Tamara’s zoon (9) zit thuis door het Passend Onderwijs
Vorige week schreven we hoe zowel leraren als leerlingen in de knel lijken te raken door het Passend Onderwijs. Tamara, moeder van een zoon van 9 jaar, met een zogenaamd ‘complex dossier’, reageerde daar op. Want zij zit in zo’n situatie. Haar zoon heeft dyslexie en dyscalculie, drie jaar sociale en emotionele achterstand, twee jaar fijn-motorische achterstand en een bovengemiddeld ruimtelijk inzicht. Door zijn veelomvattende problematiek wil geen enkele school in Nederland hem hebben. Ze voelen zich ‘handelingsonbekwaam’. En dus zit hij nu thuis.
Sinds de wet op het Passend Onderwijs is ingegaan, zijn scholen in Nederland verplicht ervoor te zorgen dat elke leerling een plek in het onderwijs krijgt die voldoet aan zijn haar specifieke onderwijsbehoeften. Schrijf je je kind in op een bepaalde school, maar denkt die school de zorgvraag niet aan te kunnen, dan zijn zij verplicht je kind ergens anders onder te brengen, op een school die wel over de juiste ’tools’ beschikt om het kind adequaat te kunnen begeleiden. In de praktijk komt daar echter weinig van terecht.
Tamara: “Mijn zoon was heel snel, toen hij nog klein was. Maar toen hij met twee jaar naar de peuterspeelzaal ging, begonnen we te zien dat hij niet in de pas liep. De leiding daar zag het ook. Hij speelde veel alleen, zat altijd in zijn eigen wereld. Daarnaast was hij moeilijk te corrigeren. Daarom zijn we hulp gaan vragen”.
Het leidde tot een lange weg langs vele instanties. Stichting Raad, Stichting MEE, Bureau Jeugdzorg, het RIAGG, overal is Tamara geweest. “Hij heeft op een medisch kleuterdagverblijf gezeten, deeltijd en voltijd speciaal onderwijs gehad. Maar daar hebben we hem uiteindelijk weg gehaald, omdat hij in de klas zat met kinderen met gedragsproblemen en dat gedrag ging overnemen. Uiteindelijk heeft hij zelfs in België op school gezeten, maar ook daar liep het niet goed.” Tamara wil haar zoon graag op een speciale school in Nederland hebben, waar ze hele specifieke begeleiding voor hem hebben. Maar door alle chaos en miscommunicatie tussen de verschillende instanties sinds de invoering van het Passend Onderwijs, zit hij nog steeds thuis.
LEES OOK: Iedereen de dupe van het Passend Onderwijs
Tamara’s zoon is niet de enige. Sinds de invoering van het Passend Onderwijs zitten er duizenden kinderen met leer,- en gedragsproblemen thuis, omdat ze nergens terecht kunnen. Het uitgangspunt van de wet op het Passend Onderwijs is dat er zo min mogelijk leerlingen naar het Speciaal Onderwijs moeten. Streven is zoveel mogelijk kinderen onder te brengen op reguliere scholen, waar nodig met extra begeleiding van de leerkrachten. Budgetten hiervoor zijn ondergebracht bij de gemeenten, die moeten bepalen wie welk soort begeleiding krijgt. Inmiddels zijn er meerdere gemeenten waarin het budget voor de jeugdzorg voor dit jaar al op is. Verscheidene kinderen kunnen hierdoor niet geholpen worden. Hoewel scholen zorgplicht hebben, wordt deze niet zelden verzaakt en trekken alle onderwijsinstellingen hun handen van deze leerlingen af. Natuurlijk is er leerplicht, maar als een kind overal wordt geweigerd houdt het snel op.
Daarnaast is het zo dat blijkt dat verscheidene zorgleerlingen die op regulier onderwijs terecht zijn gekomen, daar dusdanig verdrinken, met niet te onderschatten psychische problemen tot gevolg, dat hun ouders hen noodgedwongen van school hebben moeten halen. Er zijn gevallen bekend van ouders die vervolgens worden vervolgd vanwege het ‘ontduiken van de leerplicht’ en voor de rechter moeten komen. Deze ouders staan met hun rug tegen de muur.
Tamara: “Alle instanties werken langs elkaar heen. Ze communiceren niet. Niet met elkaar, maar ook niet met ons, als ouders. Resultaat daarvan is dat onze zoon op een reguliere school niet goed begeleid kan worden, tot het moment dat alles in gereedheid is gebracht om hem naar het Speciaal Basis Onderwijs te laten gaan. En dus kan hij nu nergens terecht.” Een kind dat thuis zit heeft grote invloed op het hele gezin. “Onze zoon is heel verdrietig. Hij snapt niet waarom niemand hem wil hebben. Hij wil heel graag naar school, van al dat thuis zitten raakt hij gefrustreerd. Hij kan best leren, alleen moet het op een andere manier. In zijn hoofd werkt het gewoon een beetje anders.”
LEES OOK: Overwinning voor een autistisch jongetje.
De ontwikkelingen in het Passend Onderwijs ziet Tamara met lede ogen aan. “Er wordt totaal niet naar het kind en de ouders geluisterd. Iedereen weet het altijd beter en begrijpt zogenaamd prima hoe de vork in de steel zit, maar tegelijkertijd wordt er helemaal niet naar het kind in kwestie gekeken.”. Toch wil Tamara de moed niet opgeven. “Ik ga er vanuit dat we hem uiteindelijk toch op die ene speciale school krijgen. Dan zit hij op de plek waar hij moet zitten en kan hij de juiste begeleiding krijgen. Dan komt het vast en zeker goed.”
Wil je meer weten? Bekijk dan eens de uitzending van Zembla over thuiszitters en het Passend Onderwijs.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
