STAPELGEK van mijn zwangerschapsdementie
Toen Mariëtte al zeven maanden niet meer zwanger was, had ze nog altijd last van die dementie, die ellendige dementie. Gaat die OOIT nog over?
Tien weken zwanger was ik toen ik het nieuws deelde met een lieve collega. ‘Dacht ik al’, zei ze. Ik hield subiet mijn buik in, maar dat was het niet. ‘Ik vond je de laatste tijd niet zo eh… scherp.’ Waarmee ze meteen het understatement van het jaar aanhaalde, want ‘niet zo scherp’ dekt bij de lange na niet de reikwijdte van de dementie die tijdens allebei mijn zwangerschappen toesloeg. De deur uit zonder portemonnee, tas, telefoon, eigenlijk alles. Sokken in de koelkast, mijn telefoon zoeken terwijl ik aan het bellen was, sleutels op het dak van de auto laten liggen en zo’n beetje de ANWB bellen om het portier te komen openbreken, en mijn telefoon die ik gewoon op een vliegveld liet liggen. Gewoon. Liet. Liggen. Tegen de tijd dat ik erachter kwam waren we de security check al voorbij en was het kiezen: phone or flight, zoals de niet zo gezellige beambte mij meedeelde (op Amerikaanse vliegvelden hebben ze niet zoveel geduld met demente zwangeren). En laat ik zeggen dat de financiële administratie ook niet echt veilig was in mijn handen. Zo verblijdde ik Bol.com met maar liefst 1600 euro. ‘Maar hoeveel had u willen overmaken dan?’ vroeg het meisje van de klantenservice toen ik licht paniekerig opbelde. ‘Nou, eh… niks.’ Want het geld was helemaal niet bedoeld voor Bol maar voor een rekeningnummer dat er min of meer bij in de buurt stond in de lijst.
Lees ook: Had jij ook zo’n last van deze 10 zwangerschapshormonen?
Maar goed, de hormonen tierden weeldig en daar kon ik het allemaal wel aan wijten. Nu was ik niet zo naïef te denken dat het meteen na de bevalling over zou zijn, want ik had op internet al gelezen dat het ‘een tijdje’ kan duren voordat de dementie verdwijnt. Waarvan akte: zes weken na de bevalling had ik de laatste afspraak bij de verloskundige. Dus daar stond ik, me met luiertas en Maxi-Cosi in de hand op een lege oprit af te vragen waar in vredesnaam mijn auto was gebleven. O ja, die stond nog op het station en man was weg met de andere. Gelukkig waren de buren lief genoeg om me hun auto te lenen, maar dit zou me in het prehormonale tijdperk echt never nooit zijn overkomen.
Inmiddels is Nora zeven maanden. Ik had gehoopt dat ‘een tijdje’ nu wel zo’n beetje afgelopen zou zijn, maar ik begin te vrezen dat mijn hersenen onherstelbaar zijn aangetast. Vorige week kon ik niet meer op de achternaam van een collega komen. Ik ken haar al zeker tien jaar, maar moest in de mailinglist opzoeken hoe ze ook alweer heette. En dat terwijl ik vroeger zelfs verjaardagen uit mijn hoofd wist. Als we gaan zwemmen prijs ik mezelf al als ik voor beide kinderen zwemkleding heb meegenomen (en zwembandjes, want die vergeet ik ook nog weleens), om er vervolgens achter te komen dat ik mijn eigen bikini ben vergeten, ik hoef niet meer naar de sportschool wegens herhaaldelijk (lees: zestien keer per uur) de trap op- en aflopen omdat ik altijd halverwege vergeet wat ik ook alweer ging pakken en ik heb een permanente relatie met mijn to do-list op mijn telefoon al moet ik mezelf mailen om er daadwerkelijk op te kijken, anders vergeet ik dat ook nog. Ook schrik ik mezelf met regelmaat een hartverzakking omdat ik op de automatische piloot de Maxi-Cosi in de auto heb gezet en dan op de snelweg ineens niet meer zeker weet of ik dat wel heb gedaan. Dus probeer ik met 120 kilometer per uur op de plek achter de mijne te kijken, wat natuurlijk beregevaarlijk is, maar je kind op de oprit laten staan in de stromende regen is ook weer zo wat.
Ik heb, kortom, wat moeite om weer mezelf te worden na de komst van mijn kinderen. Hoewel, misschien ben ik mezelf al. Een nieuwe versie ervan. Een nieuwe, permanente versie. Die ik heel leuk vind, zeker gezien de toevoeging van twee kinderen en het predikaat ‘moeder’, maar waar ik ook wel een beetje aan moet wennen. Hoewel, er is een voordeel. Het zou pas erg zijn als ik nog precies zou weten hoe goed mijn hersenen vroeger functioneerden, maar dat ben ik eigenlijk ook wel een beetje eh… vergeten.
Lees ook: 10 opmerkingen die mensen maken als je enorm aankomt tijdens de zwangerschap
