Over de allesoverrompelende moeheid die (bijna) elke moeder voelt

Marit is sinds ze moeder is eigenlijk constant moe. Nee, dat hield niet op na de babyfase. En nee, ze hoeft de verhalen van ouders die ‘nergens last van hebben’ ook niet meer te horen. Liever omringt ze zich met medeslachtoffers om lekker te klagen. Want hallo hee?

Laatst was ik op het strand bij Velsen Noord, de verzamelplek voor jonge Amsterdamse gezinnen op een zomerse dag ,en kwam de halve school van mijn dochter tegen. Ze wilde een stuk verderop met een klasgenootje spelen. Prima, maar dan wilde ik wel dat zijn moeder hen in de gaten zou houden. Daar is ze, wees het jongetje. Ik trof een comateuze vrouw op een handdoek aan. Er droop nog net geen sliertje slijm uit haar mondhoek. Naast haar lag een baby te pruttelen in de maxicosi. Voorzichtig tikte ik de moeder op haar schouder. Geen reactie. Ik duwde wat harder. Nog altijd geen beweging. Pas toen ik nog harder duwde en ‘hallo’ in haar oor tetterde, schoot ze omhoog en keek verdwaasd om zich heen. Nadat ik haar de situatie had uitgelegd, hing ze een excuusverhaal op waarin het woordje ‘moe’ wel tien keer voorkwam. Ze eindigde met: ‘Ik ben gewoon gesloopt door die kleine. Zo moe.’ Ik knikte begrijpend en nam mijn dochter en haar zoon mee voor een ijsje.

LEES OOK: Wéér slecht geslapen? Zo verschijn je top op je werk!

Maandje slapen?
Alle moeders van kleine kinderen zijn moe. (Ooit een moeder van een puber horen zeggen dat ze zo godvergeten moe is?). Niet een beetje moe. Nee, ik-zou-wel-een-maand-onder-mijn-warme-donsdekbedje-kunnen-slapen-moe. Die categorie. Nogal logisch, aangezien we naast het runnen van een gezin, ook nog willen werken, shoppen, sporten, seksen en socializen. Natuurlijk zijn er altijd moeders die nergens last van hebben. Maar dat zijn dezelfde types van wie het kind al na 1 minuut doorslaapt/alles eet/nooit huilt/precies volgens de curve groeit. Ik geloof ze niet.
Ik weet nog dat een bekende, zelf net vader, me adviseerde om vooral zoveel mogelijk te slapen voordat de baby arriveerde. Nu kon het immers nog. Ik weet ook nog dat ik zijn advies direct van me af liet glijden. Wat een cliché-opmerking. Nou goed, dan sliep ik wat minder. No big deal. Ik was jong, dan ben je heus wel bestand tegen een paar uurtjes minder slaap. Van mijn vriendinnen was er welgeteld maar een die zei: ‘Oh, joh, die eerste paar maanden zijn wat slaap betreft zo zwaar.’ De rest repte er met geen woord over.

Lekker klagen
Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik de eerste weken na de geboorte van mijn dochter niet te doen vond. Ze had veel last van darmkrampen en was nog net geen officiële huilbaby. Ja, ik had een pracht van een dochter op de wereld gezet. Maar het is moeilijk genieten van jouw bundle of joy als je wekenlang niet slaapt. Slaaptekort doet iets met je, en niet in positieve zin, dat is wetenschappelijk bewezen. Ik heb me in die periode behoorlijk alleen gevoeld, want op de een of andere manier waren er alleen maar moeders met slaapbaby’s om me heen. Later vond ik een aantal ‘lotgenoten’ bij wie ik mijn hart kon luchten. Vrouwen die niet met hun ogen begonnen te rollen als ik ‘klaagde’ dat ik weer zo’n doorwaakte nacht achter de rug had. In plaats daarvan klaagden ze net zo hard mee. Fijn.

WAAR is het vleesmes?
Intussen is de vermoeidheid een constante factor in mijn leven ondanks dat mijn nachten tegenwoordig dik in orde zijn (dus dames die momenteel midden in de gebrokennachtenfase verkeren: houdt moed!). Kleine kinderen zijn nou eenmaal energieslurpers. Lichamelijk en geestelijk. Continue ben je met ze bezig: valt Japie niet van het balkon? Stikt Loesje niet in haar appel? Heb ik dat vleesmes wel echt goed opgeborgen? OMG, ik heb het traphekje open laten staan, waar is mijn kind?! Zo maar wat gedachten die dagelijks door je hoofd flitsen. Nogal vermoeiend. Er zit niets anders op dan het te accepteren. Zo nu en dan een yogales te volgen voor het nodige loslaten. En een heel goede concealer te kopen.

LEES OOK: Wat je echt nooit tegen ouders met slaapgebrek moet zeggen