Stop de babytijd! Want ik wil ervan genieten
Dat eerste echte lachje van herkenning, handjes die leren grijpen en oogjes die je opeens kunnen volgen – de pasgeboren babytijd is de allermooiste tijd. Je kunt er alleen nauwelijks van genieten want je bent doodop.
Waar is mijn lieve kleine baby’tje gebleven? Van een schattige kreukelige newborn die in foetushouding op één hand past, heeft Zoë zich ontwikkeld tot een baby die je met twee armen vast moet houden omdat ze zich anders uit je omhelzing wurmt. Hoeveel moeite ik ook doe haar in minimaat 62 te proppen (ik zit nog een beetje in de ontkenningsfase ja), ze past inmiddels al lang in maat 68 – en soms zelfs in maat 74. Haar beentjes trappelen, haar armpjes zwaaien en alles wat ook maar enigzins binnen handbereik ligt, wordt in haar mond gestopt.
Genieten van ieder moment slaapgebrek, met nabloedende vagina en ontstoken borsten
Binnen drie maanden is ze zo ongelooflijk veel veranderd, dat ik ervan schrik. En omdat ik weet dat ze nog veel meer gaat veranderen, probeer ik van ieder moment te genieten. Maar dat lukt niet altijd. Als de eerste paar jaar na de bevalling de tropenjaren zijn, dan zit je de eerste paar maanden in de diepe donkere Amazone jungle, vol met anaconda’s, pijlgifkikkers en zwarte kaaimannen. Met een nabloedende vagina en ontstoken borsten overleef je op gemiddeld 4.5 uur slaap per nacht terwijl je probeert je partner niet om te brengen. Opeens zit je met een levend wezen waar je verantwoordelijk voor bent, maar waarvan je geen flauw idee hebt hoe het werkt en waarom het nou nog steeds huilt. Kortom, niet de beste tijd om stil te staan bij hoe geweldig het is. Vooral omdat er soms momenten zijn waarop het helemaal niet geweldig is, maar gewoon zwaar klote.
Maar het is dus wel de tijd van het eerste lachje, van dat ze nog lief in je armen liggen, vrijwel vanzelf in slaap vallen en je van het optillen nog geen hernia krijgt. De babytijd waarin iedere kleine ontwikkeling een waar wonder is. Ogen die eerst nog suf voor zich uit staren, dan je door de kamer volgen en een maand later je aanstaren met een blik van herkenning. Handjes die na weken doelloos graaien opeens een pluk haar te pakken hebben (OK, dit is vooral heel pijnlijk. Maar ook wel schattig. De eerste keer althans). Het zijn momenten die je voor altijd wilt koesteren, maar waar je vrijwel niets van meekrijgt doordat je permanent in een semi-coma van slaapgebrek ronddwaalt. Niet handig.
Dit gaat te snel, kan mijn dochter niet nog even newborn blijven?
Het is niet dat je niet gewaarschuwd bent. Integendeel: iedereen zegt vanaf dag 1 ‘Geniet ervan want het gaat zo snel’. Maar daar heb je geen bal aan want niemand kan de tijd stoppen. En als de kraamverzorgster eenmaal weg is, zul je toch echt zelf je boterham moeten smeren en WC moeten poetsen in plaats van 24/7 verliefd naar je ienimieni baby staren. Ik wil meer babytijd – dit gaat te snel, kan mijn dochter niet nog even newborn blijven? Haar gebrabbel is heel grappig, maar ik vrees dat ‘NEE, IKKE NIET WILLUH’ minder leuk gaat zijn. Ik lach me rot om haar onhandige pogingen zichzelf om draaien, maar ben bang dat het gedaan is met de pret zodra ze eenmaal kan kruipen. Een pasgeboren baby mekkert niet dat ‘ie een Happy Meal wil, maar drinkt gewoon je borst leeg. En met vijf weken kunnen ze nog niet tegenstribbelen en kun je dus perfect allerlei uitstapjes doen. (Jammer alleen dat je daarvoor nul komma nul energie hebt).
Ik wil de pasgeboren babytijd herhalen. En dan ga ik niets anders doen dan van mijn kind genieten. Sluit ik mezelf met K., Dribbel en de kleine op in huis en leg ieder moment vast op video. Regel ik morfine om met de pijnlijke hechtingen te dealen en dozen Red Bull zodat ik pertinent wakker kan blijven. En ga ik echt beter mijn best doen al mijn zorgen en frustraties niet op mijn vriend af te reageren. Opzouten met werk, huishouden, kraamvisite en andere ongein; als ik het over mocht doen, zou ik gewoon even een paar maanden offline zijn.
Baby’s zijn lief, kinderen zijn fokking vervelend
Als ik jankend (wanneer houden die hormonale huilbuien eindelijk op?) tegen K. zeg dat ik mijn lieve kleine newborn baby terug wil, begint ‘ie te lachen. “Ze is nog heel klein en hartstikke lief. En als ze een paar jaar ouder zijn, zijn ze ook heel leuk hoor.” Hij liegt. Baby’s zijn lief, kinderen zijn fokking vervelend en irritant. Kleuters bijvoorbeeld zijn helemaal niet leuk: die liggen in het gangpad van de supermarkt te krijsen, zeuren wekenlang dat ze naar Disneyland willen en laten Action Man figuren slingeren waar je vervolgens je voet over breekt. “Ik wil geen terrorpeuter, ik wil een schattig pasgeboren hoopje baby,” jammer ik verder.
K. knipoogt met een grote grijns richting slaapkamer: “Tsja, we zouden natuurlijk een tweede kunnen proberen te maken…”. Heel even denk ik erover na. Die magische eerste week waarin alles nieuw, klein, schattig en totaal overweldigend was. Dat hele hulpeloze minimensje dat glibberig op mijn buik lag en een gevoel van moederliefde opwekte waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou kunnen voelen. Maar ook een tweede zwangerschap en nog een keer die horrorbevalling doormaken. En een tweede baby die uiteindelijk -onvermijdelijk- ook uitgroeit tot een rotkind. “Nee, laat maar. Ik ga wel even zwijmelend foto’s bekijken van toen ze net geboren was.”
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Wat je te wachten staat in de kraamtijd…
