De tijgermoeder: “In Nederland laten we onze kinderen maar wat aanmodderen.”

In december en januari trakteren we jullie op een serie moeder- en vaderkarikaturen. Van die types die iedereen wel kent, maar van wie je denkt: ‘Nee, dat meent ze/hij toch niet echt?’ (En dan nog een tandje erger!) Dit keer: tijgermoeder Amy (32)

‘Kijk, als we in Europa niet snel onze kinderen gaan klaarstomen om mee te draaien in de nieuwe wereldorde, kunnen we het wel vergeten met onze economie. Een dokter, een journalist, een advocaat – wat heb je daar nou aan? Kinderen moeten mee kunnen draaien in de top straks. Dat begint bij hun opvoeding. Mijn kinderen zijn nu twee jaar en drie maanden, maar wij zijn daar al heel serieus mee bezig.

Ik las laatst een stuk in de krant waar ik me dus echt helemaal in herkende als moeder. Het ging over complimentjes geven aan je kinderen en dat ze daar maar onterecht zelfverzekerd door worden. Nou, ik was zo blij om dat te lezen, dat is namelijk precies hoe ik erover denk. Al die moeders die maar roepen bij de lelijkste kindertekening: “goed zo!” Als het niet mooi is, is het niet mooi en laat ik ze dat ook weten. Kom op zeg, ze moeten gewoon harder werken tot het echt mooi is! En dan kunnen ze een complimentje krijgen.

We hebben een zoon en een dochter. Ze zijn nu nog heel klein, maar mijn man en ik hebben wel alvast een soort blauwdruk voor hun leven gemaakt. Als je geen plan hebt, is het heel moeilijk om een richting aan je leven te geven. Voor onze dochter hebben we bedacht dat ze een ster moet worden in pianospelen en daarnaast een studie moet gaan doen in de informatietech- nologie. Er is een universiteit in Shanghai waar alle veelbelovende compu- terprogrammeurs naartoe gaan, over achttien jaar is dat volgens de voor- spellingen de beste van de wereld. En onze zoon gaat eerst vioolspelen, en daarna moet hij oncoloog worden. Dat kun je het beste in Abu Dhabi leren tegen die tijd. Van zijn zusje kan hij dan leren hoe hij computers kan inzet- ten voor de wetenschap.

In Nederland laten we onze kinderen maar wat aanmodderen. Als een jon- getje roept dat hij politieagent wil worden, dan moedigen we dat aan. O, wat leuk, agent. Ik ga straks zeggen tegen mijn zoon: “nee hoor, jij wordt oncoloog.” Als je het maar vaak genoeg zegt, gaat het vanzelf werken. We hebben ook een contract waarin staat dat ze niks erven als ze zich niet hou- den aan deze afspraak. Zo doe je dat. Het is natuurlijk voor hun eigen best- wil – en voor dat van ons allemaal. Iemand die kanker kan genezen, daar heeft de wereld echt wat aan. Niet aan politieagenten of brandweerman- nen. Ik hoop dat iedereen dat nu gaat beseffen.’