Esmay geeft één jaar borstvoeding. Feest! Of niet?

Hoera, de vlag mag uit. Mijn baby wordt 1. Andere mensen vinden dat ik ook moet vieren dat ik één jaar borstvoeding geef. Maar eerlijk gezegd hang ik daar de vlag niet voor uit.

Ik word overal overladen met complimenten. Bij het consultatiebureau. ‘Knap, hoor!’ Door andere moeders op school. Door vriendinnen. Door compleet vreemden, wanneer ik mijn 12 kilo wegende baby ergens in het openbaar aan de borst leg. Ik accepteer de complimenten nederig, maar vermeld ook altijd dat het niet echt mijn keuze is. Anders denken ze straks nog dat ik zo’n natuurlijk leven-type ben. Zo’n anti-fles-moeder. Ben ik helemaal niet. Laat iedereen lekker doen wat voor haar en haar kind het beste is. Dat kind van mij heeft eenzijdig bepaald dat dat voor ons dus de tiet is.

Lees ook: De 10 allerleukste cartoons over borstvoeding

We hebben tot in den treuren geprobeerd hem aan de fles te krijgen. Ik probeerde het, mijn man, op het kinderdagverblijf. Hij ging er volledig van over de zeik. Het was mijn eigen fout, moet ik toegeven. Toen hij een week of 5 was, heb ik het één keer geprobeerd: een flesje. Dat ging top, dus ik dacht dat het geregeld was. Niets meer aan doen. Die kon gewoon naar het kinderdagverblijf met zijn flesje en melkpoeder, een paar maanden later. Zo werkte dat dus niet. Ik had moeten blijven oefenen, las ik op internet. Anders moeten ze het niet meer. En zo ging het bij ons. Hij brulde de hele boel bij elkaar wanneer iemand hem die fles voorhield. Hij vond die poedermeuk ook echt niet te zuipen. Hij drinkt het nog altijd niet, zelfs niet uit een beker.

Mijn baby is een enorme beer. Dik, lang en hij loopt al bijna. En toch ligt hij dus nog aan de borst. Mijn moeder moet er elke keer om lachen. “Dat is toch geen gezicht, zo’n groot kind aan je borst.” Ja, die moeder van mij weet altijd precies de goede woorden te kiezen. Ik vind het op sommige momenten ook best grappig, hoor. Maar ‘s nachts niet zo. Want ja, ook dan denkt hij het nog nodig te hebben. Want niet alleen de fles vindt hij niks, van een speentje moet hij ook niets weten. Wat een eigenwijs, ik weet het. Dat wordt nog wat in de puberteit.

Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!

Nog een paar weken en dan is Bowie één jaar oud en geef ik één jaar borstvoeding. Terwijl veel mensen vinden dat ik ook dat laatste zou moeten vieren, trots op mezelf moet zijn, zie ik het inmiddels meer als een noodzakelijk kwaad. Ik probeer aan alle kanten af te bouwen en hoop er binnenkort ‘vanaf’ te zijn. Misschien kijk ik ooit terug en denk: dat was bijzonder. Of: dat heeft onze band goed gedaan. Nu verlang ik gewoon weer naar een gewone bh en niet die ontzettend lelijke voedingsbh’s. Ik verlang ernaar mijn kind over te kunnen dragen aan een ander, voor een hele dag, zonder dat dat allerlei praktische problemen met zich meebrengt. Ik verlang naar geen tanden meer die zich midden in de nacht vastbijten in mijn tepels. Au! Een jaar borstvoeding is wel genoeg. Geen complimenten nodig. Niets te vieren. Ik heb mijn best gedaan en ik vind het wel goed zo.

Lees ook: Borstvoeding is het beste voor je baby, maar niet altijd voor de moeder