Toen Vala naar het Consultatiebureau ging en opeens een verslaafd kind had
Toen Vala’s dochter Arwen als peuter nog uit een fles dronk, vond Vala dat prima. Volgens het Consultatiebureau was dat een groot probleem.
Dit is wat Vala erover vertelde toen haar dochter nog een peuter was, een tijdje geleden inmiddels:
Onlangs mochten Arwen en ik weer op audiëntie komen bij onze vrienden van het Consultatiebureau. Mijn dochter had namelijk de gezegende leeftijd van 14 maanden bereikt en dus was het tijd voor het periodieke vergelijkend warenonderzoek. Waar wij inmiddels altijd met angst en beven naartoe gaan, aangezien er tot nu toe altijd wel iets aan Arwen niet blijkt te deugen. Maar dit keer kon ik mij met de beste wil van de wereld niet voorstellen wat er mis kon zijn. Mijn dochter loopt, slaapt meestal door (even afkloppen), heeft een zich in rap tempo uitbreidend vocabulaire, kan op verzoek dansen op verschillende muziekstijlen en heeft sinds ons laatste CB-bezoek zelfs haar zorgwekkende klapachterstand weten in te halen (het kostte wel wekenlang intensieve training, maar je moet er wat over hebben). We waren dus home-free, leek mij, en dus betraden wij met opgeheven hoofd de spreekkamer van de arts. Om hem een kwartiertje later beiden brullend (terwijl slechts één van ons belaagd was met een naald) te verlaten. Mijn dochter is namelijk een junk, zo blijkt. En moet nodig afkicken.
LEES OOK: Het leed dat bijvoeden heet
Sneu figuur
Wat is het euvel precies, vraag je je af? Nou, Arwen drinkt nog uit een fles. Ik wist niet dat dat een probleem was, maar inmiddels heb ik begrepen dat dat op 14-maandige leeftijd een situatie is die mensen van pure schrik en ontreddering bijkans een appelflauwte bezorgt. Personen die ouder zijn dan een jaar dienen hun dranken alleen te nuttigen uit een beker. Wellicht nog met een tuit, of desnoods met ingebouwd rietje, maar daar moet ’t dan ook wel ophouden. Vocht tot je nemen middels een speen is uit den boze als je jezelf een volwaardige dreumes wilt noemen. Streng werden wij aangekeken van achter de hoornen bril van de CB-arts. “Ze moet hier vanaf hoor, mevrouw,” was de boodschap. “En wel zo snel mogelijk.” Voor je het weet staat Arwen in de brugklas haar energy drinks over te gieten in haar Tommee Tippee, ipv de Red Bull gewoon, zoals normale tieners, rechtstreeks uit het blikje te drinken. En dan kan zelfs de stevigste Kanjertraining haar niet meer redden natuurlijk. Want geef haar klasgenootjes dan maar eens ongelijk als ze niet met haar willen chillen. Met zo’n sneu figuur wil je echt niet gezien worden.
Flesverslaafde
Toegegeven, haar grote broer en zus waren op deze leeftijd inderdaad al lang en breed flesvrij. Die dronken ruim voor hun eerste verjaardag al uit een beker. Maar ik had er nooit bij stilgestaan dat je kind rijp is voor een 12-stappen-programma als het na dat eerste jaar nog steeds graag naar de fles grijpt (“Ik ben Arwen en ik ben een flesverslaafde”, “Hallo Arwen”). Ik vrees daarnaast bovendien dat het een helse exercitie wordt om haar er vanaf te krijgen, want dat kind is hardcore verslaafd. Het is niet dat we niet geprobeerd hebben de fles in te ruilen voor iets anders. Net zoals bij die andere twee ben ik na vier maanden braaf begonnen met het introduceren van de tuitbeker. Toen dat niet lukte kochten we een rietjesvariant. Beiden werden structureel geweigerd en na de zoveelste poging onder luid protest woest weggesmeten, zelfs de varianten met leuke kleurtjes, glitters, geluidjes en andere toeters en bellen waar de meeste kinderen doorgaans goed mee te verleiden zijn. Maar Arwen, die doet het daar niet voor. Voor haar geldt: een rubberen variant van de tiet, en anders niet. We zitten dus met de handen in het haar. Als dit een indicatie is voor de verslavingsgevoeligheid van ons kind kunnen we onze borst in de puberteit wel nat maken.
Afkicken
We hebben nog een paar maanden respijt gekregen van het Consultatiebureau, maar als ze met de 18 maanden controle niet van de fles af is vrees ik dat ik haar weg moet brengen naar een kliniek om onder professionele begeleiding af te kicken. Het zal daar wel op uitdraaien, want de pogingen die we ondertussen thuis hebben ondernomen resulteren slechts in taferelen waar Leonardo diCaprio’s afkickpoging in The Basketball Diaries mild bij afsteekt. En hoewel ik best wel van het autoritair opvoeden ben, gaat het me toch wat ver om mijn kind te laten uitdrogen voor de goede zaak. Ik vrees dus dat ik mijn dochter zal moeten laten institutionaliseren, wil ze in de toekomst nog op een enigszins normale manier deel kunnen nemen aan de maatschappij. Hopelijk kan ik haar later uitleggen dat mama geen andere keus had dan haar in die dwangbuis mee te geven aan de mannen in de witte jassen. Dat het voor haar eigen bestwil was. En dat ze me dan zal vergeven. Dan ga ik haar nu maar haar allerlaatste flesje geven. Bottom’s up, en ik hoop dat ze het zich goed laat smaken. Hierna zal drinken voor mijn dochter nooit meer hetzelfde zijn.
LEES OOK: Hoe ik mij kapot schaamde op het Consultatiebureau.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
