Voor vaders en kinderen: 10 manieren om ervoor te zorgen dat mama niet flipt
Lieve papa’s en kinderen, wij moeders hebben veel voor jullie over. Heel veel. We vragen er weinig voor terug. Maar het zou wel fijn zijn als jullie een paar kleine dingetjes voor ons zouden willen doen. Het is een kleine moeite. Veel kleiner dan ons ieder weekend moeten opzoeken in het gesticht. Dat gebeurt er namelijk als jullie dit niet gaan doen:
LEES OOK: Waarom iedere moeder haar gezin één nachtje per jaar uit logeren moet sturen.
* Jullie borden op het aanrecht zetten.
Afwassen hoeft niet eens. Maar gewoon: niet je vak vullen, weglopen en je bord met kruimels en restjes aangekoekte pastasaus op tafel laten staan. Die paar stappen lopen naar het aanrecht, is dat nou echt zo’n onoverbrugbare afstand? Het kost meer moeite om de rattenplaag uit je slaapkamer te verjagen, omdat je drie borden met pindakaasbroodkorsten en een kom met resten yoghurt met muesli onder je bed hebt geschoven. En mama is bang voor knaagdieren, dus dan mag je toch echt zelf met een fluitje aan de slag om die beesten naar buiten te lokken.
* Vuile was in de wasmand gooien.
Erín dus, niet ernaast, erop, erachter, halverwege de trap, onder de bank, etc. Willen jullie schone kleren, dan is het enige verzoek dat we hebben dat wij niet drie keer per week op een soort strooptocht door het hele huis moeten om jullie vieze garderobe bij elkaar te sprokkelen. Efficiency, mensen. Onze agenda’s zijn vol.
* Jullie billen fatsoenlijk afvegen.
De meeste papa’s zijn hier inmiddels wel toe in staat (alhoewel…), maar als we dan toch jullie was moeten doen zitten we er niet op te wachten om met onze handen in de remsporen te grijpen als we de Spidermanonderbroeken in de wasmachine stoppen.
* Het vuilnis buiten zetten.
Deze is vooral voor de vaders, maar in principe kun je vanaf het moment dat je kunt lopen zo’n zak naar het eind van de straat slepen. Als je een blokkenkar achter je aan kunt trekken, moet een zak vol huisvuil ook niet zo’n moeite zijn. Het meeste afval wat erin zit is bovendien toch van jou en er is nou eenmaal zoiets als je eigen verantwoordelijkheid nemen. Al die lege chipszakken en Danoontjebakjes? Niet van ons. Just sayin’.
* De wc doortrekken.
Ja, we weten dat het veel handelingen zijn: poepen, afvegen, handen wassen en dan óók nog doortrekken, maar gun ons nou het plezier van niet drie keer per dag een enorme drijvende bolus in de pot aan te treffen, die wij dan moeten doorspoelen, waarna we de losgelaten stukjes uit de pot moeten krabben. We houden van jullie, maar sommige dingen hoeven we gewoon niet te zien.
* Afval in de prullenbak gooien.
Doet er niet toe of het ‘maar een papiertje’ is en dus niet gaat rotten als je het onder de kast schuift. Alle rotzooi die in principe niet door kan gaan voor speelgoed dient in de prullenbak gedeponeerd te worden. We willen niet iedere avond door een zee van snoeppapiertjes en origamisnippers naar de bank hoeven waden. Oh, en papa’s: die vieze luiers horen in de luier-emmer. Niet zwervend op de commode. Of in de vensterbank.
* Doe wat je belooft.
Als je zegt dat je je kamer zult opruimen, de administratie zult alfabetiseren, of je bord zult leeg eten, DOE HET DAN OOK. Iedere keer die verwachtingen die niet uitkomen, dat is pijnlijk. Hoe zouden jullie het vinden als wij pizza beloven en spruitjes op tafel zetten? Naaistreek toch? Precies.
* Luister naar ons als we wat zeggen.
Die drie minuten die we nodig hebben om een mededeling te doen of iets uit te leggen, scheur je dan éven los van Studio Sport, de iPad, je NinjaLego, of je Frozen theepartijtje om de informatie die wij uitzenden daadwerkelijk op te pikken. Zo langzamerhand weten we dat we blijkbaar weinig boeiend zijn en meestentijds in het luchtledige staan te lullen, maar alsjeblieft, gun ons de illusie dat we bestaan.
* Leg terug wat je van ons geleend hebt.
We zijn de beroerdsten niet en what’s mine is yours, maar we wil het wel graag terug. Wil je onze nagellak lenen, onze OV chipkaart (omdat die van jullie wéér kwijt is), of onze iPhone, prima, maar laat ons er dan daarna niet drie dagen wanhopig naar zoeken, omdat jij het ergens hebt neer geslingerd en vervolgens à la minute vergeten bent waar ook alweer. Een keertje zwartrijden is niet erg, maar het zou toch jammer zijn als jullie mama uiteindelijk uit het gevang moeten komen halen, omdat de buschauffeur na de zoveelste keer de autoriteiten heeft ingeschakeld.
* Vertel ons af en toe dat je van ons houdt.
Het hoeft heus niet iedere dag, maar gewoon, af en toe zou weleens leuk zijn. Omdat we dus de was doen en al jullie drollen doorspoelen.
LEES OOK: Deze 17 dingen gaat je kind later niet zeggen als het terugblikt op z’n babytijd.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
