Als je peuter opeens niet meer wil slapen
Je zou denken dat je na de eerste twee jaar de ergste gebroken nachten wel gehad hebt. Als je kind baby-af is en de tropenjaren op hun eind lopen. Vala zit er met haar peuterdochter echter weer middenin. En loopt dus (weer) op haar tandvlees.
Toen ik onverwacht zwanger bleek te zijn van onze dochter Arwen sloeg de schrik me om het hart. Ik had de babyperiodes van mijn tweede oudste kinderen namelijk maar nauwelijks overleefd. Het had niet veel gescheeld of ik was tragisch ten onder gegaan aan het slaapgebrek dat zij me aandeden en nu zou dat weer overnieuw beginnen? Net op het moment dat mijn wallen niet meer op mijn knieën hingen en ik weer coherente zinnen kon uitbrengen? Dat zou gegarandeerd de genadeklap betekenen. Negen maanden lang heb ik dus met angst en beven gewacht op wat komen ging en de koffie alvast in bulk ingeslagen. En toen werd Arwen geboren en bleek ze zo’n mythische baby waar je eigenlijk alleen over leest in de babyboeken die de meeste moeders na drie weken met hun kind ritueel willen verbranden omdat er niks van blijkt te kloppen. Ze sliep vrijwel meteen door en klokje rond. Het was met recht een wonder. En een zegen, want in tegenstelling tot de andere twee keer maakte ik deze babytijd opeens bewust mee. Omdat ik niet permanent in een soort zombiestaat verkeerde. En toen deed ik iets heel stoms: ik rekende mezelf rijk en dacht dat driemaal scheepsrecht was. Eindelijk had ik een kind dat de kunst van het slapen verstond, riep ik tegen iedereen die het maar horen wilde. Een catastrofale fout, zoals de meeste ouders weten. Dan roep je namelijk het noodlot over je af. En nu is Arwen 2.5 jaar oud en is het nachtbraken alsnog begonnen. Want karma is a bitch.
LEES OOK: Als je peuter snel boos wordt… The struggle is real! Maar er is hoop.
De Slag om het Slapengaan
Mijn peuter wil niet meer slapen en dus is ook onze nachtrust naar de gallemiezen. Bij het naar bed brengen ‘s avonds begint het gedonder al. Zodra we aankondigen dat het tijd is om naar bed te gaan begint de Slag om het Slapengaan. Dramatisch werpt onze dochter zich ter aarde, jammerend dat ze niet wil, niet gáát slapen. Als we haar op willen tillen demonstreert ze een sterk staaltje planking, in de hoop dat we haar niet naar boven krijgen. Op de commode volgt vervolgens een woest gevecht om haar in pyjama te krijgen en daarna begint het Grote Gillen. Briesend als Godzilla stampt ze urenlang door haar ledikant, onderwijl knagend aan de spijltjes in de hoop zich een weg naar buiten te kunnen kauwen en haar knuffel uit bed smijtend om vervolgens te krijsen dat ze hem kwijt is. En als ze dan eindelijk in slaap gevallen is begint het hele pandemonium midden in de nacht weer opnieuw. Dus liggen wij nacht aan nacht met holle, roodomrande ogen in bed te bedenken wat we nog zouden kunnen inzetten om onze peuter tot slapen te verleiden. Onze trukendoos begint inmiddels danig leeg te raken. Alle slaapliedjes, nachtlampjes, muziekdoosjes, experimentele Sinasprilshots, waarschuwingen, goede gesprekken en smeekbedes ten spijt, onze peuter weigert ijzerenheinig naar dromenland te vertrekken. Dus die wallen die ik de afgelopen twee jaar zo zorgvuldig weggewerkt had, die hangen inmiddels niet op mijn knieën, maar op mijn enkels.
Kun je doodgaan aan te weinig slaap?
Opeens ben ik terug de tropenjaren in gekatapulteerd en weet ik weer waarom ik na mijn tweede kind gezworen had me nooit meer voort te planten. ‘s Ochtends eet ik de Nespressocupjes gewoon maar direct op ipv ze in het koffieapparaat te stoppen en meestentijds verkeer ik in een dusdanig delirium dat ik niet meer weet of ik drie minuten geleden nou wel of niet mijn tanden had gepoetst, welke dag het is en of ik die ochtend eigenlijk wel een onderbroek heb aangetrokken. Ik google me suf op termen als ‘peuter wil niet slapen’ en ‘kun je doodgaan aan te weinig slaap’, maar niks levert iets op waar ik iets mee kan. En ondertussen zijn we wakker. Altijd maar wakker. De enige die er geen last van lijkt te hebben, is Arwen zelf. En ik weet nu dat verlate tropenjaren nog erger zijn dan normale tropenjaren. Omdat je er niet meer op bedacht was en dus bijzonder onaangenaam door verrast wordt. Je hebt je niet voor kunnen bereiden, niet schrap kunnen zetten. Je was volledig kwetsbaar en bent van achteren besprongen en nu lig je als een gewond dier op de grond. Ik weet serieus niet of ik ooit nog opgekrabbeld kom. Al was het alleen maar omdat ik door het gewicht van mijn enorme wallen niet meer overeind kom.
Acht jaar af en aan slaapterreur
Zijn er nog meer mensen met een peuter die niet wil slapen? Kan iemand mij helpen mijn nachtrust weer terug te krijgen? Ik vind dat ik na meer dan acht jaar af en aan slaapterreur genoeg geleden heb. Slaapgebrek is een beproefde martelmethode in oorlogssituaties en als ik nog langer door de mangel gehaald wordt denk ik dat zelfs de meest intensieve PTSS-behandeling voor veteranen mij niet meer van mijn slaaptrauma af kan helpen. Red mij, beste mede-ouders, verlos mij uit mijn lijden. Maar er zal wel geen oplossing zijn, het zal wel weer, zoals het altijd is, een fase zijn. Die ooit weer overgaat. Maar ik vrees dat ik die dag niet meer mee zal maken. Daarom zeg ik: zij die sterven gaan groeten u. Geveld door mijn kinderen. Het is ze dan uiteindelijk toch gelukt.
LEES OOK: Hoe je een peuter in bed krijgt – in 100 eenvoudige stappen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
