Twee dagen na de geboorte van hun kind ging de man van Jolanda plotseling dood

Jolanda (33) en haar man Sebastiaan probeerden jarenlang een kind te krijgen, maar wat ze ook probeerden, niks lukte. Uiteindelijk, na drie jaar, werd er toch een baby geboren. Dolgelukkig was het stel, maar na twee dagen sloeg het noodlot toe. De politie stond voor de deur…Sebastiaan had een dodelijk ongeluk gekregen.

“Het is nu een jaar geleden dat mijn leven instortte en nog steeds leef ik in een soort roes. Ik snap het niet. Ik snap niet hoe de mooiste gebeurtenis van mijn leven opgevolgd werd door de gruwelijkste gebeurtenis van mijn leven. En dat ik nu alleen ben. Dat vind ik zo oneerlijk. Ik wilde een kind met mijn grote liefde. Nu moet ik het zonder hem doen. En heeft mijn kind geen vader.

Na al die jaren proberen zwanger te raken, hadden we de hoop al bijna opgegeven en toen gebeurde het toch. Spontaan. We kregen een kind. Het werd een gecompliceerde zwangerschap, die afgesloten werd met een heftige bevalling, maar het resultaat was fantastisch. Onze dochter Zoey werd geboren. Toen ze voor het eerst in Sebas’ armen lag, voelde ik dat we compleet waren. Eindelijk het gezinnetje waarvan we al zolang droomden.

Lees ook: Binnen vijf jaar zag Vala haar leven instorten.

Helaas hebben we er maar twee dagen van mogen genieten. Twee doorwaakte nachten samen met ons kind. Twee dagen waarin wij, jonge ouders, geen idee hadden hoe we om moesten gaan met dat hele kleine baby’tje. Twee dagen waarin we uren naar haar gezichtje zaten te staren en probeerden te zien wat voor kind het was, hoe haar karakter zou zijn. We stonden nog maar zo aan het begin. Het begin was nog niet eens begonnen. Ik liep nog kreupel door het huis, met enorme maandverbanden in mijn onderbroek, in mijn hoofd was ik nog een beetje daas van de heftigheid van de bevalling, Sebas en ik hebben niet eens de kans gekregen om een beetje te reflecteren op wat er allemaal gebeurd was.

Het was winter en glad op de weg. Maar ook weer niet zo glad dat er gewaarschuwd werd dat je de weg beter niet op kon gaan. Sebastiaan wilde even op en neer naar zijn werk, om wat papieren op te halen. Zijn ‘verlof’ (voor zover je twee dagen verlof kunt noemen) zat erop, maar hij had met zijn baas overlegd dat hij de rest van de week thuis mocht werken. En daarvoor had hij wat papieren nodig. Onderweg is hij ergens in een bocht in een slip geraakt en de vangrail in geknald. Hij was op slag dood.

Ik had hem nog niet gemist, toen hij wat langer wegbleef dan normaal. Ik was zo druk met Zoey dat ik überhaupt niet op de klok keek. Bovendien had ik bezoek van mijn ouders en vertelde ik voor de zoveelste keer hoe de bevalling precies verliep. De bel hoorde ik in eerste instantie niet eens. Mijn moeder deed de deur open. Met overslaande stem riep ze mij. Ik liep naar haar toe en zag de agenten. Zelfs toen koppelde ik het niet aan het feit dat er iets ergs met mijn man gebeurd kon zijn. Je denkt daar gewoon niet aan op het moment dat je net een kind hebt gekregen. Er is helemaal geen ruimte in je hoofd om ergens anders mee bezig te zijn. Maar daar heeft het leven geen boodschap aan. Mijn man was dood, zeiden de agenten. Ik weet niet eens meer welke woorden ze gebruikten, maar er was geen twijfel over mogelijk. Ik ben door mijn knieën gezakt en het werd me zwart voor de ogen.

De eerste dagen heb ik onafgebroken gehuild. Mijn ouders trokken een tijdje bij me in en hebben de zorg voor Zoey op zich genomen. Ik zat apathisch voor me uit te staren en wist echt niet waar ik het zoeken moest. Borstvoeding gaf ik nog wel, maar ik was totaal afwezig en dat merkte mijn dochter ook. Mijn moeder zei: “Volgens mij kunnen we beter overstappen op de flesvoeding” en dat vond ik prima. Ik vond alles prima, want zonder Sebastiaan maakte het me allemaal niet meer uit. De begrafenis was verschrikkelijk. Daar liep ik dan met mijn halfdikke buik (vanwege de bevalling die zo kort geleden was) door het gangpad van het kerkje vanuit waar Sebastiaan begraven werd. Daar stond ik dan, met een tien dagen oude baby, aan het graf van haar vader. Iedereen huilde. Sommige mensen stilletjes, anderen echt overstuur. Het was intens verdrietig.

Nu nog, een jaar later, is het vreselijk onwerkelijk dat ik plotseling mijn man kwijt ben geraakt en dat de wereld gewoon doordraait. Je bedenkt niet dat je zoiets kan overkomen. Zeker niet met deze timing. Langzamerhand ben ik mijn leven weer een beetje aan het oppakken. Ik moet verder, al is het alleen maar voor Zoey. Sebastiaan en ik hebben zoveel moeite gedaan om haar te krijgen, hij zou het vreselijk vinden als ik me nu alleen maar zou wentelen in rouw en haar daardoor uit het oog zou verliezen.

Soms denk ik weleens dat het een niet helemaal los staat van het ander. Dat we uiteindelijk Zoey kregen, omdat er al voorbestemd was dat Sebas’ tijd op aarde snel zou ophouden. En dat ik dan niet alleen achter zou blijven. Maar hoogstwaarschijnlijk was dit ongeluk niet meer dan pure pech en is er geen reden voor zijn dood.”

Lees ook: Sophie heeft Fibromyalgie: “Ik voel me schuldig dat ik een moeder ben die weinig trekt.”