Vakantie naar Los Angeles met een peuter: een achtbaan van ellende

Vakantie. Het woord alleen al roept beelden op van ontspanning, cocktails en luie ochtenden zonder wekker. Maar als je met een peuter reist, verandert die droom al snel in een nachtmerrie met slaapgebrek, woedeaanvallen en het constante gevoel dat je jezelf vrijwillig hebt opgesloten in een rijdende gevangenis.

Mijn naam is Olivia. Mijn man Tim en ik dachten dat het een briljant idee was om met onze tweejarige dochter Lola naar Los Angeles te gaan. We zagen het al voor ons: familiepret in Disneyland, zonnige dagen op Venice Beach, relaxte koffiemomentjes in hippe cafés.

Nou, spoiler alert: het werd alles behalve dat.

De vliegreis uit de hel

Het begon al in het vliegtuig. Een elf uur durende vlucht met een peuter die absoluut niet van stilzitten houdt.

Lola had een eigen stoel, maar vond die totaal overbodig. Ze besloot dat de vloer van het vliegtuig veel interessanter was. Of beter nog, het gangpad. Vijf minuten na het opstijgen had ze zich als een ninja onder de stoelen door gewurmd en probeerde ze een willekeurige zakenman te aaien.

Toen we haar na de zoveelste ontsnappingspoging wanhopig vastgespte in haar stoel, zette ze haar keel open met een volume dat zelfs de straalmotoren oversteeg. Medepassagiers keken ons aan met een mengeling van medelijden en pure haat. De stewardess bracht ons nog een zakje pinda’s, waarschijnlijk als een soort stilzwijgend vredesoffer.

En slapen? Vergeet het. Lola sliep precies veertig minuten. Tim en ik? Nul.

Aangekomen in LA: jetlag en totale uitputting

Na een eindeloze immigratiecontrole (waar Lola op de vloer lag te krijsen omdat ze haar stickerboek niet kon vinden) kwamen we eindelijk aan bij ons hotel. Ik had bedacht dat we meteen het ritme van LA zouden aannemen, dus geen middagdutje voor Lola. Grote fout.

Tegen de tijd dat we bij Santa Monica Beach waren, leek onze dochter op een bezeten gremlin. Ze schopte haar schoenen uit in het zand, gooide haar speeltjes richting een nietsvermoedende voorbijganger en sloeg vervolgens keihard haar hoofd tegen een strandstoel. Resultaat: een oorverdovend gehuil en een gigantische bult.

Tim en ik keken elkaar aan. Dit was dag één. Hoe gingen we dit in hemelsnaam nog tien dagen volhouden?

Disneyland: de hel in de vorm van een sprookjeswereld

Omdat we toch in LA waren, wilden we natuurlijk naar Disneyland. Het hoogtepunt van de vakantie, dachten we.

Nou, nee.

Ten eerste: het was heet. Echt bloedheet. En als er iets is waar peuters niet tegen kunnen, is het hitte in combinatie met wachtrijen. Lola wilde in alle attracties, maar had het geduld van een goudvis. Na vijf minuten wachten voor Dumbo begon ze te schreeuwen alsof haar leven ervan afhing.

Toen we probeerden af te leiden met een ijsje, smeerde ze het direct in haar haar en over mijn jurk. Het It’s a Small World-boottochtje leek even rustgevend – totdat Lola halverwege probeerde uit de boot te klimmen en we bijna een Disney-medewerker op ons dak kregen.

De echte climax kwam toen we Minnie Mouse tegenkwamen. Lola was er maandenlang dol op geweest, maar nu stond Minnie daar, levensgroot en vrolijk zwaaiend. En Lola? Die zette het op een krijsen alsof ze werd aangevallen door een demonische clown.

Disneyland: 1. Wij: 0.

De terugvlucht: het absolute dieptepunt

Na tien dagen vol driftbuien, slaaptekort en het gevoel dat we een marathon hadden gelopen in plaats van vakantie hadden gevierd, was het tijd voor de terugreis. We hoopten dat Lola door pure uitputting de hele vlucht zou slapen.

Haha.

Zodra we opstegen, bleek dat Lola haar laatste energie had bewaard voor een slotstuk. Ze schopte tegen de stoel van de man voor ons, gooide haar speen ergens in het gangpad (nooit meer teruggevonden) en weigerde haar riem om te houden tijdens de landing, waardoor we een waarschuwing kregen van de stewardess.

Op het moment dat we de Nederlandse bodem raakten, voelde ik me alsof ik tien jaar ouder was geworden.

Conclusie: nooit meer

Zijn er mooie momenten geweest? Vast. Hebben we ze onthouden? Niet echt. Wat ik wél heb onthouden, is de les van deze vakantie: een peuter en een lange reis zijn een waardeloze combinatie.

Volgend jaar? Dan gaan we gewoon naar een bungalowpark op een uur rijden. En ik neem wijn mee. Véél wijn.