Ruzie maken waar je kind bij is, hoe erg is dat?
Je neemt je voor het nooit te doen, maar het overkomt ons allemaal: ruziën met je partner waar je kind bij is. We vergoelijken dat vaak snel: hij begrijpt het toch nog niet, we hebben niet geschreeuwd. Maar hoe waar is dat eigenlijk?
Loop jij altijd naar boven als je partner het bloed onder je nagels vandaan haalt? Wacht jij altijd met het uiten van je irritatie tot de kinderen op bed liggen? Waarschijnlijk niet. Logisch, want als je boos bent, ben je boos. Dan nemen je emoties soms de overhand en ben je niet altijd meer beheerst en redelijk. Veel ouders hebben daarom weleens een conflict waar hun kinderen bij zijn. En ook al sta je niet met het servies te smijten en trillen de ramen niet van het geschreeuw, dat wil niet zeggen dat je kroost niet dondersgoed weet dat er stront aan de knikker is. En eigenlijk moet je dat niet hebben.
Stresssituatie
Dat zegt kinder,- en jeugdpsycholoog Eva Potharst. Een baby of een dreumes kan weliswaar meestal nog niet praten en hij zal de ruzie waarschijnlijk niet woordelijk onthouden. Maar de gevoelens die ermee gepaard gaan toen hij zag dat er een stresssituatie bij zijn ouders was kunnen wél blijven hangen. Hoe vaker een kind in zo’n situatie terecht komt, hoe meer dat van invloed kan zijn op hoe hij zich uiteindelijk zal ontwikkelen. Iets om over na te denken. Want het is makkelijk om jezelf gerust te stellen met het idee dat je baby van zes maanden later toch niet meer weet dat papa en mama elkaar destijds wel achter het behang konden plakken. Maar die vlieger gaat blijkbaar niet helemaal op.
Is het hier veilig?
Dat jonge kinderen niks door hebben, niks begrijpen, klopt niet. Zelfs heel kleine baby’s zijn in staat gezichtsuitdrukkingen, stemvolumes en stress te herkennen. Ik zie het bij mijn eigen baby van drie maanden oud. Als ik boos of streng praat tegen haar grote broer of zus, omdat die lopen te klieren, dan schrikt ze daarvan en zet het op een huilen. Hoe klein ze ook is, ze heeft dus heel goed door: dit is niet gezellig. Juist jonge kinderen zijn heel erg gericht op sociale stimulansen, op wat hun verzorgers uitdragen en uitstralen. Dit is van invloed op de ontwikkeling van hun brein en de verbindingen die daarin gelegd worden: is het hier veilig, of moet ik op mijn hoede zijn?
Heb je je kind gelijk voor het leven beschadigd als je je een keer uit je slof schiet omdat je man wéér het vuilnis niet buiten heeft gezet? Zo’n vaart loopt het nou ook weer niet. Gewone huis, tuin en keukenakkefietjes horen erbij. Daar krijgt een baby niet meteen PTSS van. Maar: zorg dat de rust snel terugkeert en laat vervolgens ook aan je kind zien dat je het weer samen bijlegt. Het is nou eenmaal niet altijd pais en vree, ook dát moet een kind leren. Zolang de witte vlag daarna maar wel weer gehesen wordt.
LEES OOK: De 23 dingen die je denkt als de man opeens de griep heeft.
(Bron: Trouw)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
