Toen Vala 11 weken na haar bevalling plotseling bijna dood bloedde
Na de bevalling denk je dat je het ergste wel gehad hebt. Je baarmoeder heeft zich binnenstebuiten gekeerd, je hebt allerlei vormen van lichaamssappen in het rond gesproeid, bent figuurlijk overreden door een vrachtwagen en weer opgekrabbeld. Dus eindelijk ben je klaar. Denk je. Want het ergste moet nog komen.
Ik zat er al een tijdje op te wachten. Op ‘opoe’. Of Tante Betje, of welke ander spreekwoordelijke vrouwspersoon dan ook, die het weer op gang komen van mijn cyclus zou komen inluiden. Met volledige flesvoeding gemiddeld zes weken, had de verloskundige gezegd, dus het werd zo zoetjes aan wel tijd. Elf weken nadat ik mijn dochter had gebaard, druppelde het mijn broek weer in. In eerste instantie met mate, dus het viel me alles mee. Monter plakte ik de eerste Alwaysjes in mijn onderbroek en ging over tot de orde van de dag. Totdat het bloed opeens van de trap af liep. Letterlijk. Wes Craven zou er zijn vingers bij hebben afgelikt.
LEES OOK: 11 Dingen waar een pasbevallen moeder wél wat aan heeft.
Gruwelijk tafereel
“Mario!” gilde ik in paniek, terwijl ik boel tevergeefs probeerde dicht te knijpen en het bloed inmiddels twee verdiepingen naar beneden sijpelde. Mijn man kwam aangerend en stond een paar seconden als versteend bij het aangezicht van het gruwelijke tafereel dat zich voor zijn ogen voltrok en schoot toen in de reddingsmodus. Met één beweging zwiepte hij me in zijn armen en drukte me in de badkamer op het toilet, alwaar ik minstens drie koffiemokken bloed de pot in liet kletteren, terwijl hij ondertussen met een emmer sop de horrorfilm van de trap probeerde te poeten. Was hij na de bevalling niet getraumatiseerd, dan kan hij nu alsnog naar de psychiater voor een rondje EMDR, want hier zou zelfs de meest koelbloedige man PTSS van krijgen.
Baarmoeder in crisis
Na een aanhoudend bloedbad van drie dagen ben ik, met drie kraamverbanden tussen mijn benen, naar de huisarts geschuifeld, omdat ik me toch begon af te vragen of het wel normaal is om driekwart van het bloed in je lichaam te verliezen als je gewoon ongesteld bent en dus niet lijdt aan interne bloedingen ten gevolge van meerdere schotwonden (en onder grote dwang van Mario, die het op zich geen fijn vooruitzicht vond om thuis te komen van zijn werk en zijn vrouw in een plas bloed onder de keukentafel aan te treffen). De dokter sloeg gelijk alarm en begon met het voorschrijven van hormoontabletten, die mijn duidelijk in een existentiële crisis verkerende baarmoeder moesten gaan ‘resetten’, want dat de eerste menstruatie na een bevalling heftig is, dat kan, maar het is blijkbaar niet de bedoeling dat er permanent iemand achter je aan moet lopen om het bloedspoor op te dweilen.
Grote schoonmaak
Zo langzamerhand begin ik me af te vragen waarom Moeder Natuur het allemaal zo onhandig bedacht heeft. Zo’n zwangerschap is al niet de meest handige of comfortabele manier om je voort te planten, om over de bevalling nog maar helemaal te zwijgen. Maar dat heb je er allemaal met liefde voor over en doorsta je zonder zeuren. Maar kan het daarna dan niet afgelopen zijn met dat gekloot? Is het niet genoeg dat we ons lichaam (en onze geest ook trouwens) compleet naar de gallemiezen helpen om onze partners van nageslacht te voorzien? Moeten we dan, als we van binnen al helemaal opengereten, kapot gescheurd en weer aan elkaar geniet zijn, ook nog eens bijna dood bloeden als onze baarmoeder vindt dat er wel weer een broodje de oven in kan? “Tja, het is grote schoonmaak daarbinnen,” legde de huisarts uit, “je lijf is het bedje weer aan het opmaken voor de volgende gast”. Maar er gaat daar echt niemand meer kamp opslaan, dus wat mij betreft is het klaar met de gastvrijheid.
Wees gewaarschuwd
Inmiddels heb ik een HB van 5.1, wat inhoudt dat ik elk moment van mijn stokje kan gaan. Mario heeft bij het ziekenhuis de zakken bloed alvast besteld. Mijn babydochter is momenteel niet meer de enige in huis die in de luiers zit, wat jammer is, want ik was net zo blij dat ik bij mijn twee oudsten van het verschonen af ben, maar nu zit ik dus zelf aan de Pampers. Elf weken geleden is het al, dat ik in de stijgbeugels lag, maar de kans bestaat dat ik binnenkort in de herhaling mag. Als het bloeden namelijk niet snel stopt, heeft mijn huisarts gedreigd met echo’s en de eendenbek. En dan krijg ik er dit keer niet eens een kind voor terug. Zwangere vrouwen, wees dus gewaarschuwd: denk na het baren niet dat je de eindstreep hebt gehaald. The worst is yet to come. En there will be blood.
LEES OOK: Hoe Vala per ongeluk zonder pijnbestrijding beviel (en het ook nog overleefde!).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
