Slaap mama, slaap… (Nacht uit het leven van een hoogzwangere)
Zwanger zijn en slapen. het is een moeilijke combinatie. De eerste paar maanden gaat het meestal nog wel, maar tik je de negen maanden bijna aan, dan wordt het vaak een soort mission impossible. Toen Vala hoogzwanger was van haar derde kind deed ze verwoede pogingen een beetje nachtrust te krijgen voor het hele babycircus weer zou beginnen. Met weinig succes.
Het is 02.00 uur ’s nachts. Ingebouwd tussen een fort van kussens staar ik naar de rode cijfers op de wekker. Naast me ligt Mario dwars over het bed uitgebreid te snurken. Hij wel. Ik lig al sinds 21.00 uur in bed, maar heb nog geen oog dicht gedaan. Mijn vermorzelde blaas geeft met aanhoudende pijnlijke steken aan dat er weer twee druppels urine in zitten die er echt, heus, NU, uit moeten. Maar ik vertik het. Ik ben al zes keer naar de wc gegaan, nu moet het maar een keer afgelopen zijn. Ik staak. In mijn buik zet mijn kind zich met haar kont af tegen mijn ribben. Het hoofdje wordt gericht en met doeltreffende behendigheid tegen mijn baarmoedermond gelanceerd. Ik onderdruk een schreeuw van pijn en verontwaardiging en voel de urine mijn onderbroek in sijpelen. Baby vs mama: 1-0.
LEES OOK: Zwangere vrouwen moeten niet zo zeuren? Wacht maar tot je dit ziet!
Met mijn kussen tegen de stortbak
Eenmaal op het toilet kijk ik per ongeluk in de badkamerspiegel. Godzilla staart terug. Mezelf herken ik namelijk niet terug in het monstrueuze, woeste gevaarte dat ik in de spiegel zie. Je zou denken dat het niet kan, maar het lijkt er toch echt op dat ik iedere dag aanzienlijk in omvang toeneem. Het is ronduit beangstigend. Terwijl ik mezelf aan de wasbak omhoog probeer te hijsen voel ik mijn blaas opnieuw vollopen. Waarom ik überhaupt nog iedere avond in bed ga liggen weet ik eigenlijk niet. Doeltreffender is het om gewoon mijn kussen tegen de stortbak te plakken en de nacht met mijn pyjamabroek op mijn knieën op het toilet door te brengen.
Invalide gorilla
Na vijf minuten terug in bed voel ik het opkomen in mijn voeten: die gloeiende, verhitte sensatie. En de jeuk die volgens onderzoek geen cholestase is. Gelukkig niet. Maar die er dus jammer genoeg ‘gewoon bij hoort’. Als een eersteklas neuroot wrijf ik mijn voeten ritmisch over elkaar. Het helpt niet, de jeuk wordt alleen maar erger. Na een half uur ben ik van pure frustratie in staat mijn eigen tenen eraf te knagen. Er zit niks anders op: opnieuw stort ik mijn logge lijf de trap af en gooi in de badkamer de koude kraan open. Net als ik, hijgend als een soort invalide gorilla, mijn ene been in de wasbak probeer te takelen, verschijnt Mario in de deuropening. “Wat…? Wat…? Wat ben jij nou het aan doen?” vraagt hij verwilderd. “Voeten koelen…” grom ik zonder hem aan te kijken en laat het koude water over mijn inmiddels opengekrabte enkel lopen. “Kom nou naar bed, schatje” zegt hij, “Lekker slapen.” Even overweeg ik hem knock out te slaan met mijn buik. Dergelijke wreedheden hoef je als hoogzwangere vrouw tenslotte niet zomaar over je kant te laten gaan.
Zes weken bijslapen in een hotel
De rest van de nacht gaat voorbij in een waas van kramp, bandenpijn, jeuk, urineverlies en lekkende borsten. Tegen de tijd dat het ochtendgloren door het slaapkamerraam schijnt, lig ik met roodomrande ogen in de foetushouding in een hoekje van het bed de aangekoekte melkkorsten uit het laken te peuteren. Nog een week tot de uitgerekende datum. Aangezien ik altijd overtijd ga, zal ik dus wel een delirium hebben voor de baby goed en wel aan haar gebroken nachten kan beginnen. Beneden in de keuken hoor ik Mario fluitend koffie zetten. Hij wel. Na de geboorte zes weken een hotel boeken om bij te slapen, terwijl de baby thuis is bij papa, is zeker niet comme-il-faut? Maar dat kind heeft er ook niks aan als mama al naar het gesticht gebracht moet worden als de navelstreng nog niet eens is doorgeknipt. Misschien vanavond toch voor één keer maar flinke bel whiskey en dan hopen dat ik gewoon knock out ga? Nood breekt wet tenslotte. Ik zeg: bottoms up en welterusten.
LEES OOK: Wat je vergeet van het derde trimester (maar levendig terugkomt als je zwanger bent).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
