Toen Marcels perfecte baby ook maar gewoon een mens bleek te zijn

Marcel Langedijk is journalist (o.a. JFK, Volkskrant Magazine, LINDA.), getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een zes maanden oude dochter die Sammie heet. Op me-to-we.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Lees ook: Marcel over borstvoeden

Er veranderen dingen als je baby de zes maanden aantikt, begrepen we van kenners. Carlijn had het tevens gelezen op diverse babyfora en op Facebook zeiden ze het ook allemaal. Ik geloof niet in Facebook, kenners en internet dus ik dacht dat het allemaal reuze mee zou vallen, zoals tot nu toe eigenlijk alles reuze was meegevallen – op de bevalling na dan, die leek meer op die ene scène uit The Excorcist.

Maar, kleine perfectionist als ze is, besloot Sammie op de dag dat ze een half jaar werd tanden te fabriceren. Het kwijl liep ineens in stroompjes over haar rijkelijk van babyvet voorziene kinnetje, haar mond stond permanent in standje onnozel en haar tong hing meer uit dan in haar mond. Ze maakte er moeilijk te definiëren geluiden bij bovendien.

Evenzogoed een prachtige baby, natuurlijk, een wonderschoon kind, maar charmant was weer wat anders. Dat was nog tot daar aan toe. Het probleem zat hem in het feit dat ze van de een op de andere dag slaapproblemen kreeg. Moeilijk in slaap vallen, ’s nachts meerdere keren wakker en vooral ook: hysterisch huilen – een geluid dat we nog niet eerder hadden gehoord en dat het midden hield tussen een luchtalarm en de kwalijke rochel van een stervend wasbeertje.

Blinde paniek aan onze zijde van het ledikant was het gevolg. En ook: verbazing. Dit was niet de baby die we de zes maanden hiervoor hadden gehad. Dit was dat kreng van de bovenburen. Of van het stel dat altijd precies voor je zit in het vliegtuig. Het was in ieder geval niet Sammie. Die deed zoiets niet. Die was perfect.

Niet dus. Sammie is niet perfect. Sammie is net als alle anderen. Ze krijgen tandjes en woedeaanvallen, doen aan hysterisch huilen en nachtelijk ontwaken. Het zorgt ervoor dat Carlijn en ik deze week vier uur per nacht hebben geslapen en dat is niet goed voor een relatie.

Maar ik heb vertrouwen. Het komt vast goed. Want Sammie is kerngezond, superknap, vreselijk schattig en ze ruikt naar sprookjesparadijs. Ze is de liefste van de wereld, dat ook. Maar vanaf heden is ze hier en daar ook superirritant. Net als haar vader en moeder. En de bovenbuurvrouw. Het zijn net mensen, die baby’s.

Lees ook: Marcel klaagt niet. Helemaal niet. “Het gaat vooralsnog prima!“