Single mom slaat aan het daten (met behulp van 11-jarige zoon!)
Denise werd zeven jaar geleden een single mom. Wat zijn haar momenten van geluk en wanneer ziet ze het allemaal even niet meer zitten? Vandaag deel 2: daten via Tinder (en zoonlief helpt mee!)
‘Vind je díe leuk?’ roept mijn zoon vol afgrijzen uit. ‘Even serieus? Mam, nee! Wat een sukkel!’
De tijd dat mama haar liefdesleven en datingavonturen redelijk verborgen kon houden ligt nu wel echt voorgoed achter me. Elf jaar is meneer, bijna twaalf. En hé, hij vertelt mij toch ook alles, werpt hij schalks tegen als ik mijn ‘Tinders’ nog snel probeer te verbergen voor hem.
‘Laat mij eens kijken’, roept hij ineens heel mans. ‘Jij kiest toch altijd de verkeerde’ vervolgt hij even confronterend als doodgemoedereerd, verwijzend naar de laatste ‘droefsnoet’ die nog een innige relatie bleek te onderhouden met zijn ex die toch geen ex bleek.
‘Mag ik ook eens? Ahhh? Ik wil ook swipen’ grijnst hij. En voor ik het weet, zitten we samen naar tientallen profielen te kijken. Zijn voorkeur is vrij uitgesproken. Geen nette meneren – voor zover je die überhaupt op Tinder tegenkomt. Nee, stoer shirtje graag, hier en daar een tattoo. En ja, een hond, een huisdier, dat lijkt hem wel wat! We lachen. En swipen wat. ‘Mam, die! Ahhhh, mam, die ziet er niet heel knap uit. Dat vind ik zielig mam. Hij kijkt zielig. Misschien heeft hij wel nooit een vriendinnetje gehad.’
Gewoon weer leuk
We praten over de liefde. Over hoe iedereen er maar naar op zoek is. Over papa’s en mama’s die helaas uit elkaar gaan. Over datingsites en over het voor- en nadeel van laagdrempelige kanalen als Tinder. Over zijn vader die inmiddels met een nieuwe vriendin met kind woont. Over waarom ik bij papa wegging. En over hoe we het nu, na een lastige tijd, met heus veel tranen, gewoon weer leuk hebben.
‘Aan de ene kant wil ik dat jij weer een leuke vriend krijgt’, zegt hij. ‘Aan de andere vind ik het eigenlijk wel gezellig dat wij lekker samen zijn. Stel je voor dat ik jouw vriend stom vindt. Of dat hij stomme kinderen heeft.”Die’, wijst hij ineens op een foto. Die? Nee toch? ‘Jawel mam, die lijkt me lief én stoer.’ Voor ik het weet heeft hij de jongensachtige jongen geliked. Geen tattoos. Geen hond. Maar een foto in de bergen van China. En ja hoor, we hebben een match. ‘Stuur wat mam! Nu moet je hem wat sturen.’
Een klein half jaar is het gezellig met deze ‘greep’ van mijn zoon. Een serieuze jongen, zo blijkt. Lief en ook wel stoer. Maar een diep gekoesterde kinderwens bij hem, en culturele verschillen binnen zijn familie over gescheiden moeders met kind maakten uiteindelijk dat onze wegen toch weer scheidden. Zonder drama’s. Zonder al te veel gedoe.
