Pak de tissues! Moeder schrijft prachtige post over hoe snel de tijd gaat
Als ouder ben je constant verscheurd tussen verlangen naar tijden die voorbij zijn, en verwachtingen van de toekomst. Je wordt nostalgisch van babygeur, maar tegelijkertijd kan je niet wachten tot je kind een volgende mijlpaal bereikt. Casey Huff, schrijfster en blogger van Etched In Home, beschreef exact deze gevoelens in een ontroerende post op haar Facebook.
Ze begint haar post: ‘Het is 11:57. Mijn hoofd raakt net het kussen en jou gehuil komt door de babyfoon. Het is een nieuwe nacht, maar het oude liedje. Ik verlang terug naar de nachten toen je hele lijf op een arm paste, en kijk tegelijkertijd uit naar de nachten dat je door zal slapen, waardoor ik weer aan een stuk door zal kunnen slapen.’
Casey beschrijft hoe ze verlangend terug kan denken aan kleine babykleertjes, babyhapjes en voedingen, maar tegelijkertijd uit kan kijken naar wanneer haar zoon de schoentjes zal passen die ze te groot kocht, en zijn eerste hotdog zal kunnen eten. Hoe ze terugdenkt aan het autostoeltje waar ze haar baby in naar huis reed, en tegelijkertijd droomt over het moment dat ze dat pokkeding niet meer nodig heeft en haar zoon gewoon zijn riem om zal kunnen.
Ze vervolgt: ‘Het moederschap is een complex web van verlangen naar het verleden, leven in het heden, en dromen over de toekomst. En als ik eerlijk ben, vind ik het soms lastig om een balans te vinden tussen die drie dingen. Terwijl ik terugdenk aan hoe het was, en droom van hoe het gaat zijn, vergeet ik soms te waarderen hoe het nu is. Ik denk in de ‘vijf minuten die het kost om dit af te maken’, of de ‘moeilijke fase die over twee weken voorbij zal zijn.”
‘Ik wil dit moment niet verliezen. Ik wil niet zo druk zijn met herinneren of vooruitkijken dat ik niet de tijd neem om het zachte geluid van je ademhaling te registreren, of de manier waarop het zachte licht van het nachtlampje over je haar strijkt. Ik wil niet missen hoe je vingers zich om mijn duim sluiten, of hoe je onbewust met je voetjes trapt terwijl ik je je nachtvoeding geef.’
‘Ik wilde niet opstaan vannacht; ik had geen zin om wakker te worden om naar je toe te komen. Maar ik deed het wel, en dit moment waar we nu in leven – dat heeft iets magisch. En ja, mijn hart zal waarschijnlijk altijd terugverlangen, en mijn hoofd zal altijd vooruit blijven kijken. Maar ik ga keihard mijn best doen om deze momenten niet mis te lopen, het moment waarin we nu leven.’
‘En vannacht denk ik dat ik hier nog eventjes met je blijf liggen.’
Bron: Facebook
LEES OOK: Moeders ontroerende facebookpost laat zien hoe belangrijk een beetje aardigheid kan zijn
