Esmay heeft haar zoontje geslagen en voelt zich schuldig
Esmay heeft haar zoontje geslagen. Het was gebeurd voor ze er erg in had. Nu heeft ze giga spijt.
Lees ook: Schreeuwen tegen je kind? Dit zijn de redenen waarom dat (soms) gewoon mag
Het bloed onder je nagels vandaan halen. Hij deed het al het hele weekend. Niet luisteren, alles willen wat niet kon en vooral heel veel en heel hard brullen wanneer hij zijn zin niet kreeg. De eerste honderd keer wist ik het te relativeren. Verhuizing, veel onrust, zijn broertje ziek. Hij kreeg van mij alle ruimte om zijn komt even tegen de krib te gooien. Moet af en toe kunnen. Heb ik ook soms nodig. Na een compleet verpeste zaterdag had mijn man een goed gesprek met hem. Waarom hij zich zo in had gedragen. Waarom papa en mama daar boos om waren geworden. Hoe dat morgen anders kon. Ze spraken af om van de zondag een gezellige dag te maken. Kus erop en we vielen allemaal doodmoe, maar met goede hoop op een fijne rest van het weekend, in slaap.
De dag erna was hij om 6 uur wakker en het gerommel begon meteen al. Een gekookt ei ontving hij met grote verontwaardiging. Hij wilde een geklutst ei. Dat had hij toch net gezegd. Dat hij net had gevraagd om een gekookt ei was hij glad vergeten en toen ik hem daaraan herinnerde werd hij woest. Hij ontstak echt in woede. Zo boos. Zo boos. Ik stuurde hem naar zijn kamer, wat hij weigerde. Dus sleurde ik hem erheen. Ik was het zo zat om te praten, om uit te leggen waarom zijn gedrag niet kon. Mijn geduld was gewoon op. Ik was leeg. Toen ik hem op zijn bed zette, sloeg hij naar me. Niet hard. Niet raak. Dat hij het deed vond ik erg genoeg. Voor ik doorhad wat ik deed, sloeg ik terug. Niet hard, amper raak ook, maar ik had wel mijn zoontje geslagen. De tik belandde op zijn bovenbeen. En natuurlijk begon hij te brullen. Ik kon het niet meer aanhoren en liep zijn kamer uit. Mijn man stond me met grote ogen op te wachten. Ik liep naar hem toe en viel in zijn armen.
De tranen liepen over mijn wangen. Ik vond het zo erg van mezelf dat ik dit had gedaan. Ik kon er duizend excuses voor verzinnen maar hoe ik het ook wendde of keerde. Ik had mijn zoontje geslagen. Iets waarvan ik altijd had gezegd dat nooit te doen. Omdat je je kind er niets mee leert. Omdat het eigenlijk betekent dat je alle controle over de situatie kwijt bent. Een kat in het nauw. Zo had ik me ook gevoeld. Mijn zoontje lag nog altijd te brullen op bed. Ik droogde mijn eigen tranen en ging die van hem drogen.
Ik zei sorry en hij viel snikkend tegen me aan. Daar lagen we dan, samen op zijn bedje. Mijn kind leek te snappen dat ik het ook even niet meer wist met hem. Hij werd stil en hield me gewoon vast. Een hele diepe zucht ontsnapte uit zijn mond. Misschien was dit wat hij al die tijd nodig had gehad. In deze roerige tijden even schuilen tegen mama’s warme borst. Ik kuste zijn blond haren. En toen zei hij: “Knuffelen maakt alles beter. Toch?” Ik knikte. Ware woorden. Even voelde het alsof we elkaar begrepen. Misschien was ik niet de enige die moe en op was. Misschien was mijn kind dat ook wel.
Lees ook: Dit herken je als je kind een bijter is
