Esmay ‘Ik wil mijn kinderen laten zien dat jongens en meisjes gelijke kansen en mogelijkheden zouden moeten hebben’
Renée wil haar twee zoontjes met dezelfde normen en waarden opvoeden als ze met dochters zou hebben gedaan. Geëmancipeerd, weet je wel. Ze dacht: lekker bezig, tot haar oudste zoon haar confronteerde met de werkelijkheid.
Mijn broer hoefde vroeger thuis nooit iets te doen. Ik moest mijn moeder helpen met de boodschappen. Opruimen. Later af en toe koken. Mijn zus en ik deden het met gezonde tegenzin. Natuurlijk klaagde ik bij mijn moeder. Van ‘Het is niet eerlijk!’ en ‘Waarom hoeft hij nooit iets te doen?’ ‘Hij is een jongen,’ antwoordde mijn moeder wanneer ik haar op die ongelijkheid wees. Alsof dat hij een piemel had een compleet logische reden was om hem de hele dag ondersteboven in een stoel te laten hangen, terwijl wij bij moesten springen.
Oneerlijk! Dat voelde ik als kind al tot in mijn tenen. Ik zei dan ook boos tegen mijn moeder: ‘Als ik later een zoon krijg, is die voor mij precies gelijk aan een meisje.’ Iemand daarboven luisterde mee en ja, hoor, ik kreeg twee jongetjes. Mijn jongste wordt van niets enthousiaster dan wanneer ik het woord stofzuiger zeg. Dan rent hij al naar de garage om ‘m te pakken en wordt woest wanneer hij het niet helemaal ‘zelluf’ mag doen. Mijn oudste helpt graag met koken en gaat mee boodschappen doen. So far, so good.
Ik probeer de bemoeienis van minder geëmancipeerde stoorzenders te minimaliseren. Zoals die vriendin die het keukentje van Ikea toch geen speelgoed voor jongens vindt. Ze wordt keurig netjes van repliek gediend. Maar afgelopen week confronteerde mijn oudste zoon Cooper me ermee dat wat ik hem en zijn broertje leer, niet helemaal strookt met wat ik ze laat zien. Niet helemaal teach by example, zeg maar. Hij vertelde me spontaan dat hij blij was dat hij nog klein was, omdat hij nu nog met het keukentje kon spelen. Want ja, grote mannen komen nooit meer in de keuken. En zeker niet om te koken. Ja, letterlijk zijn woorden. Au. Ik geef toe: vaderlief kookt hier nooit. Hij wil het op zich wel (zegt ‘ie), maar ik vind zijn maaltjes gewoon niet te vreten. Dus doe ik het. Die lijn kun je eigenlijk wel doortrekken.
Voor de grote schoonmaak zijn we gezegend met een geweldige schoonmaakster. Als die ziek is of op vakantie, zoals nu twee weken, sta ik het toilet te poetsen. Niet mijn man. Die weet, naar eigen zeggen, niet hoe het moet. Tussentijdse werkjes zoals stofzuigen en de keuken schoonmaken staan ook op mijn lijstje. Is de gastouder ziek, dan blijf ik bij de kinderen. Officieel omdat ik als zelfstandig ondernemer wat makkelijker thuis kan blijven, al vraag ik me af of het anders zou zijn als ik wel een vaste baan had. De boodschappen? Moi, meestal. Opruimen, ja, hier.
Soms zie ik opeens heel scherp dat deze zogenaamd geëmancipeerde vrouw, het thuis helemaal niet zo geëmancipeerd geregeld heeft. 50/50? Daar komen we lange na niet bij in de buurt. Cijfers: De helft van alle Nederlanders wil werk en zorg het liefst gelijk verdelen, maar dat gebeurt maar bij 18%. Wanneer ik klaag zegt mijn omgeving dat ik overdrijf. Dat ik niet snel tevreden ben. En ach, die arme man van mij doet zo zijn best. Want hij doet toch de was? Het is alsof ik alleen mag zeuren, wanneer hij helemaal niets doet. Als je trouwens ook benieuwd bent naar hoe de taakverdeling tussen je partner en jij thuis écht is, dan kan deze checklist je daarbij helpen.
De maatschappelijke lat ligt voor een man beduidend lager dan voor een vrouw, blijkt maar weer. Ik wil mijn kinderen niet alleen vertellen, maar ook laten zien dat jongens en meisjes gelijk zijn. Dezelfde talenten, kansen en mogelijkheden. Ik wil ze laten zien dat papa net zo goed kan troosten. Dat mama net zo goed kan stoeien. Dat jongens ook soms gered moeten worden en meisjes niet altijd hulp nodig hebben. Als ik wil dat zij dit zien en meenemen naar hun toekomst, moet ik het ze niet alleen vertellen, maar vooral laten zien. Misschien ben ik toch niet helemaal los van de vooroordelen die ik meekreeg in mijn jeugd. Een moeder zorgt, een vader werkt. Ik wil dat stereotype niet nog een generatie meegeven.
We hebben ze allemaal. Bewuste en onbewuste vooroordelen over vrouwen en mannen en hoe ze zich horen te gedragen. De media én wij zelf houden ideeën over rolpatronen, taakverdelingen en de verdeling van werk en zorg in stand. Hierdoor kunnen vrouwen en mannen geen vrije keuzes maken op het gebied van werk en zorg en daar willen we vanaf. Hoe zit het met jouw vooroordelen? Ontdek jouw blinde vlek op beperktzicht.nl.
Dit bericht is geschreven samen met WOMEN Inc. voor de campagne #BeperktZicht, maar de inhoud is 100% door onszelf gemaakt. Lees hier meer over ons advertentiebeleid.
