Uit eten gaan met je baby? Marcel zegt: doe maar niet
Marcel is 44. Hij is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.
Sammie is vooralsnog niet van het gezellig samen uit eten gaan. Een kopje koffie trekt ze nog net, maar dan moet het wel snel gemaakt worden. Geen cappuccino met latte art en supertoffe Instagrampost voor deze vader en moeder, want dat duurt allemaal te lang. Dat trekt Sammie niet.
LEES OOK: Van jong vader worden, ga je vroeg dood, weet Marcel
Bovendien drinken we die koffie net zo lief thuis, al was het maar omdat ik bizar goeie koffie zet. Met sojaschuim en kaneelpoeder. Voel ik me guitig, doe ik ook nog een leren schort om en draai ik puntjes aan mijn snor. De leukste barista van Amsterdam-West, maar dan zonder die erg dure machines. Carlijn moet er altijd erg om lachen. Als enige, maar toch.
Enfin. Sammie, dus. Stilzitten is niet haar ding, zeg maar. Thuis wel, hoor, daar hangt ze urenlang op een kleedje met haar sleurbeest KonijnHaas. Daar speelt ze met haar tol en haar pop en blokken Duplo. Geen vuiltje aan de lucht. Bij Carlijn of mij voor op de fiets: ook top, kan ze uren volhouden. Wandelen in de vet gesponsorde designwandelwagen: yes please. Gepureerd fruit knagen in de kinderstoel; allemaal dik in orde.
Maar zodra we een bar, restaurant of andere uitspanning betreden met het idee iets te gaan eten, verandert Sammie in een diva. De kinderstoel zit niet lekker, het meegebrachte speelgoed is ruk, ze heeft geen honger dus ga weg met je soepstengels en die champagne is gewoon niet koel genoeg. Dus: zeuren, wurmen, krioelen en soms zelfs huilen. Heel Kim Kardashian allemaal. En dan ben je ineens zo’n stel met een zeikbaby. Overal om je heen gepijnigde blikken. Godzijdank zit je niet in het vliegtuig naar Bangkok, dus meestal worstelen we de clubsandwich naar binnen en vertrekken. Waarna Sammie het weer op een zonnestralen zet.
We hebben vrienden die zeggen: daar moet je doorheen, anders wil ze straks nooit mee uit eten. Ergens voel ik dat wel, maar aan de andere kant: zit ik er erg op te wachten om rond vijf uur ’s middags tussen de andere ouders-met-kinderen kindvriendelijke kipsaté te eten? Terwijl ik ook een oppas kan regelen en samen met Carlijn grotemenseneten kan eten? Met wijn enzo? Ik weet het nog even niet. Over niet heel lange tijd kan Sammie bovendien écht praten en dingen begrijpen. Dan kunnen we haar uitleggen wat we aan het doen zijn en waarom. En dat ze een beetje normaal moet doen. En dat divagedrag niet getolereerd wordt. Het lijkt mij veel leuker om haar dán mee te nemen. Omdat zíj er dan ook iets aan heeft.
Zo zie ik het. Maar ik weet dat velen van jullie daar anders over denken en daarom onder dit stukje allemaal verhalen gaan vertellen over hoe leuk het is om met een baby uit eten te gaan. En die verhalen ga ik allemaal heel geïnteresseerd lezen. Ik beloof het. Maar eerst gaan Carlijn en ik samen uit eten.
Lees ook: Marcel weet dat jullie het haten, maar zegt ’t toch: ik ben moe.
