Toen Marcels baby ging staan en hij ontroerd raakte (ook al doet hij nog steeds stoer!)
Marcel is 44. Hij is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een elf maanden oude dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.
Het was een ontroerend moment. We dronken ochtendkoffie met geschuimde melk, de verse havermout stond af te koelen, bijna gereed voor consumptie en de frisse meisjes van Goedemorgen Nederland vertelden ons opgewonden dat de reuzenpanda’s uit China vandaag naar Nederland zouden vliegen. Sammie lag op de grond te spelen met een flesje vitamine D.
Lees ook: Marcels baby is heel bijzonder. Nee écht.
Tot zover niks ontroerends. Ook die panda’s niet, want dat zijn natuurlijk de meest overschatte dieren ter wereld. Een keer per decennium seks en de rest van de tijd in een hoekje knagen op bamboe; daar hoef je wat mij betreft niet met veel tromgeroffel voor naar Nederland gevlogen te worden.
Nee, dan Sammie. Het ene moment lag ze nog op haar rug bellen te blazen met haar eigen kwijl, het volgende moment begon ze onder luid gekreun haar babyrollator te bestijgen. Er is vast een Bart Smit-woord voor zo’n ding, maar dat heb ik niet paraat en je weet vast wat ik bedoel; een fel gekleurd, hondslelijk apparaat dat de meest verschrikkelijke muziekjes en geluidjes uitbraakt als de baby er op drukt. Gekregen van mijn schoonmoeder, die voor de rest een heel aardige vrouw is.
Sammie had er nog niet heel veel plezier aan beleefd, want ze lag altijd, en liggend – elke bejaarde zal dit beamen – kun je vrij weinig met een rollator. Tot nu toe dus. Carlijn en ik keken elkaar verwonderd aan. Waar de hel is die kleine mee bezig, zo’n blik. Sammie had ondertussen geen aandacht voor ons. Ze beklom de rollator zoals een bergbeklimmer het laatste stukje van de Mount Everest bestijgt; met een verbeten gezicht, een hoop gekreun en een klein windje van de inspanning.
En ineens stond ze. Haar handjes omklemden de rollator, haar babyvette beentjes stonden stevig op de grond. Geen spoortje angst, maar pure blijdschap en onverholen trots. Ze keek ons aan, wij haar. Ontroerd natuurlijk, alledrie. We riepen ‘goed zo Sammie’ en klapten in onze handen. Dat kun je ons niet kwalijk nemen, vind ik, maar het was een redelijk cruciale fout omdat Sammie de laatste tijd alles kopieert.
Wat volgde was niet mooi. Sammie liet de rollator los, wilde laaiend enthousiast beginnen met klappen, maar realiseerde zich ineens waar ze mee bezig was. Ze lazerde met haar gezichtje tegen de rollator, gleed daarna tergend langzaam naar de grond en zette het op een huilen. Niet van de pijn, maar van de gekrenkte trots.
Het inspanningswindje bleek even later een massieve spuitluier te zijn. Ze zei er niets van, vooral omdat ze niet kan praten, maar haar blik was genoeg: ‘Dat krijg je ervan, verraders.’ Voor de rest is ons leven trouwens heel meeslepend, groots en betekenisvol.
Lees ook: Man met griep? Marcel zegt: doe voor de grap eens lief tegen hem.
