Spuitende tieten in de wachtkamer van het Consultatiebureau
Andreas, de man van Tamara, schreef een stukje over hun bezoek aan het Consultatiebureau. In die wachtkamer draaiden ze een dvd’tje met een sterk staaltje lactatieporno.
Omdat ik mijzelf niet vertrouw, bied ik mijn kersverse baby regelmatig ter inspectie aan de Kinderpolitie, in de volksmond ook wel Consultatiebureau genoemd, of Consternatiebureau of Consulnazi’s. Ze wegen en meten er kinderen, en dat doen ze veel beter dan ik dat kan met mijn amateuristische meetlint en weegschaal, en inenten doen ze ook een stuk vaccinerender dan mijn huisarts dat zou kunnen. Ze hebben een receptie en een schone WC en alles, dus ik kom er graag.
Lees ook: Thomas van Luyn: tips om je mannelijkheid te bewaren met een baby op je buik.
Mijn vrouw en ik hadden ons dus voorgenomen niks verdachts te doen. Toen we de Mondriaangekleurde wachtruimte betraden viel ons oog meteen op de TV. Altijd een goed idee, een TV als mensen moeten wachten. Maar niet als de TV uitsluitend spuitende tieten vertoont. Want dat deed hij, deze TV. Dikke spuitende tieten, non-stop, in een instructievideo hoe je, zonder kolfapparaat, met je blote handen melk uit je tieten kunt wringen. Nou, dat lukte deze mevrouw wel. Ze kneep er met haar grote handen, keer op keer, onthutsend forse stralen melk uit uit. Omlijst door de zwoele klanken van een zacht moppie fusionjazz. Als man weet je niet in hoeverre je dit jakkie bah mag vinden – je wilt tenslotte geen mietje zijn vis à vis het Het Wonder Van Het Leven. Voorzichtig keek ik opzij: Mijn vrouw keek vol afgrijzen naar het scherm. “Gat. Ver. Dam. Me.” zei ze.
Er zaten geen knopjes op de monitor. Na enige inspectie vond ik een kabeltje, dat ik er uitrukte. Dat leek me verstandiger dan erover klagen. Een bevriende vader had zich bij het eerste bezoek laten ontvallen dat het best een gestress was, zo’n eerste kind. Waarna hij nog jarenlang bij elk bezoek ondervraagd werd hoe het nu ging met de stress in het gezin. Een vriendin had gevraagd of je af en toe een wijntje mag drinken als je borstvoeding geeft. Zij mocht elke keer daarna rapporteren hoe het met haar alcoholprobleem ging. Dan is er de vriend met het soort zoontje dat de hele tijd van dingen af flikkert:
“Hee, een blauwe plek. Hoe is dat gebeurd?”
“Nou hij is uit het klimrek…”
“Ik vroeg het niet aan u. Ik wil uit zijn eigen mond horen wat er gebeurd is.”
“Maar…”
“Vind u het goed om even in de wachtruimte plaats te nemen? Dat praat makkelijker.”
Dankzij het elektronisch patiëntendossier zal het betreffende zoontje later van zijn therapeut kunnen vernemen dat zijn vader hem, al herinnert hij zich daar niets van, regelmatig in mekaar beukte.
Dus zei ik niks. Maar wat een openbare instantie bezielt zijn bezoekers te dwingen een dosis lactatieporno te ondergaan, weet Joost alleen.
Na het uitkomen van dit stukje, heeft het betreffende Consultatiebureau de video verwijderd. Daar schrok ik wel een beetje van. Ik hoop niet dat het door mij kwam, want de gedachte dat ik serieus genomen zou kunnen worden, zou mij acute writer’s block geven.
