Gevonden! Dé gouden tip om een kleuter uit te laten slapen (iets met een post-it en dreigen met slaan)

nachtrust

02.10.2017 10:59

Dat het ein-de-lijk weekend is, en je toch niet uit kunt slapen. Dat is het lot van de jonge moeder. Maar Barbara gaat zich er niet bij neerleggen. Ze maakte de kinderkamertjes gezellig, probeerde iets met snoepjes, en toen kwam er een vriendin met een gouden tip (iets met een post-it en dreigen met slaan!).

Jongens! Hebben jullie dat ook? Dat de kinderen (en dan met name Morris van 5) sinds de school weer begonnen is, doordeweeks niet meer uit hun bedjes te rammen zijn. En dat ze in het weekend om half zeven hun bed uit stuiteren? Nou, wij dus ook. Nou, maar ik ben eruit hoor! Ik heb het gouden ei gevonden van hoe je ze langer kan laten slapen!

Hear me out. De zomervakantie hebben we prima doorstaan, na een week waren ze in een ritme van tussen acht en negen naar bed, en dan wakker tussen acht en negen, soms half tien. Maar sinds we terugzijn is het één doffe ellende van doordeweeks trekken aan ledematen tot er iemand chagrijnig uit een stapelbed rolt. En als het dan kan, lekker uitslapen, dat ze hotseklots mij wakker maken ‘omdat ze de iPad niet kunnen vinden’ (die natuurlijk gewoon ligt waar hij hoort te liggen, want ik ben tot op het bot voorbereid als het aankomt op uitslapen).

Dus. Ik ging hier iets op vinden. Want zo komen we de winter natuurlijk niet door. We gingen eerst de kamer gezellig maken, met kleine lampjes en speelgoed van zolder, en een mooi nieuw dekbedovertrek met dino’s. Als beloning zette ik het verzoek uit om als ze wakker waren niet meteen hun kamer te verlaten. En toen schoot me opeens een oude truc te binnen: als ik vroeger bij een vriendinnetje ging logeren, legden de ouders ’s nachts een glaasje limonade en een bakje met snoepjes naast ons bed. Dat ging ik proberen!
Deze viel meteen in het water, want van alle opwinding werd Morris dus om ZES UUR wakker – en een minuut later was alles op en stond hij aan mijn bed.

Poging twee was nog briljanter (vond ik zelf): ik legde een oude dvd-speler bij zijn bedje (een iPad leek me te veel opwinding bezorgen), met een dvd van Brandweerman Sam, en leerde Morris hoe hij op press play moest drukken. Maar weer: wakker om zes uur. En na drie afleveringen van 10 minuten was hij er klaar mee en riep hij door de babyfoon om zijn iPad.

Maar toen kwam-ie: een vriendin vertelde me over haar truc. Al vanaf dat haar kinderen drie jaar waren, kregen ze een wekker. En niet zo een met lampjes en kleuren, nee, gewoon een digitale wekker van een tientje. Op een post it schreef ze: 7:00 – en die plakte ze op de wekker. Ze vertelde het zo: “Ik heb heel weinig regels thuis, maar ik heb bij mijn dochters van het begin af aan erin geramd dat ze niet uit bed mochten totdat de wekker dezelfde ‘lettertjes’ als het papiertje lieten zien.” En? Hielden ze zich eraan? “Ja, ik sla of dreig nooit,” zei mijn vriendin, “maar voor deze regel heb ik een uitzondering gemaakt. Wie mij wakker makt voor zeven uur krijgt zo’n tirade over zich heen, dat doen ze maar één keer!”

Precies zo ging het: we kochten een wekker, pakten een papiertje en schreven er samen 7:00 op. De eerste ochtend ging het nog mis. 6.30: “Mama!? MAMA?!” Nee, Morris, zeven-nul-nul. Hij: “Ow, ja. Was ik vergeten.” En daar ging hij weer, slapen! De volgende dag was zo mogelijk nog schattiger. 7:00. “Mama! MAMA!? Ik moet je wat vertellen!” Wat dan, schat? Gááp. “Ik kan al cijfertjes lezen. Er staat: zeven-nul-nul! Knap hè?” Ja schat, wat goed! “Mag ik nu op de iPad?” Tuurlijk, schat. Mama komt er zo aan. “Ik kan al lezen, knap van mij hè?” Goed gedaan, jochie. En nu op naar de zeven-drie-nul.