Respect voor de peuters! (of: de redenen waarom peuters cool zijn)

Wie het woord peuter laat vallen in het bijzijn van ouders, hoeft niet veel meer uit te leggen. Iedereen heeft dan wel direct een beeld, namelijk dat van een minimensje dat om de haverklap nee zegt en zich ter aarde stort als het zijn zin niet krijgt. Maar met alleen dat stigma doen we peuters natuurlijk enorm tekort. Want ze hebben zóveel dingen om best wel erg jaloers op te zijn…

* Ze doen niet aan sociale wenselijkheid. Iemand pleasen om aardig gevonden te worden? Geen ‘nee’ durven zeggen? Daar lácht een peuter alleen maar om. Die gaat gewoon zijn goddelijke eigen gang en negeert sociale conventies als iemand aankijken als je tegen ze praat/alsjeblieft en dankjewel zeggen/handjes geven etc. Natuurlijk moeten ze dit allemaal leren en nee, we willen geen onopgevoede, onbehouwen boeren, maar stiekem is die ‘I don’t give a ****’- houding toch best wel iets om soms een beetje jaloers op te zijn, zeker voor de pleasers onder ons.

* Ze bársten van de energie. Van de heel vroege ochtend tot een uur of zeven, acht ‘s avonds zijn ze gewoon unstoppable – uiteraard met een powernap tussendoor om de energie weer lekker aan te vullen. Op soms weinig meer dan een rijstenwafel en een halve banaan doen ze in feite dagelijks een non-stop bootcamp: rennen, springen, klimmen, glijden, rollen. Waar wij aan het zuurstof moeten na een lange werkdag, zijn zij altijd nog in voor een spelletje ‘pak me dan uit de douche’ of ‘hoe vaak kan ik op het bed springen tot mama me eraf haalt’. Zeg eens eerlijk: dat is toch gewoon knap?

LEES OOK: Waarom ik stiekem jaloers ben op mijn peuter

* Hun nieuwsgierigheid is onuitputtelijk. Op iedere zin die jij uitspreekt komt geheid een wedervraag. Ze willen álles weten en zijn onverzadigbaar in kennis. ‘Waar is je oog van gemaakt?’ ‘Waar woont God’ en ‘waarom zeg ik steeds waarom?’
Wanneer was de laatste keer dat jij de oprechte interesse kon opbrengen voor alles wat iedere willekeurige voorbijganger tegen je zei? Ik kan het me niet meer herinneren.

* Ze vergeven en vergeten. Gisteren nog een flinke, uit de klauwen gelopen bitchfight met een vriendje? Waarop ze naar elkaar gilden dat die ander STOM was en dat ze NOOIT meer met elkaar wilden spelen, en dat die ander ook zéker niet op zijn of haar eerstvolgende feestje mag komen? Vandaag zijn de kaarten weer heel anders geschud en zijn ze weer matties als nooit te voren. Mooi toch?

* Ze gaan voor wat ze willen en laten zich daarbij door niets of niemand tegenhouden. Opgeven? Doen ze niet aan. Al moeten ze uren blijven dreinen en drenzen, scènes schoppen, chanteren, op de grond vallen, gillen, en iedereen in hum omgeving gék maken, ze zullen dóórgaan. Op zich knap, dat blinde doorzettingsvermogen. ‘Kan niet’ bestaat niet in het woordenboek van de peuter.

* Ze zijn aanstekelijk enthousiast. Gaan uit hun dak van een tor, worden gek van vreugde als ze Bumba horen en kunnen je na een crèchedag in de armen vallen alsof ze je een half jaar niet hebben gezien. Wist je dat kinderen zo’n 300 tot 400 keer per dag lachen en volwassenen nog maar 15 tot 20 keer? Dat bedoel ik. Het leven van een peuter is zo gek nog niet.

LEES OOK: 14 tekenen dat je baby nu echt een… peuter is (sterkte!!)