Vaccineren, borstvoeding, diksap: slaan we niet door (met onze gierend felle mening?)

Je hoeft maar een blik op je telefoon te werpen en voor je het weet zit je in een pittige discussie. Of het nou om Zwarte Piet gaat of diksap: voor je het weet zit je in een fittie waar de uitgetrokken haren je virtueel om de oren vliegen. Franke pleit voor de nuance. Rustig maar, mensen, we hoeven elkaar toch niet de tent uit te vechten? 

LEES OOK: Vaccineren, ja of nee? Steeds meer ouders twijfelen

Laat ik beginnen met het standpunt dat elke moeder het beste voor haar kind wil. Misschien radicaal gedacht van me, maar toch denk ik het echt, dat de meeste moeders het beste voor hun kinderen willen. En ik denk ook echt serieus dat de meeste moeders, omdat ze het beste voor hun kinderen willen, heel goed nadenken over wat ze doen. Weet je wat ik ook denk? Dat we met zijn allen een beetje aan het doorslaan zijn met bepaalde onderwerpen betreffende de opvoeding. Ik zeg: het is geneuzel in de marge. Of het nu gaat over borstvoeding, vaccineren, diksap of schermpjes: het is geneuzel in de marge.

Ik zal even uitleggen wat ik daarmee bedoel, geneuzel in de marge. Daarmee bedoel ik: staan al die felle discussies wel in verhouding tot de mate waarin het onderwerp van belang is? Tuurlijk, met de gierende hormonen in je lichaam is dit allemaal Heel. Belangrijk. Daar weet ik alles van, want ik moest en zou borstvoeding geven, maandenlang, terwijl de kloven erbij hingen en ik met tanden op elkaar dagen achtereen jankend van de pijn zat te kolven. Nu denk ik: waarom heb ik toen zo mijn best gedaan dat ik er zelf bijna aan onderdoor ging? Zijn de verschillen tussen borstgevoede kinderen en fleskinderen nou echt zo groot? Kun je nu aan een willekeurige dertiger op straat zien dat-ie in de jaren tachtig borstvoeding heeft gekregen? Nee? Nou, waar heb ik me dan zo druk om lopen maken? Laatst was ik op het consultatiebureau en zag ik aan de wand een kunstwerk van pakjes drinken, met ernaast de hoeveelheden suikerklontjes geplakt. Want mensen, SUIKER IS DE AS VAN HET KWAAD. Ja, al die moddervette kindjes van ons, die eten en drinken allemaal teveel suiker. En dat is SLECHT. En als je als moeder daar niet een moordzaak van maakt, ben je een SLECHTE MOEDER. En als je vellen aan je tieten hangen, dan ben je een faalhaas. En als je geen gefundeerde mening (en lees goed mensen, dat is dus geen ‘Google-mening’ – ja, dat is sinds kort een woord, ik verzin dit niet) hebt, dan heb je het als ouders ook al ergens laten liggen.

En dat is volgens mij de kern van het probleem: niemand van ons wil een falende moeder zijn. En dat ben je wel als je je kinderen een glas diksap geeft. Want we denken allemaal dat we enorme invloed hebben op ons kroost, op de psychische en fysieke gesteldheid van ons kroost. In onze maakbare maatschappij, de maatschappij van de American Dream waarin je alles kunt bereiken wat je maar wilt, moeten die kinderen ook heel erg lukken. En lukt dat niet, dan hebben wij, de ouders, iets verkeerds gedaan. Is het onze schuld. Ik zeg: het ouderschap is topsport. En daar ben ik een beetje klaar mee, met die topsport. Met al dat gehijg. Al die oeverloze discussies over wie het het beste weet. Want laten we wel wezen, we kunnen wel van alles roeptoeteren over borstvoeding, vaccineren, schermpjes kijken of suiker, maar wij, simpel voetvolk, zijn met zijn allen geen doktoren, virologen, psychologen, sociologen. En los daarvan: wie zegt eigenlijk dat wij wel zo’n groot verschil kunnen maken met onze opvoeding? Dat hele nature-nurture-debat was volgens mij helemaal nog niet beslecht.

Dus laten we onszelf en elkaar niet zo opfokken. Wat heeft het voor zin? Alleen maar dat wij meer stress ervaren. Een grote druk om het goed te doen. Wat leidt tot de neiging onze manier van opvoeden met hand en tand te verdedigen, want we doen ons gierende best er zo voor. Nee, laten we er nou gewoon eens vanuit gaan dat iedereen het beste met zijn kinderen voor heeft. Dat er een heleboel ouders heel erg over hebben nagedacht of er diksap in huis komt of een pak Nutrilon. Die druk om de goede ouder te zijn, die zijn kind alleen het aller-aller-beste biedt, die ervaren we allemaal. Als we het nou met zijn allen een beetje loslaten, wie weet. Kunnen we elkaar wat meer steunen in plaats van ons ze  te laten opfokken. Zeggen we op een dag: het is genoeg, laat ons met rust met je felle mening of je betutteling. We weten wat we doen, we denken er over na, we zijn ermee bezig, we houden godsgruwelijk veel van onze kinderen en doen ons best, oké!!!! Chill!!!

Het lijkt me in ieder geval wel zo rustig. En een zegen voor ons zelfvertrouwen.

Zet ‘m op!

LEES OOK: Brief aan alle perfecte moeders van Nederland