Wat slaapgebrek met je doet (in 10 opmerkelijke punten)

Veel jonge ouders moeten het doen op drie uur slaap per nacht en van al dat slaapgebrek ga je rare dingen doen. Vala lijdt al bijna tien jaar aan chronisch slaapgebrek en heeft dus een behoorlijke waslijst van vermoeidheids-fuckups op haar naam staan.

LEES OOK: Slecht nieuws voor jonge ouders: slaapgebrek geeft risico op nierfalen. 

1. Dat je in het holst van de nacht een flesje staat te maken (flesje op het aanrecht, melkpoeder erin, water erop gieten), maar je niet gerealiseerd hebt dat je vergeten bent de bodem erop te draaien. Dus dat je dan met je slaapdronken kop wilt gaan schudden en vervolgens een plens klonterig melkpoederwater over je pantoffels voelt kletteren. En je om 03.00 uur ‘s nachts met een dweil aan de gang kunt, terwijl je baby in zijn wiegje moord en brand ligt te schreeuwen van de honger.
2. Dat je in de supermarkt bij de kassa staat en erachter komt dat je je pluchen konijnensloffen nog aan hebt. Het was überhaupt een wonder dat ik mezelf aangekleed kreeg, die eerste jaren (en dan zullen we het voor het gemak maar gewoon even niet over de combinaties hebben), maar een outfit helemaal afmaken was echt teveel gevraagd. Gelukkig woonde ik destijds nog in Amerika, waar iedereen eruit ziet alsof ze gewoon in pyjama de straat op zijn gegaan, dus viel het niet zo op. Ik denk dat ik bij de Appie in Nederland wel wat opgetrokken wenkbrauwen had gekregen.
3. Dat je de hele santekraam aan babyspullen hebt ingepakt, de kinderwagen uitgeklapt hebt gekregen (een applausje waard), je boodschappenlijstje en je sleutels niet vergeten bent en op weg bent naar het park en er dan halverwege achterkomt dat je de baby thuis in de box hebt laten liggen.
4. Dat je ‘s morgens koffie staat te zetten, het knopje van het apparaat aan drukt en vervolgens aan de keukentafel even stilletjes gaat zitten huilen omdat je die nacht weer ieder uur op de klok voorbij hebt zien komen en dat je dan na een minuutje of wat een penetrante brandlucht begint te ruiken, die je niet thuis kunt brengen. Waarna blijkt dat je weliswaar koffie in het filter hebt gedaan, maar geen water in het reservoir en je dure Krups koffiezetapparaat langzaam staat door te branden.
5. Dat je op je thuiswerkdag even in moet bellen met kantoor voor een overleg met collega’s, een uur lang als een zombie naar dat scherm zit te staren en dan, als de call afgelopen is, bij wijze van afscheidsgroet heel enthousiast “Welterusten!” roept, terwijl het 11 uur ‘s ochtends is.
6. Dat je in het park opeens helemaal hysterisch bent omdat je je kind kwijt bent. Als een kip zonder kop rondjes om je eigen as draait, onderwijl de naam van je verloren zoon roepend, terwijl zich een steeds grotere groep verbijsterde omstanders om je heen verzamelt. Waarna er uiteindelijk eentje op je af komt, een hand op je schouder legt en naar buik je wijst. Waarop je kind natuurlijk gewoon in de draagzaak hangt.
7. Dat je je plotseling buiten bij de vuilcontainer bevindt, zonder vuilniszak, met een stuk flossdraad in je ene hand en een vaatdoekje in je andere. En dat je dan absoluut niet meer waarom je naar buiten was gelopen en wat je eigenlijk van plan was. Je flost namelijk al jaren niet meer, je man heeft het vuilnis gisteren nog weg gebracht en de werkster heeft vanmorgen de keuken geschrobt.
8. Dat je je al een paar weken afvraagt hoe het kan dat de was steeds zo ontzettend lentefris ruikt, maar toch niet goed schoon wordt. Terwijl de wasmachine nog maar twee jaar oud is en het daar dus eigenlijk niet aan zou kunnen liggen. Tot je erachter komt dat je al tijden aan het wassen bent met wasverzachter en dus niet met wasmiddel.
9. Dat je op een ochtend je man wilt roepen en opeens de naam van een ex-vriendje over je lippen hoort rollen. Of de naam van de buurman (met de nodige echtelijke ruzies tot gevolg). Of dat je boven het wiegje van je kind een slaapliedje staat te zingen en je jezelf “Slaap, Teuntje slaap…” hoort zingen, terwijl je baby een meisje is dat Fleurtje heet. Je eigen naam onthouden kan trouwens ook problematisch zijn.
10. Dat je, als de baby dan eindelijk slaapt, zelf nog steeds wakker ligt. Niet omdat je niet moe bent, maar omdat je vergeten bent hoe slapen ook alweer moest. Mijn ervaring is dat het ongeveer anderhalf jaar en meerdere zelfhulpboeken kost voor je het kunstje onder de knie hebt. Waarna doorgaans het tweede kind zich aandient en de vicieuze cirkel zich herhaalt.

LEES OOK: Wat je echt nooit tegen ouders met slaapgebrek moet zeggen.

Vala van den Boomen

Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.