Toen Vala voor het eerst met drie kinderen alleen was (en om 08.00 uur ’s ochtends al aan de wijn wilde)
Vala is een ervaren moeder. Haar twee behoorlijke drukke kleuters managen, er zelf presentabel uitzien en het huishouden bestieren, daar draait ze haar hand al lang niet meer voor om. Ze dacht dus dat niets haar meer uit het veld kon slaan. Maar toen kwam er een derde…
Ik run mijn huishouden met militaire precisie. Het heeft even wat voeten in de aarde gehad, maar inmiddels is mijn gezin een geoliede machine. Iedereen weet wat hem of haar te doen staat, waar hij of zij hoe laat moet zijn en waarom en aan het eind van de dag ligt iedereen weer gevoederd, gewassen en gestreken in bed. En is er geen rondslingerend Legoblokje meer in mijn woonkamer te bekennen. Ja, ik heb het goed voor elkaar, al zeg ik het zelf. Of hád het goed voor elkaar, moet ik eigenlijk zeggen. Totdat ik besloot dat het een goed idee was om een derde soldaat aan mijn leger van kinderen toe te voegen en Mario drie weken na de bevalling toch echt weer aan het werk moest. Sindsdien ben ik als drill instructor jammerlijk van mijn voetstuk gevallen. Bleek onlangs, toen ik voor het eerst met mijn drie Terroristen alleen was.
Lees ook: De 10 geboden van het moederschap.
Terwijl Mario na drie weken luiers verschonen weer ging zorgen voor wat brood op de plank, moest ik het voor elkaar zien te krijgen om twee kleuters en een baby van koek en zopie te voorzien en er bovendien voor zorgen dat die twee kleuters levend en wel op school kwamen. Aangekleed en wel. En zonder jamvlekken in hun nek. Mijn man had nauwelijks de deur achter zich dicht getrokken, of het klamme zweet stond al in mijn bilspleet. Terwijl de baby in de box rood aanliep van het gillen om een fles, bekogelden de twee oudste Terroristen elkaar aan de keukentafel met hagelslag. Bekers melk plensden over tafel en de met veel moeite aangetrokken eerste-schooldag-outfits, broodkorsten met jam kwamen overal terecht behalve in de mondjes waar ze in moesten, appels voor het ‘fruitmoment’ op school bleken op magische wijze van de fruitschaal verdwenen, de kat hing in de gordijnen en ondertussen bezweek de baby bijna aan een, aan de decibellen te oordelen, minstens levensbedreigend geval van ernstig melktekort. En kon ik niet anders dan toegeven: het regime had gefaald. Er was een coupe gepleegd.
Na vier jaar was ik het vergeten, wat een aardverschuiving ieder nieuw kind weer met zich meebrengt. Hoe zo’n nieuw gezinslid alles weer helemaal op zijn kop zet. En hoe je dan als ouder het wiel eigenlijk weer totaal opnieuw moet uitvinden. Heb je eenmaal een kind gehad, dan denk je bij een volgende baby altijd dat het peanuts wordt. Want: je hebt het tenslotte allemaal al een keer gedaan. Je weet het toch allemaal al? En dat klopt inderdaad, maar je vergeet toch altijd weer hoeveel werk zo’n mini-baby is. En vooral: dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie voor de toekomst zijn. Dus kwam je jongste telg gisteren lekker praktisch een kwartiertje voor het koken voor een voeding, nu wil ‘ie precies eten als je net drie pannen op het vuur en twee oudere kinderen onder de douche hebt staan. Gewoon, omdat het kan. En stiekem ook om jou een nervous breakdown te bezorgen. Want ze lijken wel zo schattig, die baby’s, maar echt, ze doen het erom, ik zeg het je.
En dus sleurde ik die eerste ochtend zonder man om te helpen uiteindelijk twee kleuters met ongekamde haren en verschillende sokken aan door de wijk richting school. In een ietwat ranzige korte broek die ik bij gebrek aan schone kleren uit de wasmand had gevist en mijn pyjamashirt, plus een baby in een draagzak waar ik nog nooit mee geoefend had en die ik dus niet goed vast kreeg, waardoor het arme kind er half uit bungelde en naar alle waarschijnlijkheid een nekhernia heeft opgelopen. Waarna ik me voor moest stellen aan een juf die ik nog nooit eerder had gezien en waarvan ik vast direct een aantekening achter mijn naam heb gekregen, omdat ik binnen kwam vallen als Ma Flodder, met drie enigszins ongeleide projectielen van kinderen, terwijl alle andere moeders keurig gekapt en gekleed hun al even keurig uitziende kindertjes op de stoeltjes in de kring plantten. Terwijl ik alleen maar verwilderd kon denken: hóe dan?
Ondertussen zijn we een week verder en kan Mario iedere avond de broccoli van het plafond schrobben en minstens één kind (plus de kat dus) uit de gordijnen plukken. En voel ik me alsof ik weer voor het eerst moeder ben. Inmiddels heb ik wel uitgevogeld hoe die draagzak werkt, dus Terrorist nr. 3 hoeft zich niet meer iedere ochtend met haar kleine knuistjes aan mijn haren vast te klampen als we naar school rennen. Maar daar is dan ook alles wel mee gezegd. Ik ga ervan uit dat ik de troepen over een jaar of twee wel weer in het gareel heb. Tot die tijd vrees ik dat er enige anarchie zal heersen in mijn huishouden. Maar als ik het vandaag nou voor elkaar krijg om de wasmachine aan te zetten, dan heb ik morgen in ieder geval een schone broek. One small step voor man, one giant leap for mama.
Lees ook: Alleen met een baby? 11 Survivaltips van een single mom.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
