To NIPT, or not to NIPT?

Een dierbare vriendin van me is zwanger. Of ze binnenkort even bij me langs kan komen voor koffie, want ze is toevallig in Amsterdam voor de NIPT, de Niet Invasieve Prenatale Test die in een vroeg stadium de foetus screent op de meest voorkomende chromosoomafwijkingen. Afgelopen vrijdag was ik bij een andere vriendin, drie maanden geleden bevallen van een dochter. Ook zij koos in het eerste trimester van haar zwangerschap voor de NIPT. Beiden vriendinnen gaven namelijk toe dat ze liever geen  kind met Down wilden.

Lees ook: Supermooi: vader fotografeert zoon met syndroom van Down.

De afgelopen dagen sprak ik toevallig ook moeders van kinderen met Down. Iemand die tijdens de zwangerschap al wist dat haar ongeboren kindje Down had en besloot dat het welkom was. En iemand die het niet wist en daar pas na de bevalling achterkwam. Beiden waren zwanger toen de NIPT nog niet was ingevoerd in Nederland. De één koos niet voor de combinatietest. De ander wilde die juist wél. Ze had al een kleintje rondlopen en het leek haar als alleenstaande moeder een ingewikkelde opgave om ook nog eens een beperkt of gehandicapt kind op te voeden. De uitslag van de combinatietest was: 1 op 1000. En ze kreeg een kind met Down.

Ik dacht terug aan mijn eigen zwangerschappen. Bij beide was de NIPT nog niet in Nederland beschikbaar. Wél kon ik kiezen voor een combinatietest. Maar ik was begin dertig en in de familie komt geen Down voor, dus die lieten we aan ons voorbij gaan. Want, zo redeneerden we, het zou slechts een kansberekening opleveren. En dan? Wilden we dan verdere stappen ondernemen bij een verhoogd risico? We wisten het niet en eerlijk gezegd, verdiepten we er ons verder ook niet echt in. Staken we onze kop in het zand? Misschien.

Door de gesprekken met die andere moeders vroeg ik me af wat ik nu zou doen, stel dat ik zwanger zou raken van de derde. Inmiddels kan ik kiezen voor de NIPT en vermoed dat artsen de test ook zouden aanraden. Ik ga immers richting de veertig. Zou ik nu wél testen? Ja, ik denk het wel. Het is goed dat de keuzemogelijkheid er is. Maar deze keer zou ik me verdiepen in het onderwerp. Maar wát we zouden doen bij een afwijkende uitslag? Dat weet ik dan weer niet zeker. Zoiets kun je, denk ik, ook pas weten als je daadwerkelijk in die situatie zit. Het idee van een maakbare samenleving stuit me tegen de borst. En kennelijk schaar ik mezelf ook niet onder de groep die op voorhand al zeker meent te weten dat ze een kind met Down niet willen. En misschien ligt daarin het antwoord al deels verscholen.

Lees ook: Testen op Down: Barbara doet het wel.