Toen het opvoeden begon en Vala haar man aan zijn lot overliet
Toen de dochter van Vala en Mario baby was, ging alles van een leien dakje, want aan baby’s valt nou eenmaal niet zoveel op te voeden. Maar toen werd die baby een dreumes en gebeurde er dit.
Men zegt altijd dat de babytijd het zwaarst is. Dat je, als je door die eerste maanden van gebroken nachten, krampjes en huiluurtjes heen bent, het ergste wel gehad hebt. Wie al kinderen heeft, weet dat dat een grote leugen is. De ervaren ouder weet dat de babytijd peanuts is. Dat die doorwaakte nachten en de spuitluiers in het niet vallen bij wat daarna komt. Daarna krijgt de baby namelijk een eigen wil. Moet er opgevoed worden. En dat is geen kattenpis. Dat weet de ervaren ouder. De onervaren ouder denkt dat-ie met twee keer boos kijken en een keer een minimale stemverheffing een braaf kind aflevert. Want: het is toch gewoon een kwestie van consequent zijn?
LEES OOK: Hoe ik op mijn 35ste al meerdere schoonzonen versleten heb.
In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst
Dat is de arrogantie van de onervaren ouder. We hebben het allemaal als we nog nooit in de loopgraven van het opvoeden hebben gelegen. En mijn man in het bijzonder. Mario is sowieso al behoorlijk van zichzelf overtuigd en het feit dat hij de makkelijkste baby op aarde heeft gekregen (van mij dus, laten we vooral niet vergeten dat hij dat aan mij te danken heeft) heeft hem op dat punt niet veel goed gedaan. Meerdere keren heb ik hem proberen te vertellen dat hij zich vooral niet rijk moet rekenen. Dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst en dat het feit dat Arwen een relaxte baby is, niet wil zeggen dat ze dús ook een braaf kind wordt. En, vooral, dat dat niet zijn verdienste is, maar gewoon puur geluk. Echter had ik net zo goed tegen een blinde muur kunnen lullen, want mijn man, oftewel superpapa, was al vóór de conceptie rotsvast overtuigd van zijn talent voor opvoeden.
Tegen dovemansoortjes
Gelukkig straffen de kindergoden ouders doorgaans meteen en de arrogante ouder in het bijzonder. Arwen heeft haar eerste stapjes inmiddels gezet en daarmee is er een wereld voor haar open gegaan. Een wereld van stopcontacten om je vingers in te steken, kattenbrokjes om op te eten en MacBooks om van tafel te trekken. Dus moet er gewaarschuwd en verboden worden. Wat natuurlijk tegen dovemansoortjes gezegd is, want na maandenlang lief op een knisperboekje kauwen, moet het maar eens uit zijn met dat brave gedoe. Ik sta erbij, kijk ernaar en denk, zoals het de ervaren moeder betaamt, en om maar eens met Gandalf te spreken: and so it begins. Waarna ik nog een slok neem van mijn cappuccino, behaaglijk naar achteren leun en geniet van het tafereel dat zich voor mijn ogen voltrekt. Van hoe een volwassen man op zijn plaats gezet wordt door een klein kind.
Eigen karakter, eigen wil
“Ze luistert niet!” riep Mario wanhopig tijdens het ontbijt, nadat hij Arwen voor de tiende keer weg had gehaald bij de bak met kattenbrokken. Ik haalde mijn schouders op en nam nog een boterham. Na ruim zes jaar moederen weet ik dat de keren dat een kind in één keer luistert naar iets wat het wordt opgedragen minstens een fles bubbels (ja, ook bij het ontbijt) en eigenlijk een belletje naar de krant waard zijn. En dat dat niet ligt aan niet consequent zijn, of aan slecht opvoeden, maar gewoon aan het feit dat kinderen kinderen zijn. Een kind wordt geboren met een eigen karakter en een eigen wil. Je kunt je een slag in de rondte opvoeden, maar dat sla je er niet uit. Gelukkig niet. De meeste kinderen blijven niet de hele dag lief op een kleedje om zich heen zitten kijken. Dus ben je, vanaf het moment dat ze van voren een klein beetje door hebben dat ze van achteren leven, de hele dag bezig met dingen roepen, die je kinderen dan veinzen niet te horen. Dat is het ouderschap: structureel genegeerd worden en het gevoel hebben dat je je stinkende best doet voor de kat z’n k*t.
Het gaat vanzelf
Mario’s ego slinkt met de dag. Er is tenslotte niemand die je beter met jezelf en het feit dat je eigenlijk maar over heel weinig dingen controle hebt kan confronteren dan je eigen kind. Een les die alle jonge ouders moeten leren. Arwen heeft ondertussen al een hele zak kattenbrokken weggewerkt en zich door drie MacBook kabels heen geknaagd en haar vader zingt heel wat toontjes lager. Af en toe roep ik eens heel hard “Nee!” vanaf de bank, niet omdat ik denk dat ze daar daadwerkelijk lering uit trekt, maar omdat ik hoop dat ze er zo van schrikt dat ze vergeet waar ze mee bezig was. Ik ga ervan uit dat onze dochter later prima terecht komt. Niet omdat wij haar zo goed opgevoed hebben, maar omdat dat doorgaans het geval het is met de meeste kinderen. Eigenlijk gaat het gewoon vanzelf, dat opvoeden. Gelukkig maar, want ik heb al mijn tijd nodig om mijn man te begeleiden in zijn identiteitscrisis. Want als de jonge ouder van zijn eigen opgerichte voetstuk valt, dan doet dat best wel even pijn.
LEES OOK: 40 Redenen waarom kinderen huisgenoten from hell zijn.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
