Suus kreeg 7 miskramen: ‘Ik probeerde me neer te leggen bij een kinderloos leven’

Suus wilde dolgraag kinderen, maar keer op keer kreeg ze een miskraam. Toen ze echt niet meer dacht dat het zou gaan lukken, was ze zwanger. Deze keer écht.  “‘Je ziet toch wel een hartje?’, vroeg ik angstig.”

Lees ook: Opmerkingen die je niet wilt horen na een miskraam

“Als jong meisje wist ik al dat ik later moeder wilde worden. Dat was mijn grootste wens. Toen ik 31 was voelde ik de tijd al dringen. Ik wilde écht aan de man, maar kwam de juiste niet tegen. Op mijn vijfendertigste had ik een vriend, maar onze relatie was niet stabiel. Per ongeluk raakte ik zwanger, een volledige verrassing. Toch was ik vrijwel meteen heel blij. Een kind!
Na acht weken ging het mis. Daar was ik heel verdrietig over. Mijn relatie liep niet lang daarna stuk en ik bleef twee jaar vrijgezel, tot ik Vincent ontmoette. Met hem voelde het vanaf het begin heel goed en na een paar maanden raakte ik al zwanger. Vincent en ik waren allebei superblij, we wilden graag samen een gezin beginnen. Helaas eindigde ook deze zwangerschap na een week of acht in een miskraam. Natuurlijk was dat weer een klap, maar het sterkte me ook in mijn kinderwens. Ik kon niet wachten om moeder te worden.”

Klap
“Maar het zat ons niet mee, want er volgden in de jaren erna nóg drie miskramen. Uiteraard zijn Vincent en ik door de medische molen gegaan, maar er werd geen oorzaak gevonden waaróm het steeds verkeerd ging. We bleven proberen. Iedere keer dat ik zwanger raakte, had ik toch weer hoop dat het nu wel allemaal goed zou gaan.
Ik rekende uit wanneer het kindje geboren zou worden, maakte me voorstellingen van hem of haar, fantaseerde over ons gezin. En ondanks dat ik er rekening mee hield dat het weer mis kon gaan, ondanks dat ik mijn hart vasthield bij elke echo, was het toch steeds een enorme teleurstelling als het daadwerkelijk fout afliep. Bij iedere miskraam werd het ook zwaarder om de klap te boven te komen.”

‘Je ziet toch wel een hartje?’
“De vijfde keer dat ik zwanger was, had ik met zeven weken een echo met een kloppend hartje. Alles zag er goed uit. Met tien weken had ik weer een echo. Gespannen keek ik naar het gezicht van de echoscopiste, die ik inmiddels kende. ‘Je ziet toch wel een hartje?’, vroeg ik angstig. Ze schudde nee. Toen ben ik echt even ingestort.
Ik was zó verdrietig, de tranen kwamen vanuit mijn tenen. Ik kán het niet, dacht ik bij mezelf, ik kan gewoon niet zwanger blijven. Vincent was er ook kapot van. De rek was er even helemaal uit en we besloten dat we dit niet meer wilden; iedere keer die teleurstelling, het was gewoon teveel. Inmiddels was ik veertig en probeerde ik me zo goed en zo kwaad als dat ging neer te leggen bij een kinderloos leven. Maargoed, het was ook niet zo dat Vincent en ik ineens heel veilig gingen vrijen. Onbewust hield ik de deur toch op een kier, denk ik.”

Elke week een echo
“Een jaar later bleek ik weer in verwachting. De eerste echo was goed, maar dat had ik vaker meegemaakt, dus ik hield me op de vlakte. Voor mijn gemoedsrust kreeg ik wekelijks een echo. Elke keer voelde dat weer als een thriller, zó spannend. Maar elke keer was het weer goed. Toen ik twaalf weken zwanger was – langer dan ik ooit was geweest – zei de gynaecoloog: ‘Dit zit wel goed.’ Ik zie mezelf nog staan, wat was ik gelukkig. Toch ben ik mijn hele zwangerschap bang gebleven. ‘Ik geloof het pas als ik mijn kindje in mijn armen heb’, zei ik vaak. Hoewel de schopjes die ik op een gegeven moment ging voelen me ook wel enigzins geruststelden. Uiteindelijk kwam Tygo na een perfecte zwangerschap kerngezond ter wereld. Ik heb nog maanden op een roze wolk gezeten, ik was zo blij met hem. Heel lang heb ik het amper kunnen geloven, ik was gewoon moeder!”

Nog één keer
“Toen Tygo één was en ik inmiddels 43 ben ik nóg een keer in verwachting geraakt. Het leek me heel leuk, een tweede. Ook voor Tygo. Maar bij de tweede echo was het weer mis. Ik was wederom verdrietig, maar het was een ander soort verdriet dan voorheen, en ik kon het vrij snel een plaatsje geven. Het geluk dat ik een gezond en geweldig kind had overstemde alles. Mijn grootste wens was vervuld, het boek kon dicht.”

Lees ook: Als je zwangerschap al eens is misgegaan