De vakantie van onze dromen werd een nachtmerrie

Het idee van een vakantie klonk geweldig. Mijn man, onze twee kinderen, en ik. Twee weken weg uit de dagelijkse sleur, in een idyllisch vakantiehuisje aan de kust. De verwachtingen waren hoog. De realiteit? Laten we zeggen dat ik nu alleen nog maar kan lachen omdat ik anders zou huilen.

De reis die eeuwig duurde
Het begon al bij vertrek. We hadden de auto volgeladen met koffers, speelgoed, snacks en een onhandig grote opblaasflamingo. Alles wat je nodig hebt voor een relaxte familievakantie, toch? Maar 20 minuten na vertrek begon onze jongste te klagen dat ze zich misselijk voelde. “Mam, ik ga spuwen!” riep ze, terwijl ik wanhopig naar een plastic zak greep die natuurlijk nét niet binnen handbereik lag.

Toen de chaos eindelijk was opgeruimd (lees: ik zat met een natte doek naast de snelweg), moesten we nog vijf uur rijden. Mijn man probeerde de sfeer te redden door “gezellige” muziek op te zetten. Dat werkte tot onze oudste ruzie begon te maken over wie de tablet mocht gebruiken. Ik wist toen al dat dit een lange rit zou worden.

Het huisje uit onze nachtmerrie
Toen we eindelijk aankwamen, was ik ervan overtuigd dat alles beter zou worden. Dat moet je ook geloven, toch? Helaas niet. Het vakantiehuisje dat “ruim en modern” werd genoemd in de brochure, bleek kleiner dan onze woonkamer thuis. Het rook muf, de airco deed het niet, en het zwembad waar de kinderen zo naar uitkeken, was niet meer dan een grote plasje water met dode bladeren erin.

Onze oudste riep: “Ik wil naar huis!” En eerlijk? Ik ook.

Het stranddrama
De volgende dag besloten we naar het strand te gaan. De kinderen klaagden al vanaf het moment dat we daar aankwamen: het zand was te heet, de golven waren te wild, en de ijsjes waren te klein. Terwijl ik probeerde te genieten van de zon, kwam mijn jongste huilend naar me toe. “Mam, ik heb een kwal aangeraakt!”

Ik rende naar haar toe om te helpen, terwijl mijn man in een stoel zat alsof hij op vakantie was zonder ons. Vervolgens begon onze oudste boos te worden omdat ik “altijd meer aandacht geef aan haar zusje.” Voor ik het wist, stonden we midden op het strand te discussiëren terwijl de hele wereld toekeek.

De omgekeerde relaxmodus
’s Avonds, terug in het huisje, besloten we pizza te bestellen. Het leek een goed idee – tot de bestelling anderhalf uur te laat kwam en koud was. Ik zat daar, met een glas wijn dat alles behalve ontspannend voelde, terwijl de kinderen elkaar beten over wie de laatste koude pizzapunt mocht.

Toen mijn man voorstelde om een kaartspel te doen “om het gezellig te maken,” keek ik hem aan alsof hij gek was geworden. Gezelligheid? Die was op de snelweg al uit de auto gesprongen.

Een onverwacht lichtpuntje
Op de laatste avond van onze rampzalige vakantie besloten we naar de zonsondergang te kijken. Het was een spontane beslissing, omdat we niets anders meer konden bedenken om te doen. We namen een kleed mee, gingen op een heuvel zitten en keken hoe de lucht langzaam roze en oranje kleurde.

De kinderen hielden voor het eerst die week hun mond. Ze zaten tegen ons aan, hun hoofdjes tegen onze schouders, en we keken samen hoe de zon onderging. Voor even voelde het perfect.

Terug naar huis (en naar de realiteit)
Toen we eindelijk naar huis reden, hadden we allemaal dezelfde gedachte: “Nooit meer.” Maar ergens, tussen de chaos en de teleurstellingen, waren er momenten die ik nooit zou willen vergeten. Dat is het ding met vakanties: ze zijn zelden perfect, maar de imperfecties maken de herinneringen des te levendiger.

Volgende keer? Dan boek ik een hotel.