Anne’s peuter gaat voor het eerst naar de crèche

Het moment is aangebroken. Annes peuter gaat voor het eerst naar de crèche. Zouden er dramatische, hartverscheurende scènes gaan plaatsvinden?

Ach en wee! Daar gaat ze! Ons schatje van bijna 2,5 jaar gaat voor het eerst naar de crèche! Wat zal ze er van vinden? Zal ze in huilen uitbarsten als we haar daar alleen laten? Zal ze wel kunnen opschieten met de andere kinderen? Valt ze niet op dag één van de trap en breekt er geen brand uit in het kinderdagverblijf? Wordt ze wel op tijd verschoond? Krijgt ze genoeg te eten? Zal ze kunnen slapen in een vreemd bedje? Zullen de juffies lief voor haar zijn? En hebben ze daar gecertificeerde invallers, of zetten ze het eerste het beste straatschoffie op zo’n groep bij gebrek aan professionele invalkrachten? Zucht, steun, wat een vragen en angsten bij ons, kersverse kind-op-de-crèche-ouders.

Schrikbeeld van het kinderdagverblijf

Waar veel kinderen als baby al naar de opvang gaan, is onze peuter nog nooit ergens anders geweest dan bij ons thuis en bij opa’s en oma’s. Dus nu ze al stokoud is, namelijk bijna 2,5, gaat ze eindelijk eens richting de professionele opvang. Dat leek ons goed voor haar. Nou was ik zelf totdat ik zwanger werd een notoire kinderhater en zelfs IK heb tijdens mijn studie een keer als uitzendkracht op een kinderdagverblijf gewerkt. Wat mij het schrikbeeld heeft opgeleverd dat ze dus niet eens aan de medewerkers vragen of ze wel van kinderen houden, maar dat het genoeg is als je twee armen hebt om de kluwen kinderen uit elkaar te trekken als ze ruzie krijgen. Het voornaamste wat ik dan ook heb onthouden van die werkdagen was een jongetje dat consequent met een schep op het hoofd van een huilend meisje bleef rammen. Wat mijn beeld van kinderen, en jongetjes in het bijzonder niet bepaald goed heeft gedaan.

Wendagen

Het eerste wat de peuter doet als we komen wennen, is spelen. En haar broertje commanderen. “IS VAN MIJ! NIET VAN JOU!” brult ze naar hem, als ze het net gevonden speelgoed eens goed bekijkt. Ze wil meteen niet meer weg, ze vindt het er hartstikke leuk! De volgende dag dat we komen wennen en wij haar voor het eerst alleen laten, kijkt ze niet op of om als we weglopen. “Dag schatje, fijne dag hè!” proberen we, maar ze kijkt niet eens onze kant op. Ze is ons compleet vergeten. De derde dag mag ze tot na het middagslaapje blijven. “Het gaat hartstikke goed!” sms’t de juf ons halverwege de dag. Als ik haar ’s middags kom ophalen is ze wel moe van alle indrukken, maar mee naar huis gaan? Ho maar. “WIL HIER BLIJVEN!” roept ze me van een afstandje toe. “Ok ok, rustig maar, dus je vind het hier leuk, schatje?” “JA!”

Zelfstandige peuter

En zo gaan de eerste twee weken voorbij. Haar kersverse juf staat verstelt hoe makkelijk ze zich aanpast, zeker op haar leeftijd. We hebben blijkbaar een zeer niet eenkennige, super zelfstandige peuter op de wereld gezet. Al wisten we dat ergens ook wel. Al sinds ze baby is vindt ze het fantastisch als ze met andere mensen mee mag. “Wil je met de buren mee uit eten, met de auto?” “JA!”. “Wil je een week bij opa en oma logeren?” “JA!” “Je hebt hem nog nooit gezien, maar dit is je oom. Wil je met hem mee naar buiten?” “JA!”. Zo dus. Heel handig. Maar soms ook een beetje jammer. Echt nodig zijn we als ouders dus blijkbaar niet. Al ben ik er nu wel blij om. Dat ze lekker gaat spelen met de andere kinderen op de crèche. Dat ze de juf ‘SUPERLIEF’ vindt. Dat een nieuwe omgeving haar er niet van weerhoudt net zoveel te eten als thuis, begrijp ik als de juf zegt dat alle kinderen al klaar waren en dat zij “MEER ETEN” wilde. Bij navraag hebben ze een goed brandprotocol en proberen ze eerst professionele invalkrachten te vinden. Daarna benaderen ze pas uitzendkrachten. Hè, dat voelt lekker. Wij zijn 100 zorgen lichter en de peuter heeft de tijd van haar leven. In de verste verte geen hartverscheurend drama te bekennen. Godzijdank.

Lees ook: Opa en oma die fungeren als crèche is fantastisch, maar ook kwetsbaar