Toen een vreemde man ongevraagd een foto van mijn dochter nam
Stel je voor: een onbekend iemand maakt met zijn mobieltje een foto van je kind. Zonder jou daar toestemming voor te hebben gevraagd. Wat doe je dan?
Lees ook: Gegil en gekrijs. De politie slaat alarm, maar ontvoering blijkt peuterdriftbui
Hoe dit verhaal begint: ik was gezellig een wandelingetje aan het maken met Puk (4) en Olle (2). Eerder die middag hadden we elkaar geschminkt, met als resultaat dat we nu vrolijk ondergekliederd over straat banjerden. Puk beschilderd als vlinder, Olle als tijgertje en mama als laat-impressionistisch-kunstwerk. Puk fietste voor me uit, terwijl ik Olle geduldig uitlegde hoe hij op zijn loopfietsje vooruit kon komen. En toen gebeurde het. Of eigenlijk, was het al gebeurd.
Op zo’n vier meter van me vandaan had een buurman die ik niet kende zijn telefoon tevoorschijn getoverd en een foto van mijn dochter gemaakt. Toen ik kwam aanlopen, stopte hij haastig zijn telefoon in zijn zak, een beetje ‘betrapt’ lachend naar me. Hij zei: ‘Mooi hoor’, zwaaide, en snelde zijn huis binnen. Mij flabbergasted achterlatend, daar op straat. De scène drong niet helemaal tot me door. De deur was dicht gesmeten, mijn dochter stond te glimmen van trots omdat ze zo’n mooie vlinder was. Olle wiebelde op zijn loopfietsje. En ik stond daar te balen. Want er was nu dus wel iemand die een foto van mijn dochter in zijn telefoon had. Iemand die ik niet kende nota bene en die ik daar ook geen toestemming voor had gegeven.
Zelf ben ik uiterst strikt als het aankomt op foto’s van mijn kinderen online: dat gebeurt zelden. Ik post amper foto’s van mijn kinderen op social media en via WhatsApp of mail gaat alleen mondjesmaat iets naar goede vrienden en familie. Iedereen zijn ding. Prima als je het wel doet, maar ik kies ervoor het niet te doen. Omdat iedereen screenshots kan maken op zijn telefoon, en iedereen beelden kan doorsturen of bewerken. Omdat het zo raar is dat je tegenwoordig de godganse dag zomaar gefotografeerd kan worden door willekeurige passanten in het bezit van een telefoon. Soms gebeuren dan rare dingen. Zoals dat model dat onlangs op Twitter een foto plaatste die ze had gemaakt in de sportschool. Ze had stiekem een foto gemaakt van een naakte vrouw in de kleedkamer, en had er lacherig iets bij geschreven over haar dikke lichaam. Die vrouw stond in de kleedkamer. Van de sportschool. Met een miniscuul handdoekje om zich heen. Toen ik dat zag, was ik zo boos. Laat haar en haar lichaam met rust! Ze heeft er toch niet om gevraagd stiekem gefotografeerd te worden en uitgelachen op Twitter??? Ik vind dat soort dingen te verschrikkelijk voor woorden. Laat mensen in hun waarde, alsjeblieft. Doe normaal echt, gedraag je. Zeker als je een volwassen vrouw bent met honderdduizenden volgers.
De foto van mijn dochter in de telefoon van die onbekende man werkte dan ook op mijn zenuwen. Niet omdat het nou een compromitterend beeld was, of een rare situatie, of het idee dat hij er iets vervelends met die foto zou doen. Maar het feit dat hij niet even had gewacht met die foto maken, dat zat me hartstikke dwars. Dat hij er niet even iets van gezegd heeft, in de trant van: ‘Oh als u het niet erg vindt, ik heb een foto van uw dochter gemaakt, vindt u dat goed?’ Maar goed. Het leed was geschied. Aanbellen wilde ik niet, want dat vond ik ook weer een beetje overtrokken van mezelf. Bovendien wil ik ervan uitgaan dat hij geen kwade bedoelingen had, maar dat hij gewoon een foto van mijn dochter wilde maken, omdat ze er zo leuk uitzag. In alle onschuld. Alleen; had het me gewoon even gevraagd. Dat had ik wel zo netjes gevonden. Tijd voor een stevig lesje online en mobiele etiquette. Niet alleen voor dat model dat zomaar een foto van een blote vrouw postte, maar ook voor mijn buurman. Ik zal hem binnenkort eens uitnodigen voor een kopje koffie, of hem – geheel passend in dit digitale tijdperk – de link van dit stukje doorsturen…
Lees ook: 8 dingen die alle ouders zich afvragen
