Geen potjespaniek, je kind wordt echt wel zindelijk (en deze dingen kunnen helpen)
Er schijnen kinderen te zijn die zomaar, hops, van de ene op de andere dag zindelijk zijn. In een poep en een scheet, zeg maar. Meestal echter, is het nogal een gedoe. En kost het menig ouder een hoop frustratie (en een nieuwe bank). Vala vond het in ieder geval best een toestand. Maar na twee keer weet ze: uiteindelijk komt het echt wel goed.
Toen mijn zoon ruim drie jaar oud was vond ik het weleens tijd worden dat hij afscheid nam van de luiers. Hij maakte zelf echter absoluut nog geen aanstalten en dus ging ik, pedagogisch verantwoord als ik was, aan de slag met een vrolijk potje dat uitnodigde tot een een gezellig potje poepen, boekjes over vrolijke drollen en hele vrolijke Cars onderbroeken. Mijn zoon vertikte het echter heel vrolijk om daar ook maar enige conclusie aan te verbinden. Voor mij reden tot grote paniek, aangezien de basisschool in onze nek stond te hijgen en de luiers dus echt gewoon de deur uit moesten. Wat, uiteindelijk, ook de strategie bleek te zijn: weg met de luiers. Toen ik het echt niet meer wist verkondigde ik op een ochtend dat de luiers op waren en dat de wc dus voortaan de enige optie was. Mijn zoon keek me even aan, haalde zijn schouders op, zei: “Oke” en dat was dat. Plotseling was hij zindelijk. Als ik dat eerder had geweten hadden we dat jaar een tweede vakantie kunnen bekostigen en ons die nieuwe vloer kunnen besparen. Want iedere dag zes keer een sloot urine over de vloer, dat bijt op een gegeven moment dwars door je parket.
Bij mijn dochter dacht ik dus dat het kat in het bakkie was toen ik bij haar dezelfde truc uithaalde. Maar daar trapte ze helaas niet in. Jammer dan dat de luiers blijkbaar op waren, maar ze ging dus écht niet op de wc haar behoefte doen. En omdat we toen dus net die nieuwe vloer hadden zat er weinig anders op dan toch maar weer richting de Kruidvat te gaan. Waar we, als compromis, overschakelden op hun luierbroekjes, want die wilde mijn dochter dan wel aan. Dan was het namelijk toch een beetje alsof ze ook een onderbroekje aan had, net zoals de meesten van haar vriendinnetjes op het kinderdagverblijf en dan hoefde ze ook niet meer iedere keer op de commode te liggen als ze verschoond werd. Ik vond het vreselijk frustrerend dat schijnbaar alle peuters zomaar zindelijk werden en mijn dochter op een gegeven moment echt de enige van de haar groepje op de opvang was die nog steeds in luiers rondliep. Maar de enige remedie was het los te laten. Erop te vertrouwen dat het uiteindelijk vanzelf wel goed komen. En dat kwam het ook. Wederom net op tijd weliswaar, maar toch. We stapten droog over de drempel van de basisschool en sindsdien hebben we ook nooit een ongelukje meer gehad.
Het is makkelijk om gefrustreerd te raken in het proces van zindelijkheid. Om te denken dat het nooit gaat lukken en dat jouw kind straks als enige z’n CITO moet maken met een luier om. Maar de kans dat dat gebeurt is gewoon heel klein. Je kunt een kind heel veel aanleren, maar een aantal dingen kun je nou eenmaal niet afdwingen. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat zindelijk worden daar één van is. Je kunt een kind natuurlijk best stimuleren en hopen dat ‘ie het toevallig oppikt, maar het is toch vooral een kwestie van geduld en je kind het zelf aan laten geven. Sterker nog, misschien duurt het zelfs wel langer als je je kind heel erg pusht. Dat is namelijk het ding met kleine kinderen: die willen eigenlijk per definitie niet wat jij wilt, dus hoe harder jij ze op die pot probeert te krijgen, hoe harder ze hun tegen de krib (of nou ja, in de luiers dus) zullen gooien. En dan kun je je afvragen: wat is er erger, af en toe een plasje op het parket, of maandenlang iedere dag potjespaniek? Het is tenslotte niet alsof we het al niet druk genoeg hebben.
Straks mag ik er met mijn derde kind ook weer aan geloven. Maar weet je wat, ik zie het wel. Eigenlijk ben ik niet van plan er actief iets aan te doen. Ik moet ergens nog wel een oud potje hebben dat ik in de woonkamer neer kan zetten en wellicht dat ze er dan af en toe een keertje op wil gaan zitten voor de gein. Of niet, ook prima. En zij krijgt natuurlijk ook de coole luierbroekjes, maar dat is eigenlijk vooral ook voor mijn eigen gemak, want ik heb mijn portie commodevechten inmiddels wel gehad. Gemak dient namelijk de mens en de ouder in het bijzonder. Belandt de drol vandaag niet in het potje, dan wel morgen. Of volgende week. We gaan het meemaken. Ik maak me er niet meer druk om. Ik heb wel wat beters te doen.
Dit bericht is voortgekomen uit een samenwerking met Kruidvat, maar de inhoud is 100% van ons. Lees hier alles over ons advertentiebeleid
Kruidvat luierbroekjes zijn ook heel gemakkelijk (voor een goede prijs) online te bestellen op. Meer informatie vind je op: www.kruidvat.nl/kruidvat-luierbroekjes
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
