Tien slechte gewoonten waar ouders NU mee moeten stoppen
Geef het maar toe, jij doet dit ook! Alle ouders doen dit namelijk. En op zich is dat ook helemaal niet erg. Maar misschien, heel misschien, is het toch beter dat we er mee stoppen. In ieder geval af en toe.
* Oordelen over andere ouders.
We willen het niet en eigenlijk doen we het ook niet eens expres, maar toch doen we het. Allemaal. Want jij hebt het ook weleens gedacht, als je die moeder met haar schuimbekkende peuter in de supermarkt zag: voed dat kind eens op! Of je hebt je hoofd meewarig geschud toen de kleuter van je vriendin uiteindelijk toch nog een tweede koekje mocht, terwijl z’n moeder eerst had gezegd dat hij er maar eentje kreeg. Het gaat bijna automatisch, oordelen over anderen. Terwijl we het zelf ook niet leuk vinden als we opgetrokken wenkbrauwen krijgen als ons kind midden op straat een driftbui krijgt en weigert mee te komen. En terwijl we zelf net zo goed dingen doen die theoretisch gezien misschien niet het meest pedagogisch verantwoord zijn, maar die je gewoon doet soms. Zoals iedereen. Bemoei je daarom vooral met je eigen zaken en laat die van een ander voor wat ze zijn. Je weet er namelijk gewoon het fijne niet van en dus heb je er eigenlijk ook niks van te vinden. Wel zo rustig ook eigenlijk.
Lees ook: De 10 lastigste vragen die mijn kinderen mij hebben gesteld.
* Negatief over jezelf doen
“Bah, wat heb ik toch een dikke kont!”, of “Jeetje, ik kan ook niks!”. Iedereen heeft weleens een offday, voelt zich weleens slecht over zichzelf. Dat is helemaal niet erg (als er ook maar genoeg momenten tegenover staan dat je wel blij bent met jezelf), maar kijk uit met jezelf naar beneden halen waar je kinderen bij zijn. Ze horen namelijk alles en slaan het allemaal op. Kinderen hebben hun ouders hoog zitten, dus je kunt je vast wel voorstellen dat het naar en verwarrend voor ze is als ze diezelfde ouders horen zeggen dat ze zichzelf eigenlijk helemaal niet leuk vinden. Bovendien zijn kinderen kleine kopieermachines. En slecht voorbeeld, doet dus helaas ook slecht volgen. Roep jij te pas en te onpas dat je jezelf dik vindt, dan is de kans groot dat je dochter zich ook zorgen gaat maken over haar figuur.
* Digitaal verslaafd zijn
Kun jij je nog herinneren wanneer de laatste keer was dat je een weekend, of zelfs maar een dag, je telefoon, tablet of laptop links hebt laten liggen en je alleen maar geconcentreerd hebt op je kinderen en je gezin? Grote kans dat je diep in je geheugen moet graven. We zijn altijd online en hoewel dat niet vreemd is (de maatschappij verwacht het tegenwoordig bijna van je om altijd ‘aan’ te staan), is het misschien toch verstandig om eens een beetje af te kicken van onze digiverslaving. We denken dat we het multitasken tot een kunst verheven hebben, maar eigenlijk is dat niet zo. Multitasken bestaat namelijk niet. Wat we wel doen, is onze aandacht overal maar half bij hebben. En dat zorgt niet alleen voor meer stress, het is ook gewoon zonde. Stel eens de regel in dat zondag digivrije dag is. Ga spelletjes spelen met je kinderen, lange wandelingen maken, of echte gesprekken voeren. Je zult verbaasd zijn wat je daarvan leert en wat het oplevert.
* Kwaadspreken over mensen
Misschien vind je de juf van je kind ontzettend irritant. Of word je helemaal gek van je bemoeizuchtige schoonmoeder. En misschien is dat ook helemaal terecht. Maar het uitspreken in het bijzijn van je kind is niet heel verstandig. Je leert je kind daarmee namelijk dat het normaal en oke is om je slecht uit te laten over anderen. En daarnaast: de kans is groot dat jouw kind wel gek is op die juf, of op je schoonmoeder. Aanhoren dat jij die gevoelens niet deelt kan ingewikkeld zijn, omdat je daarmee dus eigenlijk een loyaliteitsconflict creëert. En dat is gewoon niet nodig. Want dat jij niet goed met iemand door één deur kan, betekent niet dat je kind diezelfde deur bij diegene niet plat mag lopen.
