenten dat je je ineens beseft: wat ben ik in hemelsnaam aan het doen? Dan sta je weer ergens op tafel, met je stropdas om je voorhoofd geknoopt; of je breekt bijna je nek bij een sprong over een hekje. Het is een van de grootste mysteries van het man-zijn en je kunt het achteraf meestal moeilijk uitleggen. Maar écht, dat soort kansloze acties lijken op het moment zelf werkelijk een goed idee.

Lees ook: Waarom jonge ouders recht hebben op extra vrije dagen.

Er hoeft geen alcohol in het spel te zijn om deze kortstondige momenten van kortsluiting te veroorzaken. En, nee: deze balorigheid is niet voorbehouden aan bronstige jonge mannen of boeren uit de Achterhoek. Niets is minder waar. Vaders van jonge kinderen kunnen er ook wat van. Het zal vast te maken heeft met het nieuwe publiek dat je als vader krijgt. Je ziet het direct in hun ogen. Die kleine koters denken écht nog dat pappa alles kan, en zo’n prachtpubliek kun je nu eenmaal niet teleur stellen.

Gelukkig valt het in mijn geval alleszins mee. Ja, er is natuurlijk die hardnekkige gewoonte aan de ontbijttafel (ik steek graag dingen in mijn neus die daar niet voor bedoeld zijn en denk dat dat grappig is); en elk jaar op oudejaarsdag, dan speel ik ‘kind-gitaar’. Misschien moet ik het even uitleggen. Je kent vast het bekendere luchtgitaar spelen dat bij het beluisteren van de Top 2000 bij veel mannen de kop op steekt als rockklassiekers van AC/DC, Metallica of Guns N’ Roses voorbij komen. Er is iets in de combinatie van kinderlijke onbenulligheid en stoer-doen waardoor ze het geweldig vinden, en waardoor vrouwen terecht inzien hoe dom het er eigenlijk uit ziet. Noem me een wijf, maar ik heb luchtgitaar altijd stom gevonden. Het doet me denken aan het broertje van een goede vriendin, die vroeger graag in z’n blootje ‘lulgitaar’ speelde. Trekken aan je piemel, dat is wat het is.

Kind-gitaar is van een heel andere orde, en de meeste vrouwen kunnen het waarderen. Om te beginnen vraag je aan je kind om zich stijf als een plank te houden, met de armen strak langs het lichaam. Dan pak je het kind op, met zijn of haar billen naar je toe, zet één voet op een verhoging (bijvoorbeeld een bankstel). Vervolgens, als AC/DC dan door de speakers klinkt (“Thunder!”), doe je alsof je kind een gitaar is. Dan wordt luchtgitaar leuk. Als je dochters met lang haar hebt, is het extra mooi, omdat je dan een gitaarhals hebt met linten, waarmee je heel muzikaal kunt schudden. Mijn kinderen kunnen niet ophouden met lachen.

Lees ook: Waarom het gezinsleven hetzelfde is als politiek bedrijven.