Pff, die slapeloze nachten als je zwanger bent… Tips, anyone?

Drie keer eruit om te plassen, kramp in je voet, klooien met kussens onder het juiste lichaamsdeel. Slapeloze nachten zijn eerder regel dan uitzondering als je zwanger bent, ondervindt Tanja aan den lijve.

Lees ook: Mooie fotoserie: Slapende, jonge stellen die binnenkort een kind verwachten

Nu ben ik altijd wel een onrustige slaper geweest. Ik ben een nachtbraker en kan tot laat lopen rommelen in huis, ik word wakker van ieder geluid en als ik vervolgens lig te piekeren, krijg ik de beste ideeën. Maar de afgelopen maanden rijst het een beetje de pan uit. Komt omdat ik zwanger ben, en blijkbaar stonden slapeloze nachten bij mij op het menu van zwangerschapskwaaltjes.

Allereerst droom ik super intens. Ik voer hele gesprekken met exen, kom op de meest rare plekken waar ik ooit lang geleden ben geweest, spreek mensen waar ik honderd jaar niet aan gedacht heb. Werkelijk hele fanfares komen voorbij. Alsof mijn brein nog even mijn onderbewuste wil opschonen, zodat ik écht klaar ben voor het moederschap. Maar goed, zolang ik droom slaap ik, en zo lang ik slaap is er vrij weinig aan de hand.

Het wordt pas echt vervelend als ik midden in de nacht wakker word. En dat gebeurt sinds afgelopen week vrijwel elke nacht. Omdat ik niet lekker lig, omdat ik een nachtmerrie heb gehad of omdat ik moet plassen. En of het nou om 03:00u of om 06:00u is, of ik het licht nou wel of niet aanknip; het is gedaan met de nachtrust.

Eenmaal wakker, heb ik gegarandeerd plafonddienst. Met geen mogelijkheid lukt het me meer om m’n draai te vinden. Zelfs niet met zo’n worst-vormig voedingskussen waarmee ik innig knuffel als ik lekker wil liggen; been erop, been eronder, arm eromheen. Heerlijk. Maar als ik eenmaal wakker ben geworden, lijkt dat ding alleen maar in de weg te liggen.

Ook is het circus in mijn hoofd: ‘Zou ik wel goed liggen op mijn zij of plet ik nu de baby?’,  ‘Lig ik niet teveel op mijn rug zodat mijn bloedvaten dichtgeknepen worden?’, ‘Het kleed uit onze slaapkamer zou ook wel leuk zijn op de babykamer…’ In mijn hoofd schrijf ik hele artikelen, werk ik ideeën uit, richt ik de babykamer in, maak ik plannen voor Oud en Nieuw en bedenk ik dingen die Mark en ik nog moeten regelen.

Dat piekeren maakt vervolgens plaats voor ergernis. ‘Zo irritant dat mijn benen en heupen al zeuren terwijl ik ben pas op de helft van mijn zwangerschap ben’, ‘Stop nou met nadenken, ik moet morgen veel doen’, ‘Waarom ademt Mark zo f*cking hard?’ Draaiend en zuchtend probeer ik de slaap te vatten. Die dus niet wil komen. Tenminste, totdat het tijd is om op te staan…

Als ik een nacht keurig heb doorgeslapen, ben ik de volgende ochtend niet wakker te krijgen. Alsof ik knock-out geslagen ben. En als ik uren heb liggen duimendraaien, word ik weer moe als ik er eigenlijk uit moet. Soms doezel ik dan weer een half uurtje weg en schrik pas wakker als Mark me heel lief een ontbijtje komt brengen, omdat het eigenlijk tijd is om te haasten.

Natuurlijk is het allemaal prima te verklaren, weet ik echt wel dat dit erbij hoort en dat ’t allemaal ‘nog véél erger wordt als de baby er is’. Maar eh… kan ik er ook iets aan doen, lieve mensen? Ik ben erachter dat kamillethee helpt te ontspannen, dat voedingskussen dient inmiddels als mijn nieuwe lievelingsknuffel, Mark weet dat hij af en toe lief moet aaien en voor de rest is het een kwestie van toegeven geloof ik. Of heeft iemand een gouden tip?

Lees ook: Wat nou nesteldrang? 12 dingen die juist verschrikkelijk verslonzen