* Controle willen houden over alles
In de maakbare samenleving van tegenwoordig hebben we het idee dat we alles naar onze hand kunnen zetten. Ook de levens van onze kinderen. En dat is met de beste intenties, want het enige dat we willen is dat ze gelukkig en succesvol worden. Daarom proberen we ze te behoeden van pijn, verdriet en teleurstelling en stippelen we het liefst hun hele leven al voor ze uit. Maar kinderen zijn unieke individuen, die hun eigen weg moeten bewandelen. En natuurlijk kunnen wij ze enigszins de goede richting op sturen, maar uiteindelijk moeten ze het toch zelf doen. Hun eigen keuzes en hun eigen fouten maken. En staan wij erbij en kijken we ernaar. Wat soms verschrikkelijk moeilijk is. Maar wel nodig.
* Foto’s maken
Wat? Geen foto’s meer maken? Nou ja, mínder in ieder geval. Want in plaats van al die mooie momenten echt te beleven, zijn we eigenlijk alleen nog maar bezig met ze vast te leggen. Dan kunnen we er later wel naar terug kijken, maar hebben we het dan ook écht meegemaakt, écht gevoeld? Er écht van genoten? Waarschijnlijk niet, of in ieder geval veel minder dan als we die telefoon of die camera in onze tas laten zitten en ons leven en onze kinderen te erváren ipv te vereeuwigen.
* Te vaak ja zeggen
Het is zo makkelijk, die ene euro betalen voor dat surprise-ei bij de Albert Heijn. Of dat plastic speelgoedje kopen bij de Action wat je kind zo leuk vindt. Je maakt je kind er blij mee en wat kan dat nou voor kwaad? Tja. Op zich weinig natuurlijk. Maar het gaat zo makkelijk dat het voor je het weet aan de lopende band gebeurt. En we doen het uit de goedheid van ons hart, omdat we onze kinderen iets leuks, iets lekkers gunnen. Misschien wel omdat we dat zelf als kind zo weinig kregen. En er ís nou eenmaal niks leukers dan je kind blij maken. Maar voor je het weet is je kind zo gewend geraakt aan die extraatjes dat het geen extraatjes meer zijn. Gaat het verwachten dat het altijd iets krijgt, dat er altijd iets voor hem/haar is. En dat worden later meestal niet de leukste mensen.
* Nooit uit je comfort zone komen
Het is makkelijk om je comfortabel te wentelen in familiesleur. Iedereen ontwikkelt z’n gewoonten en z’n voorkeuren en dat is ook helemaal niet erg. Sterker nog, dat kan juist heerlijk en vertrouwd zijn. Maar kijk uit dat je je niet te erg opsluit in je cocon en daardoor je kind het ervaren van nieuwe dingen een beetje ontzegt. Kinderen hebben het nodig om de verschillende facetten van het leven te zien, te voelen, te ruiken en te proeven. Ga dus vooral een keer op een kampeervakantie, ook als je zelf eigenlijk geen fan bent van slapen in een tent. Ga eens Thais eten, ook al houd je daar eigenlijk zelf niet zo van. Doe het toch, zodat je kind het kan ervaren en daardoor zijn eigen voorkeuren en smaak kan ontwikkelen. Misschien trekken zij wel heel andere conclusies dan jij en daar hebben ze recht op. En wie weet, misschien zorgt het er zelfs wel voor dat jij ook je mening verandert.
* Quality time veinzen
Dat je een puzzel op de keukentafel hebt uitgespreid en gezellig samen met je kind gaat puzzelen. Maar dat het eerste stukje dan gelegd is en je snel je telefoon uit je zak wipt om een foto te maken voor Facebook, getagd #qualitytime. Of dat je ondertussen even snel een werkmailtje wegwerkt, of met een vriendin zit te bellen. Dat is geen quality time, want je bent er nog steeds met je hoofd en je hart niet bij. Jij kent dat moment vast ook wel, dat je je kind hebt belooft iets samen te doen, maar dat je er eigenlijk gewoon voor spek en bonen bij zit. Niet omdat je kind je er niet in bijtrekt, maar omdat je er zelf niet bij betrokken bent. Niet écht in ieder geval. “Mááám, je let niet op!” Kinderen hebben dat feilloos door.
* Niet zeggen dat je van ze houdt
We denken al snel dat ze het wel weten. Dus dat we het daarom niet hoeven uit te spreken. Natuurlijk is het vanzelfsprekend dat we van ze houden, maar het is toch gewoon ook fijn om te horen? Iedereen vindt het fijn om te horen dat ze geliefd zijn. Jij ook, toch? Zeg het ze daarom, zeg het ze iedere dag. Bij het naar bed gaan bijvoorbeeld. Zodat ze altijd gaan slapen in de wetenschap dat er van ze gehouden wordt. Want nergens krijg je een veiliger gevoel van.
Lees ook: 10 Dingen die je je dochter écht moet meegeven.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
